Ίντριγκες και παρασκήνια στα χειρουργεία του Ωνάσειου

Όπως θα διαβάσει κανείς στο βιβλίο, όταν ο κ.Αλιβιζάτος επέστρεψε το 1996 από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα είχε κάνει 233 μεταμοσχεύσεις καρδιάς και συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους κορυφαίους καρδιοχειρουργούς του κόσμου. Αν και δεν είχε κανέναν προφανή λόγο να γυρίσει στην πατρίδα παράλληλα ένιωθε ότι είχε μια αποστολή και αυτή ήταν η δημιουργία μιας πρότυπης μονάδας μεταμοσχεύσεων, ακριβώς όπως είχε κάνει στην Αμερική.

Έτσι την 1η Απριλίου του 1996 ανέλαβε τη διεύθυνση

«Ποιος έχει δει τη λάμψη του θριάμβου στα μάτια των άλλων γιατρών, των “ανταγωνιστών” σου μέσα στο ίδιο νοσοκομείο, όταν πεθαίνει ο δικός σου ασθενής, όταν η καρδιά που μόλις μεταμόσχευσες τελικά δεν λειτουργεί; Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Κι όμως, εγώ το έχω ζήσει. Οχι μόνο μία φορά – και όχι μόνο στην Ελλάδα» αναφέρει ο ίδιος σε ένα σημείο.

Στο κεφάλαιο «Ωνάσειο», λοιπόν ο κ. Αλιβιζάτος κάνει μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν του νοσοκομείου. Εξαίρει καταρχάς την ειλικρίνεια και την εντιμότητα του Απόστολου Ζαμπέλα, εκπροσώπου του Ιδρύματος Ωνάση στο Δ.Σ. Κατόπιν αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ένας από τους υπουργούς που είχαν στη δικαιοδοσία τους το Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, στην αρχή της δεκαετίας του ’90, είχε πει στον τότε πρωθυπουργό: «Εγώ, κύριε πρόεδρε, το Ωνάσειο το θέλω χρεωμένο, ώστε να κλείνω τη στρόφιγγα κι έτσι να κάνουν ό,τι τους λέω».

Σύμφωνα με τον ίδιο το Ωνάσειο ξεκίνησε υπό αφόρητη πολιτική πίεση και εξακολούθησε να λειτουργεί έτσι. Τα πράγματα εκτροχιάστηκαν κατά την περίοδο της νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου, στο τέλος του 1995, όταν οι επώνυμοι που συνέρρεαν στο νοσοκομείο παραβίαζαν συστηματικά το επισκεπτήριο, ενώ έφτασαν να καπνίζουν ανενδοίαστα μέσα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

«Κάθε πρωί γινόταν αλισβερίσι με αντεγκλήσεις και διαπληκτισμούς για το ποιος γιατρός θα έπαιρνε κρεβάτι ώστε να “κατεβάσει” άρρωστο στο χειρουργείο. Στον πρωινό πλειστηριασμό οι γιατροί φώναζαν σαν ατζέντηδες χρηματιστηριακών οίκων που πόνταραν σε μετοχές! Το όλο σκηνικό οφειλόταν στο ότι δεν ήθελαν αυστηρούς και απαράβατους κανόνες ώστε να υπάρχει, ακριβώς, περιθώριο για διαπραγμάτευση».

Κάπου αλλού γράφει: «Το 2000 η μισθοδοσία του μη ιατρικού προσωπικού ανερχόταν σε 14 εκατ. ευρώ. Δέκα χρόνια αργότερα είχε εκτοξευθεί στα 34 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση 142%. Το ένα τρίτο της μισθοδοσίας αφορούσε επιδόματα, μερικά των οποίων ήταν εξαιρετικά ευρηματικά στη σύλληψη, όπως εκείνο της “ξένης γλώσσας” ή το άλλο του “αριστεύσαντος τέκνου”. Ετσι έφτασε τεχνολόγος μονοετούς φοίτησης να κοστίζει στο Κέντρο 89.000 ευρώ και συνάδελφός του ηλεκτρολόγος να αμείβεται περισσότερο από τον προϊστάμενό του διπλωματούχο του ΕΜΠ!».

