ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ

13:30 3/5/2012 - Πηγή: Matrix24

Σαν σήμερα, στις 3 Μαΐου του 2011 ο Θανάσης Βέγγος σε ηλικία 84 ετών ταξίδεψε στην αιωνιότητα. Εκεί, τον υποδέχτηκαν οι μεγάλοι εκλιπόντες της κωμωδίας με ένα αυτοσχέδιο πάρτι, που ξεκίνησε με το «Monsieur cannibal» να παίζει στη διαπασών…

Του Όθωνα Ορφανού

Θυμάμαι όταν κάποια καλοκαιρινά σαββατόβραδα, κάπου στα τέλη των 70s, μαζευόμαστε συγγενείς και φίλοι διάφορων ηλικιών για να δούμε στην αυλή

των γιασεμιών και της γαρδένιας του πατρικού μου σπιτιού από την ασπρόμαυρη Telefunken των 14 ιντσών τον Θανάση να πυροβολεί κυριολεκτικά στο γάμο του Καραγκιόζη (σε κανονικότατο μπερντέ) και να πέφτει σε αλλεπάλληλες γκάφες παίζοντας τη σουρεάλ βερσιόν ενός ξεκαρδιστικού δόκιμου μυστικού πράκτορα («Βοήθεια! Ο Βέγγος φανερός πράκτωρ 000» – 1967 και «Θου Βου, Φαλακρός Πράκτωρ: Επιχείρησις Γης Μαδιάμ» – 1969). Τότε, καλώς ή κακώς, δεν υπήρχαν τα δεκάδες παιδικά θέατρα, τα εργαστήρια, τα παιδικά δορυφορικά κανάλια της TV κτλ. που (ενδεχομένως) διασκεδάζουν την αστική πλήξη των τωρινών πιτσιρικάδων. Εκείνη την εποχή τη βγάζαμε κυρίως με το μαγικό ελληνικό σινεμά που πρόβαλε η ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ.

Από κει γνωρίσαμε ουσιαστικά την κωμωδία. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ο Κωνσταντάρας ήταν ταμάμ για τους μεσήλικες, ο Βουτσάς για τους τριαντάρηδες, ο Ηλιόπουλος για τους αστούς κι αυτούς που εκτιμούσαν το λεπτό χιούμορ και η Βουγιουκλάκη για τα κοριτσάκια της διπλανής πόρτας. Εννοείται ότι κι οι άλλοι (Γκιωνάκης, Σταυρίδης, Καρέζη και ΣΙΑ) μας διασκέδαζαν, αλλά δεν πολυμπαίναμε στον κόπο να καταλάβουμε την τέχνη τους, καθώς το σινεμά τους είχε να κάνει με τις καταστάσεις των μεγάλων.

Ο ήρωας του δρόμου

Από την άλλη, ο Θανάσης μιλούσε στις παιδικές μας καρδιές με έναν απλό και ουσιαστικό τρόπο, μας έφτιαχνε τα βράδια με την τρέλα του. Δεν ήταν τυχαίο που στις ταινίες του εμφανιζόταν ενίοτε ένα τσούρμο από αλαλάζοντα πιτσιρίκια να τρέχουν στο κατόπι του («Ο τρελάρας» – 1963, «Ο πολύτεκνος» – 1964 κ.ά.), τα οποία μαγεύονταν από το (αγαθό τότε) ποδόσφαιρο, τρελαίνονταν για τις πλάκες και την έβγαζαν στις αλάνες, όπου ο Βέγγος αλώνιζε, σκονίζοντας το φακό της κάμερας («Οι φτωχοδιάβολοι» – 1964, «Πάρε κόσμε» – 1967 κ.ά.) με τις απίθανες παλαβομάρες του.

Ωστόσο, ο Θανάσης των μικρών έκανε και για τους μεγάλους, καθώς υποδυόταν χαρακτήρες που έπεφταν θύματα παρεξηγήσεων («Τύφλα να ’χει ο Μάρλον Μπράντο» – 1963), είχαν αδυναμίες και κολλήματα («Θα σε κάνω βασίλισσα» – 1964) και προσπαθούσαν να τη βγάλουν καθαρή και να εξασφαλίσουν τα προς το ζην («Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» – 1963).

Αυθεντικό ταλέντο

Ο Θανάσης δεν σπούδασε υποκριτική και το διάβασμα το έψαξε μόνος του. Τον ανακάλυψε ο Νίκος Κούνδουρος την εποχή των πολιτικών εξοριών στη Μακρόνησο (αρχές της δεκαετίας του ’50). Ο πηγαίος αυθορμητισμός, η χαρισματική ιδιοσυγκρασία και το αστείρευτο αυτοσχεδιαστικό ταλέντο του Θανάση έφταναν και περίσσευαν για να πάρει ρόλους από τον αξιόλογο Έλληνα σκηνοθέτη («Μαγική πόλις» – 1955, «Ο δράκος» – 1956) και να ξεκινήσει η κινηματ

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords