Η μαρτυρία ενός πρέσβη (Μέρος Α’)

Είμαι υπερήφανος για την καταγωγή μου. Ο παππούς από Δημητσάνα. Η γιαγιά από Στεμνίτσα. Ο παππούς ήταν μια «εξωχώρια εταιρεία» της εποχής του. Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια αν είχε δηλώσει ως φορολογική έδρα της εμπορικής επιχείρησης τη Στεμνίτσα. Αυτό που ξέρω είναι ότι, μεταξύ άλλων ,ήταν υπαίθριος και πλανόδιος έμπορος. Φόρτωνε τα μουλάρια και τα γαϊδούρια στη Στεμνίτσα και κατέβαινε να πουλήσει στην Αχαϊκή γη. Τελικός όμως προορισμός ήταν η Πάτρα.

Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο «Η Άλλη Κρίση -Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»

αναφέρομαι στο τρόπο με τον οποίο σε ηλικία έντεκα χρονών γνώρισα για πρώτη φορά τους θείους μου Ντίνο και Ηλία γύρω στο 1960. Κατά την εκδοχή του πατέρα και της μάνας γύριζαν από το Παρίσι. Στην πραγματικότητα από τη Μακρόνησο.
Η γιαγιά μου από τη πλευρά του πατέρα μου ήταν πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη. Περιγράφω στο βιβλίο το προσφυγικό παράπηγμα στις Τζιτζιφιές στο οποίο έμεινε μέχρι το θάνατο της. Εκεί μεγάλωσε ο πατέρας μου. Σε δύσκολο περιβάλλον στην απόχρωση του γκρι.

Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μου λένε ότι απαισιοδοξία και πικρία αναδύονται μέσα από το βιβλίο.

Απαντώ ναι: Γιατί η σημερινή Ελλάδα διώχνει την καλλίτερη και πιο μορφωμένη γενιά νέων. Τους λέει , τους λέμε, πως αυτή η χώρα δεν κάνει πια γι ‘αυτούς. Δεν έχουν μέλλον αυτή. Εκπλήσσεται κανείς που οι νέοι με τη σειρά τους γυρίζουν τη πλάτη στο κατεστημένο του πολιτικού συστήματος; Που αδιαφορούν σε ανησυχητικό βαθμό για τα κοινά;

Απαντώ ναι: Γιατί Η Ελλάδα που σήμερα κτίζεται ,στη πραγματικότητα αποδομείται, θα είναι αύριο μια χώρα κατά πλειοψηφία γερασμένων, οργισμένων συνταξιούχων, άνεργων, υποαπασχολούμενων. Θα έχει επίσης μια μικρότερη -ευτυχώς – δημόσια διοίκηση πλην όμως απαξιωμένη , αποδιοργανωμένη, αποκαρδιωμένη και αποδυναμωμένη. Από ποιους; Μα από το φυσικό πατέρα της τερατογένεσης που δεν είναι άλλος από το ίδιο το πολίτικο σύστημα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο οι επιπτώσεις του οποίου θα γίνουν κάτι παραπάνω από αισθητές στην αδυναμία της δημόσιας διοίκησης να οδηγήσει την σημερινή Ελλάδα έξω από τη κρίση και την αυριανή Ελλάδα στην ανάπτυξη και στη προκοπή.

