Ο Μπερλουσκονισμός του Βόλου

«Δεν αισθάνομαι Ρουβάς, είμαι ένας από εσάς» τόνισε στους συγκεντρωμένους ψηφοφόρους του ο νέος δήμαρχος της πόλης. Καθαρός, ξεπλυμένος, άσπιλος σαν τα λευκά περιστέρια που απελευθερώθηκαν για να πετάξουν στον ουρανό πάνω από το Παγασητικό, ο Αχιλλέας Μπέος εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά των καλλιτεχνών που συνυπέγραψαν κατά της υποψηφιότητάς του.

Προσωπικά αδιαφορώ για τον «πολιτισμό» της Πάολας που υπερασπίζεται ο νεοεκλεγμένος δήμαρχος του Βόλου. Ούτε, φυσικά, συμμερίζομαι τις αισθητικές του προτιμήσεις

στις χλιδάτες μουσικές σκηνές της λαικής τσίχλας και της καγκουροπόπ ιδρωτίλας που επαγγελματικά υπηρέτησε. Χάρισμα του το γλεντζέδικο γούστο του και όλα όσα αυτό περικλείει: την πόζα των χάρτινων σελέμπριτι , τη φούσκα των δανεικών, τη ξιπασιά των νεόπλουτων, τις αρπαχτές των λαμόγιων στα πρώτα τραπέζια πίστα. Δεν είναι, ωστόσο, εκεί το θέμα.

Αναρωτιέμαι, όμως, από πού αντλεί την πεποίθηση για να διατρανώνει προς τους ψηφοφόρους του ότι είναι ένας από αυτούς. Ποιός, αλήθεια από όσους Βολιώτες τον ψήφισαν ανέλαβε παλιότερα το μάνατζμεντ μιας ομάδας, της οποίας το 80% των μετοχών ανήκε στον Δήμο, με μια εταιρεία η οποία καταγγέλθηκε επωνύμως ότι η πλειοψηφία των μετοχών της ανήκε σε μεγαλομέτοχο άλλης ΠΑΕ; Ποιος απλός δημότης εκμεταλλεύτηκε χαριστικές νομοθετικές ρυθμίσεις για να αποκτήσει το πακέτο των μετοχών μιας ΠΑΕ «βαφτίζοντάς» τη με νέο πρόθεμα;

Και ποιος, τέλος, φιλήσυχος παράγοντας είχε το τσαμπουκά, παρά την τιμωρία του από την αθλητική Δικαιοσύνη και έχοντας εκπέσει από τα αξιώματά του, να κάθεται στον πάγκο της ομάδας «ως απλός φίλαθλος»; Εκτός πια κι αν οι πολίτες που τον εμπιστεύτηκαν για δήμαρχο έχουν υιοθετήσει ανεπιφύλακτα τις αλαζονικές συμπεριφορές και τις κυνικές πρακτικές που έχει επιδείξει κατά καιρούς ο αυτοδημιούργητος Αχιλλέας Μπέος.

Αλλά ακόμα κι αν υποτεθεί ότι μερίδα του λαού του Βόλου έχει απρόσμενα εγκολπώσει την αναίδεια και ασπαστεί την οίηση, πώς επιτρέπει να ταυτίζεται μαζί της ένας άνθρωπος που έμεινε προφυλακισμένος ένα χρόνο για το σκάνδαλο των στημένων ματς, έως ότου αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, εν αναμονή της δίκης του; Σαφέστατα, το κατοχυρωμένο τεκμήριο αθωότητας είναι αναφαίρετο και σεβαστό για το αφεντικό του Ολυμπιακού Βόλου, αλλά το ηθικό ζήτημα παραμένει.

Αποσιωπά, άλλωστε, από τους υποστηρικτές του το ενδεχόμενο να παραπεμφθεί με βούλευμα στο ακροατήριο για τις κακουργηματικές πράξεις με τις οποίες κατηγορείται. Από πού κι ως πού, λοιπόν, θέλει να καταστήσει τους συμπολίτες του έμμεσους συνένοχους στη περίπτωση που σύμφωνα με τον νόμο, τεθεί σε αργία από το αξίωμα; Πόσο μάλλον να χρησιμοποιήσει τους ψηφοφόρους του ως ασπίδα στις δικαστικές του εκκρεμότητες και διαμάχες μέχρι να απονεμηθεί οριστικά δικαιοσύνη;

Επειδή δεν θέλω να γίνω άδικος, να δεχθώ ότι νέος δήμαρχος Βόλου εμφορείται από αισθήματα ειλικρινούς αγάπης και δημιουργικού πάθους για τη πόλη του. Οφείλω, όμως, και να διαπιστώσω ότι όσο όραμα διαθέτει για το Δήμο άλλο τόσο “τη ψάχνει” ιδιοτελώς για τη πάρτη του. Δεν είναι σίγουρα ο πρώτος υπόδικος που ανιχνεύει παντοιοτρόπως διεξόδους, εναλλακτικές οδούς, χαραμάδες διαφυγής για την ατομική σωτηρία του.

Στη περίπτωση του όμως, αντί να «κάνει τη πάπια», όπως συμφέρει όσους επιδιώκουν να ξεπλυθούν από άνομα ίχνη και τεκμήρια ενοχής, αυτός βγάζει επιθετικά γλώσσα. 'Όχι επειδή τα βάζει με τα «κουμμούνια» Νταλάρα και Κιμούλη – είπαμε, δικαίωμά του να γουστάρει Καρά και Παντελίδη – αλλά γιατί συμπεριφέρεται με το υστερόβουλο ύφος καφενόβιου ατακαδόρου και καβγατζή μαχαλόμαγκα.

Και ταυτόχρονα, ως υπόδικος του κοινού ποινικού δικαίου φοράει τον Μεσσιανικό μανδύα της κάθαρσης της διεφθαρμένης πολιτικής ζωής. Χρησιμοποιώντας λαϊκιστική, διχαστική ρητορική η οποία προσφέρει την εχθροπάθεια ως ενοποιητική ύλη με τους ψηφοφόρους του. Τακτική που συνόψισε ο Μπερλουσκόνι και εφαρμόζει στη Ελλάδα η ακροδεξιά.