Γενικευμένη αποσύνθεση ή αριστεία των κλεπταποδόχων πάσης φύσεως;

Αν η αυτής μεγαλειοτάτη διαφθορά αφορούσε ελάχιστα άτομα που για πολλούς λόγους τέλος πάντων καταργούσαν το «ου κλέψεις» για λόγους ανωτέρας βίας, θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει όχι την ίδια την πράξη, αλλά την ανωτέρα βία από την οποία απαλλάσσεται κανείς με τη φυλάκα. Ωστόσο όταν η πλειοψηφία των πολιτών πέφτει με τα μούτρα στην κλεπταποδοχική τέχνη κι ο,τι ήθελε προκύψει, δεν μιλάμε πια για έξαρση του εγκλήματος, αλλά για μια χώρα που πάσχει από τον εκτραχηλισμό των πολιτών της. Πολλοί νόμοι, κανένας νόμος…

Μόνο το χτεσινό αστυνομικό δελτίο είχε υλικό για δεκάδες κλεπταποδόχους,

λαφυραγωγούς, απατεώνες, ληστοπράκτες, πλιατσικολόγους και ο,τι βάζει ο νους του ανυποψίαστου πολίτη. Σε Κρανίδι και Κύμη ξεφύτρωσαν οφσόρ εταιρείες οι οποίες δραστηριοποιούνται στις μεταβιβάσεις ακινήτων με εγγυημένη φοροδιαφυγή. Πρόκειται για 214 υπεράκτιες εταιρείες που μεταβιβάζουν ακίνητα σε φυσικά πρόσωπα τα οποία « ξεχνούν» να δηλώσουν τις αγορές τους, «αποφεύγουν» τους φόρους και το «πόθεν έσχες».

Όσο για τις συντάξεις «μαϊμού» που καταβάλλονταν αφειδώς σε πρόσωπα-φαντάσματα (18.228 τον αριθμόν) από τα ασφαλιστικά ταμεία – μιλάμε για καρναβάλι απείρου κάλλους πού στοίχιζε 500 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος. Όπως εύκολα μαντεύει κανείς, για να καταβάλλονται χιλιάδες συντάξεις, δεν αρκεί ο υποψήφιος «συνταξιούχος», αλλά ολόκληρο κλιμάκιο παραχαρακτικής τέχνης όπου το χρήμα μοιραζόταν και έμπαινε σε πολλές τσέπες.

Αν εν πάση περιπτώσει τα ασφαλιστικά ταμεία - αυτά και μόνο – είχαν παραδοθεί στη διαφθορά, θα μπορούσε κανείς να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά όταν αγρότες, συνταξιούχοι, γιατροί, αστυνομικοί, ποδόσφαιρο, δικηγορικοί σύλλογοι, επιχειρήσεις εμπορεύονται το μαύρο χρήμα, τότε το ζήτημα αλλάζει πρόσωπο και αγκαλιάζει μέχρι ασφυξίας σύνολη την ελληνική κοινωνία. Μάλιστα εφόσον υπάρχουν νόμοι για τα πάντα, οι αρχές είναι υπεύθυνες γι αυτό το κραχτό χάλι που βυθίζει τη χώρα στην λησταποδοχή.

Μονάχα οι χώρες του τρίτου κόσμου μπορούν να παινευτούν για παρόμοιους άθλους. Η «διαφθορά» έχει απλώσει μεγάλα πλοκάμια στην έρμη κοινωνία μας όπου ο «εκφαυλισμός» απέβη ελληνικό, ελληνικότατο σπορ. Μπορεί να καταριόμαστε το Μνημόνιο, αλλά άνευ ξένης παρεμβάσεως αποκλείεται να εξυγιανθεί ο δημόσιο (κυρίως) τομέας ο οποίος είναι το μεγάλο αφεντικό για όλα τα αμαρτωλά ανδραγαθήματα - ήτοι οι κυβερνήσεις. Πρόκειται για παρακμή που αγγίζει τα όρια της αυτοκαταστροφής..