Επίσης ο κ.Αλιβιζάτος αναφέρεται και στον πόλεμο που του έγινε γιατί «χαλούσε την πιάτσα» όπως λέει ο ίδιος.

Βουλευτές και μερίδα του Τύπου τον κατέκριναν επειδή, υποτίθεται, «ήθελε να κάνει μόνο μεταμοσχεύσεις», αντί να χειρουργεί ασθενείς για μπάι-πας. «Η επίθεση, φανερά υποκινούμενη εκ των έσω, αποσκοπούσε στη ματαίωση της εκπαίδευσης των χειρουργών, η οποία χάλαγε την πιάτσα της ισχύουσας τότε καρδιοχειρουργικής δουλοπαροικίας», γράφει στο βιβλίο του ο κ. Αλιβιζάτος.

Κάνει λόγο για βυζαντινισμό του Ωνασείου . Οπως περιγράφει, έως το 2009 η καμαρίλα με τις λευκές ποδιές, οι πολιτικά ελεγχόμενοι διευθύνοντες και η «συνδικαλιστική τυραννία» θα είχαν καταφέρει να τον εξουδετερώσουν όμως ο ίδιος παρήγαγε έργο.

«Από τις 74 μεταμοσχεύσεις καρδιάς που πραγματοποιήθηκαν στο Ωνάσειο, οι 70 πήγαν σπίτι τους, πραγματικό ρεκόρ!» γράφει και συνεχίζει «Το υψηλό ποσοστό οφείλεται στο επιτυχημένο “πάντρεμα” του λήπτη με τον κατάλληλο δότη. Σημειωτέον ότι το ποσοστό επιβίωσης των ασθενών του Ωνασείου στη 12ετία ήταν καλύτερο έως και κατά 30% από εκείνο του Μπέιλορ, του νοσοκομείου στο Ντάλας, παρά τη γνωστή υπεροχή του αμερικανικού ιατρικού συστήματος λόγω της μακροχρόνιας παρακολούθησης των ασθενών».

Επίσης στην αυτοβιογραφία του ο κ. Αλιβιζάτος έχει περιλάβει πλήθος «ανεκδότων», π.χ. στιγμές θανάσιμης αγωνίας για το αν θα λειτουργήσει η καινούρια καρδιά – κάτι που επαναλαμβανόταν σε καθεμία από τις 300 και πλέον μεταμοσχεύσεις που έχει κάνει έως σήμερα. Αναφέρονται όμως και κωμικά επεισόδια, όπως όταν ο συγγραφέας μαζί με τον Μαγκντί Γιακούμπ βρέθηκαν στα αποδυτήρια ενός νοσοκομείου της Ολλανδίας. Ενώ οι δύο χειρουργοί άλλαζαν βιαστικά, η πόρτα άνοιξε, εμφανίστηκε μια νεαρή γιατρός η οποία, απολύτως φυσιολογικά, άρχισε να γδύνεται και αυτή μπροστά τους. «Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό», γράφει ο κ. Αλιβιζάτος, «διότι ήταν μια πραγματική κούκλα. Ο Γιακούμπ, μάλιστα, μου είπε: “Ελα, Peter, ηρέμησε, εδώ ήρθαμε να πάρουμε το μόσχευμα!”». Από τη διήγηση δεν θα μπορούσε να λείπει η περιγραφή της πρώτης μεταμόσχευσης ή της πρώτης φοράς που ο κ. Αλιβιζάτος βρέθηκε να κρατά σφιχτά την παγοκύστη με τον ανεκτίμητο θησαυρό, τη ζωντανή καρδιά ενός δότη. Σε πολλές περιπτώσεις χρειάστηκε να κάνει ακόμη και υπερατλαντικά ταξίδια, για να παραλάβει αυτοπροσώπως όχι μόνο όργανα, αλλά και έναν ορό που για κάποιους γραφειοκρατικούς λόγους δεν ήταν άμεσα διαθέσιμος στην Ελλάδα.

