Οι «δοκιμασίες» και οι «περιπέτειες» μιας στρατηγικής…

Τόσο ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, όσο, και οι δύο άλλοι εταίροι στην κυβέρνηση συνεργασίας Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης, επιχειρούν το τελευταίο διάστημα να επικοινωνήσουν (sic), και να πείσουν με συντεταγμένο τρόπο ότι παρά τις δυσκολίες και την κρίσιμη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα… «έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου, οι «αριθμοί» σταθεροποιούνται και ευημερούν και η Ανάπτυξη

(που είναι το, κυρίως ειπείν, ζήτημα και ζητούμενο), είναι ολίγον προ των θυρών»! Σ’ αυτή – τούτη την άοκνη προσπάθειά τους, μάλιστα, έχουν μόνιμο σύμμαχό τους, τους εκπροσώπους των δανειστών μας (βλ. Τρόικα), που ναι, -όλοι μαζί κι αυτοί-, εκτιμούν, πλέον, ότι… «στην Ελλάδα έχει γίνει σοβαρή δουλειά» και ότι, -κοντολογίς-, τα τρία χρόνια της Ελλάδας στους μηχανισμούς του μνημονίου έχουν βελτιώσει σημαντικά, αφενός, τα οικονομικά χώρας και, αφετέρου, έχουν μπει οι βάσεις, ώστε, να πιάσουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού για τον οποίον έρχονται ταχύτατα καλύτερες μέρες.

Ωστόσο, δεν χωρά καμιά αμφιβολία, όλα αυτά που θεωρούν με θαυμαστό και ζηλευτό, πράγματι, τρόπο, οι εγχώριοι και εξωχώριοι συστημικοί παράγοντες (και φέρνουν αλήθεια μια αλλαγή στην ψυχολογία της θλίψης που επικυριαρχεί), πέφτουν περίπου στο κενό, καθώς, α.) έρχονται σε κραυγαλέα αντίφαση με τις, πολύ πρόσφατες ακόμη, εκτιμήσεις και αναλύσεις ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει εύκολα και β.) σε επίπεδο κοινωνίας επικρατεί τούτο που επικρατούσε και πριν : τίποτε σπουδαίο δεν έχει γίνει αντιληπτό : τίποτε δεν έχει αλλάξει! Ως εκ τούτου, λοιπόν, σχεδόν αδήριτα, δημιουργείται το ερώτημα, πως και γιατί αυτή τη συγκεκριμένη ώρα και στιγμή, όλοι εκείνοι που θεωρούσαν ότι θέλει πολύ προσπάθεια και δουλειά για να… «επανέλθει» η χώρα και ότι… «η νύχτα θα είναι μακριά», τώρα αλλάζουν τον τρόπο και τη μέθοδο της προσέγγισής τους προβάλλοντας από μόνοι τους την δυνατότητα για μια «εκ των έσω» ή «από τα πάνω» γρήγορη απαγκίστρωση από τα προβλήματα.

Είναι σαφές ότι η απάντηση στο ερώτημα, δεν βρίσκει αναφορά παρά μόνο σε τακτικές και, τρόπον τινά, λειτουργικές σκοπιμότητες. Και τούτο, διότι, αφενός, έχει γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο (οπότε μια ένεση αισιοδοξίας μπορεί να δώσει κι άλλο χρόνο προκειμένου να αντέξει!) και, αφετέρου, διότι οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί και αντιλήψεις έχουν διαφοροποιηθεί (έως και μεταβληθεί), μετά την εκλογική αναμέτρηση και τα δομικά προβλήματα που προέκυψαν στην γειτονική Ιταλία. Εφόσον, λοιπόν, έχει εμπεδωθεί ότι «πάνω στα προβλήματα δεν πρέπει να δημιουργούμε και άλλα νέα» που ενδεχομένως δεν θα ελέγχονται γιατί στο επίπεδο της υπάρχουσας Δημοκρατίας είναι αχαρτογράφητα και προξενούν περισσότερο ρήγματα παρά πρόοδο, επινοήθηκε η στρατηγική (καθότι περί στρατηγικής πρόκειται), της φαινομενικά «γρήγορης απόδοσης λύσεων» από τα πάνω, παρά της «ανεξέλεγκτης πίεσης και επιβολής λύσεων» από τα κάτω : εκεί, δηλαδή, που φαίνεται ότι οι «συστημικές δράσεις» οδηγούνται σε αδιέξοδο ή αποτυχία, δίδεται «εκ των έσω» μια «μερική προληπτική λύση» και όλοι παίρνουν μια ανάσα! Μ’ αυτό – τούτο τον τρόπο, όμως, διασπώνται ή και οδηγούνται στα εξ ον συνετέθη οι μέχρι τώρα, ένθεν κακείθεν, μετωπικές στρατηγικές και αντιλήψεις επί του προβλήματος, όθεν, ο ένας θα αρχίσει να μπαίνει στο «χώρο» του άλλου και, τελικά, θα βρεθούμε στην θέση να μην γνωρίζουμε αν, πραγματικά, υφίσταται μείζον πρόβλημα ή όχι : η σύγχυση θα επιτείνεται και θα κλιμακώνεται πιο βαθιά. Οι «δοκιμασίες» και οι «περιπέτειες» της νέας στρατηγικής, οπωσδήποτε, έχουν ένα (πολιτικό) ενδιαφέρον, αλλά, το πόσο θα κρατήσουν είναι άγνωστο. Κάποιοι, πάντως, (εντελώς οξυδερκείς παρατηρητές του εγχώριου και διεθνούς συστήματος εξουσίας), αναλύουν και εκτιμούν ότι η «ψυχολογική προσθαφαίρεση» θα κρατήσει μέχρι να διεξαχθούν (με τον… τρόπο που πρέπει να διεξαχθούν, χωρίς να δημιουργούνται νέα ασύμμετρα μέτωπα ή απειλές), οι εκλογές στην Γερμανία…