Ο αεροπόρος ήρωας του ’40…

Της Μαρίας Νικολάου

Ήταν είκοσι χρονών παλικάρι, αλλά δεν δίσταζε να αντιμετωπίζει δεκάδες ιταλικά αεροσκάφη. Εκείνος έχασε τη ζωή του, και ο συμπολεμιστής του από το Τυχερό Έβρου πιο τυχερός έζησε για να θυμάται και να διηγείται με κάθε λεπτομέρεια τις ηρωικές στιγμές της νιότης.

«Δεν φοβηθήκαμε στιγμή στη ζωή μας» δηλώνει ο ίδιος και δακρύζει όταν αναφέρεται στον άγνωστο ήρωα αεροπόρο από το Σουφλί. «Μια ζωή ακόμη θα ήθελα για να διηγηθώ τις στιγμές εκείνες» λέει για το Αλβανικό Έπος και συμπληρώνει: «Ήμασταν γεροί, έξυπνοι και δεν φοβόμασταν καθόλου. Δεν φοβηθήκαμε στιγμή στη

Το 1940-41 βρέθηκε στην περιοχή «τρία Αυγά», χειριζόταν ένα αντι-αεροπορικό. «Ο Σπύρος Κοβατζής μας βοηθούσε πολύ. Πέντε ιταλικά σμήνη να ερχόταν τα αντιμετώπιζε όλα, τέτοιο πράγμα δεν ξαναείδα με τα μάτια μου». Σύμφωνα με τον συμπολεμιστή του: «”Τον έβαλαν στο μάτι” οι Ιταλοί, οι απώλειες που μετρούσαν εξ αιτίας του ήταν πάρα πολλές και κατέρριψαν το αεροπλάνο του».

Ο συγκυβερνήτης του ήταν από τα Λάβαρα , ονομάζονταν Τσέρης, αυτός πρόλαβε και εγκατέλειψε το αεροπλάνο με το αλεξίπτωτο. Ο Κοβατζής κάηκε ζωντανός, δεν εγκατέλειψε το αεροπλάνο του.«Κάναμε παρέα. Μάλιστα μια φορά που είχαμε μείνει από τροφές ήταν ο μόνος που ρίσκαρε και την ζωή του ακόμη για να μας ρίξει λίγες γαλέτες. Μας έσωσε άπειρες φορές. Ήταν συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν φοβόταν ποτέ. Πριν τη μάχη έλεγε: ”Άντε, πάμε τώρα να ξεμπερδεύουμε με τους Ιταλούς και συνεχίζουμε μετά την κουβέντα”».

Με τον συγκυβερνήτη του ηρωικού αεροπόρου συναντήθηκαν αργότερα στο Τορόντο. «Γίναμε φίλοι για να μιλάμε και οι δυο συνέχεια για τον αεροπόρο ήρωα μας. Δεν είχε προλάβει να δημιουργήσει οικογένεια, ήταν είκοσι χρονών παλικάρι. Λένε ότι η μάνα του είπε στο μνημόσυνο του γιου της: ”Χάρηκα που έκανα ένα τέτοιο δώρο στην πατρίδα”. Ήθελα να τη βρω, δεν τα κατάφερα. Ήθελα να πω σε κάποιον από την οικογένεια, πόσο μεγάλος ήρωας ήταν! Οι Γερμανοί αργότερα σκότωσαν και τον αδερφό του, ήταν φωτογράφος, τον κατηγόρησαν για κατασκοπία και τον εκτέλεσαν».

Ο αγωνιστής του 40 επέστρεψε ζωντανός και στα μετέπειτα χρόνια ταξίδεψε σχεδόν σε όλο τον κόσμο . «Έζησα και στον Τορόντο του Καναδά. Σαν την Ελλάδα, όμως, δεν βρήκα όμορφο τόπο». Από όλα αυτά τα χρόνια κρατά τον αγώνα. «Αν ξέρω κάτι καλά είναι να δουλεύω , δεν έχω σταματήσει στιγμή να δουλεύω. Δεν την φοβάμαι τη δουλειά». Και από τα χρόνια της νιότης; «Ότι παίζαμε τα χρόνια μας σαν κομπολόγια δεν φοβόμασταν τίποτα, τη ζούσαμε τη ζωή».

Άνθρωποι που ζούσαν τη ζωή τους, μα και όταν χρειάστηκε δεν δίστασαν, πάνω στον ανθό της νιότης τους, να την παίξουν κορώνα γράμματα κι αν χρειαστεί να την θυσιάσουν, όπως ο άγνωστος ήρωας αεροπόρος από το Σουφλί.