Απαντώ ναι: Γιατί η αναγκαία και δικαιολογημένη μείωση του δημόσιου τομέα χωρίς όμως ανάλογη μεταβολή των όρων λειτουργίας ,δράσης και συμπεριφοράς του πολιτικού μας συστήματος δεν θα μπορέσει και δεν θα αρκέσει να οδηγήσει στην ανάταση και να φέρει την αισιοδοξία και την ελπίδα. Χρειάζεται ,είναι απόλυτη εθνική ανάγκη, η ιθύνουσα πολιτική τάξη αυτή που κυβερνά εδώ και τέσσερις δεκαετίες και η άλλη που ετοιμάζεται να κυβερνήσει να δώσουν το παράδειγμα. ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ: στη μείωση των απολαβών, στη μείωση των χρηματοδοτήσεων των κομμάτων, στη μείωση της δαπάνης της υπαλληλίας της Βουλής. Αν δεν θέλουν να μειώσουν τον αριθμό των διορισμένων θυγατέρων, συγγενών και παρατρεχάμενων τότε ας βρουν κατά το ισχύον πρόσταγμα «ισοδύναμα μέτρα» μειώνοντας τη δαπάνη μισθοδοσίας, το ύψος συντάξεων και εφάπαξ. Αυτά δεν είναι λαϊκισμός. Είναι δικαιοσύνη. Είναι η εφαρμογή του θεμελιώδους δημοκρατικού κανόνα «ίσες ευκαιρίες» για όλους. Είναι παράδειγμα συμπεριφοράς και αλληλεγγύης. Τόσο αναγκαίο σήμερα .

Απαντώ ναι : Γιατί από τους νέους η σημερινή Ελλάδα διώχνει και φτασμένους επιστήμονες, καθηγητές ,γιατρούς ,μηχανικούς και τόσους άλλους για τη μόρφωση και τη κατάρτιση των οποίων έχει επενδύσει δισεκατομμύρια ευρώ. Προσπαθούμε να φέρουμε νέες επενδύσεις και διώχνουμε μακρυά, φοβούμαι οριστικά, το ανθρώπινο κεφάλαιο ,το ανθρώπινο δυναμικό στο οποίο έχουμε επενδύσει τη γνώση ,την εμπειρία, με λίγα λόγια το μέλλον αυτού του τόπου.

Απαντώ ναι: Γιατί κάθε επιστήμονας που φεύγει -που διώχνουμε- μαζί με τους χιλιάδες νέους, βάζει μια ακόμη σφραγίδα έλλειψης εμπιστοσύνης στο παρόν και στο μέλλον του τόπου αυτού.

Απαντώ ναι: Γιατί σ’ αυτή τη χώρα φεύγει, διώκεται και ο πολιτισμός.
Το βιβλίο ,η ιστορία τo θέατρο και ο πολιτισμός είναι από τα πρώτα μεγάλα θύματα της δικής μας στάσης και επιλογής για να προσαρμόσουμε προς τις απαιτήσεις.
Δυο παραδείγματα
Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Νεμέας όπως με αγωνία έκρουσε το κώδωνα του κινδύνου ο καθηγητής Στέφον Μίλερ κινδυνεύει να κλείσει. Να μειωθεί ο αριθμός των ετερόφωτων παρατρεχάμενων στα υπουργικά γραφεία και να δοθούν τα αναγκαία κονδύλια για τη πρόσληψη φυλάκων απαραίτητων για να μη κλείσει η Νεμέα.

Πριν από λίγες εβδομάδες ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Ξέρετε πού υπάρχει το πληρέστερο αρχείο για το Μακεδονικό ζήτημα ?Στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα. Κινδυνεύει και αυτό να κλείσει ελλείψει πόρων . Κατά τα άλλα το Μακεδονικό αποτελεί θέμα υψηλής προτεραιότητας στην εξωτερική μας πολιτική.

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ

Εμείς που υπηρετήσαμε τέσσερις δεκαετίες σχεδόν σ’ αυτό το σύστημα έχουμε αναμφίβολα ευθύνη. Νιώθω και εγώ προσωπικά την ευθύνη για την Ελλάδα που παραδίδω στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου. Αναλαμβάνω συνεπώς την ευθύνη που μου επιμερίζεται και που μου αναλογεί.

Η ανάληψη ευθύνης θα έπρεπε κανονικά να είναι μια πράξη θεσμικής, ηθικής και συνειδησιακής υποχρέωσης για όλους μας, άρα και για εκείνους που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο .

Η πολιτική μας τάξη, ναι αυτούς που εμείς εκλέγουμε συνειδητά, δημοκρατικά και ελευθέρα με τη δική μας ψήφο, όφειλε εδώ και πολύ καιρό να αναλάβει τις δικές της ευθύνες .Απέναντι στη Πατρίδα και απέναντι στη Δημοκρατία.

