Καλοί τοίχοι!

Θέλουμε δεν θέλουμε η εφημερίδα του τοίχου, καλογραμμένη ή κακογραμμένη (συχνά με άγριες ανορθογραφίες) έχει καταστεί καθεστώς. Όταν μάλιστα μένει κανείς στα Εξάρχεια συμφιλιώνεται με αυτό το βιαστικό νεανικό χέρι που ζωγραφίζει στον τοίχο τις σκέψεις του και προβάλλει την εφημερίδα του σαν φερέγγυα πληροφόρηση και παρακίνηση για δράση.

Με τη φράση «φάτε σκατά, κερνάει το κράτος» ήδη αντιλαμβανόμαστε ότι τα προσχήματα έχουν καταργηθεί, οι συμβάσεις

ευγενείας έχουν πάει περίπατο οπότε η συνεννόηση τελείται σε «ανώτερο» επίπεδο. Άραγε σε ποιόν απευθύνεται η πρόσκληση σε …γεύμα; Προφανώς στον ανυποψίαστο πολίτη, στον άνθρωπο δηλαδή που –νομοταγής κατ ‘ έθιμον – εντέλει αποτελεί εμπόδιο στα νεανικά σχέδια που επιχειρούν την απόλυτη απελευθέρωση.

Το κορδόνι των παρακινήσεων είναι μεγάλο. Η συνθηματολογία προς ετέρους είναι εξόχως χαρακτηριστική : «σπάσε τη σιωπή, μπούκαρε στη Βουλή», «οι εχθροπραξίες συνεχίζονται», «δράσε και σκάσε», «σκατά στη Δημοκρατία», «πίσω ρουφιάνοι, εμπρός συντρόφοι». Αν διερωτηθεί κανείς που σπούδασαν αυτά τα παιδιά την ολοκληρωτική αγωγή της εξέγερσης, ασφαλώς και ο πλέον ανίδεος θα δείξει προς το πανεπιστήμιο (Πολυτεχνείο, Νομική, και άλλα συναφή ιδρύματα).

Έχοντας ταυτίσει την ανώτερη Εκπαίδευση με την ενθουσιώδη πολιτικοποίηση η οποία συναιρεί όλες τις εξεγέρσεις σε μία (οικογενειακή, σεξουαλική, πανεπιστημιακή και ιδεολογική). Όταν διαβάζουμε το αιφνίδιο σύνθημα « τελικά ο Ξέρξης νίκησε», πέρα από το προφανές χιούμορ, αντιλαμβανόμαστε ότι οι σταθερές της φιλοπατρίας έχουν υποστεί ριζική αναθεώρηση. Άλλωστε συνεχίζοντας το συμπέρασμα περί Ξέρξη, ακολουθεί το βαρύγδουπο καταστάλαγμα : « πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα» και η δικαιολογημένη παρακίνηση «περικυκλώστε τους περικυκλωτές». Η συνέχεια; «ούτε εργασία ούτε ανεργία, κάτω κάθε εξουσία».

Στο «γιατί φοράς κλουβί;» ο αναγνώστης της ερώτησης θα ήθελε να δει ποιοί ακριβώς γυρνούν με το κλουβί ξεκλείδωτο, ωστόσο τα συνθήματα συνεχίζονται ακατάβλητα. Με το ανθρωποφαγικό «eat the richs» συνταιριάζονται φαντασιωτικά το «είμαστε λίγοι, θα σας κάνουμε λιγότερους» και το πένθιμο «ο Λάμπρος είναι στο πλευρό μας». Όσο για το υπέροχο «βασανίζομαι» που έγινε και θέατρο από τον Περικλή Λιανό αποκτά αμέσως φίλους. Κλείνοντας την απαρίθμηση θυμίζουμε το αριστουργηματικό «μετανάστες, μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες…».