Οι συνάδελφοί του στις ΗΠΑ τον αποκαλούν «adrenaline junkie», λόγω της ακατάβλητης αντοχής του στο χειρουργείο, όμως αυτός ο χαρακτηρισμός αποδείχθηκε εύστοχος και ως προς μια άλλη εκδοχή της αδρεναλίνης: «Το 2002 η 27χρονη Ειρήνη νοσηλευόταν με μυοκαρδιοπάθεια. Σύντομα θα ερχόταν το τέλος, όταν αναπάντεχα βρέθηκε μόσχευμα στη Θεσσαλονίκη. Το πήραμε εκείνο το αξέχαστο Σαββατόβραδο, όπου η επιστροφή μας συνέπεσε με την έξοδο των Αθηναίων τα μεσάνυχτα και οι δρόμοι ήταν κυριολεκτικά πηγμένοι στα αυτοκίνητα. Ευτυχώς για την Ειρήνη, υπήρχε τότε μια ειδικά εκπαιδευμένη ομάδα της Αστυνομίας, με ταχύτατα αυτοκίνητα. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με δύο απ’ αυτά από το “Ελευθέριος Βενιζέλος” και ξεχυθήκαμε με τις σειρήνες από την Αττική Οδό προς την Κηφισίας και τη Βασιλίσσης Σοφίας, κυριολεκτικά σπρώχνοντας τα άλλα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά και τους αστυνομικούς, με το μισό τους σώμα έξω από τα παράθυρα, να ουρλιάζουν στους οδηγούς να παραμερίσουν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πήραμε τη στροφή στην πύλη του Αδριανού με τους δεξιούς τροχούς του αυτοκινήτου στον αέρα!».

Ο κ. Αλιβιζάτος γεννήθηκε λίγο πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο και πίστευε ότι πρέπει να γίνει μηχανικός ενώ είχε κλίση στη Φιλολογία και τη Φιλοσοφία. Οσο για την Ιατρική, δεν ήρθε με τους καλύτερους οιωνούς στη ζωή του: «Κάποτε μπήκε στο εργαστήριο της σχολής ένας καθηγητής, κρατώντας σωληνάριο με κίτρινο υγρό και ρώτησε τους φοιτητές τι περιείχε. Ενας είπε διάλυμα πικρικού οξέος, άλλος διχρωμικού καλίου. “Οχι, όχι. Δεν μπορείτε να μαντέψετε. Είναι τα ούρα του διαδόχου Κωνσταντίνου”. Ηταν ο δικός του τρόπος για να πει ότι είχε γίνει αυλικός γιατρός!».

Κόντρα στο ρεύμα

«Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει ότι στην Ελλάδα, κι αν ακόμα δεν καταφέρεις κάτι, το γεγονός και μόνο πως πήγες αντίθετα στο ρεύμα σημαίνει πως κατάφερες πολλά. Δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο άνθρωπος που θα τολμήσει να μου δώσει “φακελάκι”, ούτε αυτός που θα μου πληρώσει τα έξοδα για να παρακολουθήσω ιατρικό συνέδριο. Και ύστερα από άνω των 300 μεταμοσχεύσεων καρδιάς, χρειάζομαι το πολύ δύο λεπτά για να με πάρει ο ύπνος το βράδυ. Ξέρω ότι, ακόμη και για όσους ασθενείς έχασα, δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να έχω κάνει και δεν το έκανα».

Το βιβλίο του κ. Πέτρου Α. Αλιβιζάτου «Αποστολή…το τίμημα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επτάλοφος

Πηγή Πρώτο Θέμα