Το οφείλει σε εκείνους που αγωνίστηκαν για να γίνει αυτός ο χώρος ανεξάρτητη χώρα,

Το οφείλει σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν για να μείνει η χώρα αυτή ελεύθερη,

Το οφείλει σ’ αυτούς που έδωσαν ως πολίτες και ως πολιτικοί μαθήματα υπευθυνότητας ,ευθύνης και δημοκρατίας .

Το οφείλει τέλος σ’ αυτούς που με τις σωστές πολιτικές τους αποφάσεις οδήγησαν με διορατικότητα ,σθένος και συνετή εξωτερική πολιτική την Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογενείας.

Το οφείλει όμως πάνω και πριν από όλα στην ανάγκη να μη χάσει ο τόπος μας την πίστη του στους πολιτικούς. Να μη χάσουμε την ελπίδα στη δυνατότητα του πολιτικού συστήματος για αυτοκάθαρση ,ανασύνταξη , ανάταξη και ανάταση . Η κάθαρση πρέπει να γίνεται με πολιτικούς, κοινοβουλευτικούς και ποινικούς όρους. Η αυτοκάθαρση όμως δεν είναι δυνατή παρά μόνο με καθαρά πολιτικούς όρους. Την περιμένουμε.

Αλήθεια δεν νιώθει κανείς μας ευθύνη για τα αποκρουστικά και δραματικά γεγονότα που συμβαίνουν στη πατρίδα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα; Απαξίωση, ταπείνωση, αναξιοπρέπεια, ευτελιστικές συμπεριφορές, αποδιοργανωσιά, έλλειψη πίστης και οράματος. Παράλληλα, φασισμός και εθνικοσοσιαλισμός στη χώρα που είχε αναλογικά τα περισσότερα θύματα και τις μεγαλύτερες καταστροφές στον αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού.

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Με το βιβλίο μου προσπάθησα να αποτυπώσω με γνώμονα την ανάληψη της δικής μου προσωπικής ευθύνης ,της αυτογνωσίας και της ενδοσκόπησης χωρίς ωραιοποιήσεις , τη πορεία ενός διπλωμάτη. Ο οποίος, σημειωτέον, ποτέ δεν ένιωσε να δρα σαν μέρος η μέλος μιας συγκεκριμένης πολιτικο-κομματικής η συντεχνιακής τάξης.

Μάλιστα, ανήκω σ’ αυτούς που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Χωρίς κύρος.

Αλλά, τι περιμένουμε από τρίτους; Μια χώρα που δεν δείχνει να σέβεται αλλά αντίθετα δείχνει ότι δεν εκτιμά τους ίδιους τους πολίτες της ,πως είναι δυνατό να αξιώνει να την εκτιμούν οι τρίτοι; Όταν το κράτος και η δημόσια διοίκηση φέρονται με απαξίωση και περιφρονητικά στους Έλληνες πολίτες;

Κοιτάξτε για παράδειγμα τη ταλαιπωρία μας με τις αλλοπρόσαλλες καταστάσεις που ζήσαμε με το Ε9.
Επίσης, δε θέλω να πιστέψω ότι είναι αλήθεια αυτά που διαβάζω στον τύπο για τους βουλευτές και τα διόδια.

Αλλά γιατί απορούμε. ΝΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΥΟ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ . Μιας Ελλάδας που υπήρχε και που δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει.
Από την Ελλάδα του σήμερα δεν λείπει ,όμως, μόνο το μέτρο.
Λείπει και ο Κοινός Νους. Λείπει επίσης και η Γνώση η οποία κατά κανόνα υποτάσσεται στη Γνώμη των λίγων ,του ενός.

Με ρωτούν: Μπορούμε εμείς οι πολίτες να αλλάξουμε κάτι; Απαντώ: Αλλοίμονο στις δημοκρατίες που οι πολίτες της μένουν απαθείς γιατί τα έχουν παρατήσει. Γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα με την ψήφο τους. Αλλοίμονο αν χάσουμε τη πίστη μας στη δύναμη της Δημοκρατίας για αλλαγή.