Και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τον Λαλιώτη του!

Μπορεί οι δημοσκοπήσεις που βρίσκουν κάθε τόσο το φως της δημοσιότητας να καταδεικνύουν με ενάργεια, αφενός, την δυναμική που έχει αναπτύξει και, αφετέρου, τη σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ στην «πρώτη θέση» (και με διαφορά), στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, ωστόσο, υπάρχει τελικά κάτι που «δεν δένει» και «δεν ολοκληρώνει» την όλη πολιτική

προσπάθεια και σκηνική παρουσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Και αυτό – τούτο το «κάτι» δεν είναι τίποτε άλλο από την «σκόρπια εικόνα» και το έλλειμμα «συνεκτικής επικοινωνίας» που παρουσιάζει : παρά την χρόνια πλεονεκτική θέση που έχει από τα (μνημονιακά κυρίως) πράγματα το κόμμα, συνεχίζει να εκθέτει «προς τα έξω» (sic), την πρωτοφανή ώσμωση και ζύμωση –ήγουν : τον προβληματισμό, τα αδιέξοδα και την σύγχυση-, που επικρατεί τις περισσότερες φορές «προς τα μέσα».

Και εδώ, ακριβώς, είναι ένα «αδύναμο σημείο» του ΣΥΡΙΖΑ, διότι, ούτε λίγο – ούτε πολύ, είναι λίαν αντιφατικό –οπωσδήποτε πάντως όχι ομαλό-, το γεγονός ότι ένα κόμμα που κλιμακώνει τη δυναμική και σταθεροποιεί την εκλογική πρωτιά του, να παρουσιάζει τόσο πολύ και τέτοια μεγάλα σημάδια επικοινωνιακής αστοχίας ή και παράλυσης σε θέματα, μάλιστα, που σχετίζονται ακόμη και με την επιλογή προσώπων. Βεβαίως, η επισήμανση αυτή μπορεί να μην λέει τίποτε για ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ή (σκέτο) της Αριστεράς. Εν τούτοις, μπορεί να λέει πολλά για ένα κόμμα που ασκείται και εργάζεται από καιρό να συμπυκνώσει λόγο, μηνύματα και συνθήματα, ώστε, να πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού να του δώσει την εξουσία. Όθεν, μια ρεαλιστική και στοχευμένη (όσον αφορά την ενότητα της γραμμής), επικοινωνιακή πολιτική δεν είναι απλώς και μόνο μια «συστημική και αστική» πολυτέλεια : είναι ίσως το σημαντικότερο εργαλείο όσον αφορά το χτίσιμο μιας νικηφόρας στρατηγικής, καθώς, αναγκαστικά συνέχει τις απόψεις και τις «όλες στρατηγικές», τις προτάσσει στους κρίσιμους αναβαθμούς της εγχώριας πολιτικής, τις κάνει Λόγο και, τελικά, μια Λέξη ή ένα Σύνθημα που, οιονεί, γίνεται το κυρίαρχο μότο και η κυρίαρχη αφήγηση.

Αλλά αυτά μόνο ο Λαλιώτης τα έκανε μιαν άλλη (ευτυχώς ή δυστυχώς) εποχή. Ποιος δεν θυμάται εκείνη την πολιτική επιτηδειότητα που Κ. Λαλιώτη όταν ήταν να διαχειριστεί μείζονα θέματα επικοινωνίας. Για να το καταφέρει ασφαλώς τούτο, το άλλοτε κραταιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είχε προσπαθήσει και κατορθώσει να έχει μια συνολική και καθολική Θέαση για την Πολιτική στην Ελλάδα. Παράλληλα, όμως, (ο ίδιος ως πολιτικός) είχε καταφέρει να ταυτιστεί τόσο πολύ με το ΠΑΣΟΚ (γεγονός που, βεβαίως, το πλήρωσε αργότερα), που έπειθε για τις επιλογές του και τον πιο δύσκολο ακροατή. Μια τέτοια περίπτωση στελέχους, ως φαίνεται, απουσιάζει σήμερα από το κεντρικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ που, ασφαλώς, γίνεται διακριτή κατά τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Μια τέτοια παρουσία μπορεί να δώσει, τελικά, και την τελική νίκη ή την τελική ήττα. Επομένως και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τον Λαλιώτη του. Και αν –κατά κακή τύχη-, δεν βρίσκει στο υπάρχον προσωπικό πρέπει, άμεσα ενδεχομένως, να τον επινοήσει…