ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Διαπραγμάτευση: Λάθος χρόνος, λάθος άνθρωπος

Τα βρήκε, λέει, δύσκολα ο πρωθυπουργός και ξεκίνησε την προσπάθεια «πολιτικής διαπραγμάτευσης». Η τρόικα, άρτι επανακάμψασα, «ζητάει αίμα», σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, και, ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός, που χρειάστηκε περισσότερες από 40 ημέρες και 6 συσκέψεις αρχηγών για να πείσει τους εταίρους του για τους «βασικούς άξονες» των μέτρων, έχει σηκώσει το ακουστικό του τηλεφώνου του και «διαπραγματεύεται πολιτικά» με ευρωπαίους θεσμικούς παράγοντες, με ηγέτες κρατών-μελών

της Ευρωζώνης, ενδεχομένως και με την γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ.

Πράγματι, η Ελλάδα έχει πλέον στα χέρια της σοβαρά επιχειρήματα για να διαπραγματευθεί τα όσα τής επιβάλλονται.

Η ύφεση έχει ξεφύγει, η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια, πολλοί -υπερβολικά πολλοί- βρίσκονται κάτω από το όριο της απόλυτης εξαθλίωσης, το ρευστό λείπει από την αγορά και η οικονομική δραστηριότητα, σ’ όλες τις εκφάνσεις της, έχει παγώσει. Όλα αυτά, και πολλά περισσότερα, καθιστούν αυταπόδεικτη την εκτίμηση ότι η πολιτική της βαθιάς λιτότητας απλώς δεν βγαίνει. Μόνο οι κολλημένοι «μνημονιακοί», που συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα, επικαλούνται πια το επιχείρημα ότι «το Μνημόνιο δεν απέτυχε, γιατί δεν εφαρμόστηκε». Εφαρμόστηκε και παραεφαρμόστηκε, αν σκεφτεί κανείς ότι ο πυρήνας του Μνημονίου δεν είναι η απελευθέρωση της κατοχής νταλίκας ή ΤΑΞΙ, αλλά η εσωτερική υποτίμηση. Ε, αυτή έγινε και παρα-έγινε. Με αιματηρό δε τρόπο.

Ακόμη και ο «σκληρός»Πολ Τόμσεν, σύμφωνα με διαρροές του Μεγάρου Μαξίμου και του οικονομικού επιτελείου, παραδέχθηκε ότι… το πρόγραμμα δεν βγαίνει και κάλεσε του αρμοδίους «να πάμε μαζί στο Eurogroup και να το πούμε».

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, αλλά και με την κρίση χρέους να διαχέεται -μάλλον ανεξέλεγκτα- στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα δικαιούται πολιτικά να θελήσει να διαπραγματευθεί εκ νέου το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που τής έχει επιβληθεί. Δικαιούται να ζητήσει αλλαγή συνταγής. Δικαιούται να ζητήσει να μην υπάρξει ούτε ένα νέο φοροεισπρακτικό μέτρο, να μην περικοπεί ούτε ένα ευρώ από μισθούς-συντάξεις. Και, βεβαίως, δικαιούται -πριν γίνει Μπανανία- να ζητήσει να μην γίνουν -εντελώς- λάστιχο οι ήδη διαρραγείσες εργασιακές σχέσεις.

Το θέμα, όμως, είναι ποιος θα τα κάνει όλα αυτά. Ποιος θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα πει το περίφημο «ως εδώ». Ποιος θα εκμεταλλευθεί την αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη και την υπό διαμόρφωση «συμμαχία των Νοτίων». Ποιος θα ποντάρει ακόμη και στην εν εξελίξει διελκυστίνδα μεταξύ του ΔΝΤ και του Βερολίνου σχετικά με την «οριστική διευθέτηση» του ελληνικού -και όχι μόνο- χρέους, αλλά και τον αποτελεσματικό τρόπο του «μπαζούκας» του ESM.

Ο οποιοσδήποτε άλλος, πλην του σημερινού πρωθυπουργού. Ο κ. Σαμαράς κατάφερε να κερδίσει οριακά τις εκλογές, μηρυκάζοντας τους εκβιασμούς των Βρυξελλών και του Βερολίνου περί έξωσής μας από το ευρώ. Άμα τη αναλήψει των καθηκόντων το