Κι όμως… έγινε και το αυτονόητο

Πολύ «κουβέντα» γίνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια για το πώς καταφέρνουν δημόσιοι υπάλληλοι που πιάστηκαν με το χέρι όλο μέσα στο «μέλι» να παραμένουν ατιμώρητοι στις θέσεις τους και συνεχίζοντας να παίρνουν όχι μόνον τον μισθό τους, αλλά και να φέρνουν εις πέρας τις «δουλίτσες» που έκαναν…

Χρειάστηκε λοιπόν να υιοθετήσει η Ελλάδα ένα επώδυνο μνημόνιο και η τρόικα να υπενθυμίζει

σε κάθε της επίσκεψη πως πρέπει να περιοριστούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και κυρίως να απομακρυνθούν όσοι είχαν επιδείξει παραβατικές συμπεριφορές για να αποφασίσει μία Κυβέρνηση να κάνει το αυτονόητο: Να προχωρά με διαδικασίες «εξπρές» τις κρίσεις για το εάν κάποιος υπάλληλος πάτησε πράγματι τον όρκο του ή όχι.

Με το πολυνομοσχέδιο «σκούπα» μεταξύ άλλων καθορίζονται τα αυτονόητα και συγκεκριμένα, όσον αφορά στην πειθαρχική δίωξη υπαλλήλων εκείνη θα αρχίζει είτε με την κλήση του υπαλλήλου σε απολογία από το μονομελές πειθαρχικό όργανο, είτε με την παραπομπή του στο πειθαρχικό συμβούλιο.

Η πειθαρχική διαδικασία θα πρέπει να ολοκληρώνεται το αργότερο εντός δύο μηνών από την κλήση σε απολογία, είτε με την έκδοση πειθαρχικής απόφασης μονομελούς οργάνου είτε με παραπομπή ενώπιον πειθαρχικού συμβουλίου.

Σε περίπτωση παραπομπής ενώπιον του πειθαρχικού συμβουλίου, η πειθαρχική διαδικασία ολοκληρώνεται εντός δύο μηνών από την παραπομπή εκτός αν απαιτείται η διεξαγωγή ανάκρισης οπότε ολοκληρώνεται εντός τεσσάρων μηνών.

Πόσο δύσκολο ήταν όλα αυτά τα χρόνια, να θέσεις συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα εντός των οποίων ένας υπάλληλος θα έπρεπε να κριθεί; Πόσο δύσκολο ήταν όλα αυτά τα χρόνια εντέλει να καθαρίσει η ήρα από το στάρι;

Οι πολιτικές μας ηγεσίες απέδειξαν ότι για να πάρουν αποφάσεις έπρεπε να βάλουν και έναν «μπαμπούλα» πάνω από το κεφάλι τους ίσως για να «μοιραστούν» με αυτόν και το όποιο πολιτικό κόστος. Και να ήταν ο μόνος τομέας που δεν γίνονται τα αυτονόητα θα έλεγες «άντε κλείσαμε»: Όμως δυστυχώς πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη … αυτονόητα για να μπούμε σε μια «ρότα».