ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Το τέλος της ιστορίας μας;

Πολλοί συνδέουν αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας με το τέλος της μεταπολίτευσης, με το «τέλος της ιστορίας» μιας γενιάς που εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι απέτυχε και συγχρόνως με την άνθηση ενός νέου ελπιδοφόρου μέλλοντος. Χρησιμοποιώντας τον τίτλο του δοκιμίου του Φουκουγιάμα, το οποίο πολλοί λάτρεψαν έχοντας συγκρατήσει στη μνήμη τους μόνον τη φράση «ο θρίαμβος της Δύσης» και άλλοι τόσοι μίσησαν, θέλησα να επισημάνω τον επίλογο του Αμερικανού καθηγητού, στον οποίο ελάχιστοι έχουν δώσει σημασία:

«Το

τέλος της ιστορίας θα είναι μια πολύ θλιβερή εποχή. Η μάχη για αναγνώριση, η θέληση της διακινδύνευσης της ζωής για έναν αφηρημένο σκοπό, η παγκόσμια ιδεολογική πάλη για την οποία επιστρατεύθηκε τόλμη, θάρρος, φαντασία, ιδεαλισμός, θα αντικατασταθούν από τον οικονομικό υπολογισμό, την χωρίς τέλος επίλυση τεχνικών προβλημάτων, από περιβαλλοντολογικές ανησυχίες και την ικανοποίηση των εξεζητημένων απαιτήσεων του καταναλωτή. Στη μετά την ιστορία εποχή δεν θα υπάρχει τέχνη ούτε φιλοσοφία μόνον η ατέρμονη φροντίδα του μουσείου της ανθρώπινης ιστορίας…», έγραφε ο Αμερικανός επιστήμων μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Το τέλος της ιστορίας της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα θα είναι πράγματι μία πολύ θλιβερή εποχή αν δεν βάλουμε τώρα την τελεία. Και όσο αν ορισμένοι επιμένουν, φαίνεται ότι το τέλος της μεταπολίτευσης δεν έχει έρθει ακόμη. Για να φθάσουμε στο τέλος θα πρέπει να πιάσουμε τον πάτο του βαρελιού. Και αυτό δυστυχώς έτσι όπως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα δεν έχει συντελεσθεί ακόμη. Το γεγονός ότι αλλάζει το πολιτικό σκηνικό με την πτώση του «υπαρκτού δικομματισμού», δεν οδηγεί αυτομάτως και στην απεξάρτηση από νοοτροπίες που διαμορφώθηκαν τα σχεδόν σαράντα αυτά χρόνια και έχουν στέρεες βάσεις στην ελληνική κοινωνία.

Η μεταπολίτευση δεν είναι μόνον το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν. Είναι ένα ολόκληρο σύστημα προερχόμενο από την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου που ανήκει ή τέλος πάντων γαλουχήθηκε με τις αρχές της τότε Αριστεράς και μεσουρανεί σε νευραλγικούς τομείς, από  την παιδεία, την τέχνη, τον πολιτισμό και τα ΜΜΕ έως το δημόσιο τομέα και τον συνδικαλισμό, χωρίς μέχρι σήμερα να αλλάξει ούτε ένα φωνήεν στην επιχειρηματολογία του και τον τρόπο σκέψης του. Ένα σύστημα που δομήθηκε εντέχνως, με περιτύλιγμα δήθεν αριστερών, σαφώς όμως δημαγωγικών αξιών, σε έδαφος πρόσφορο όπως ήταν η εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία μετά από επτά χρόνια δικτατορίας. Το σημερινό πρόσφορο έδαφος συνίσταται από τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα και τους κακοπληρωμένους του δημοσίου και δείχνει να το καλύπτει με τη λαϊκιστική καθησυχαστική ρητορική του κόμμα της Αριστεράς.

Η μεταπολίτευση για να έχει κλείσει πρέπει πρωτίστως να κάνει πλήρως τον κύκλο της. Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα όμως –καμία σχέση με τα τέλη της δεκαετίας του 70 – αυτό –το κλείσιμο του κύκλου – θα αποδειχθεί καταστροφικό. Διότι κατ΄ αρχάς η σημερινή Αριστερά δεν παίρνει ψήφο ιδεολογικώς αιτιολογημένη, αλλά ψ