ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΤΡΑΦΙΚΙΝΓΚ ΕΧΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι μια διαφορετική πολιτική δεν είναι απλώς εφικτή αλλά είναι και αναγκαία. Η πολιτική λιτότητας, την οποία υπερασπίζεται κυρίως η Γερμανία, έχει καταλήξει μέχρι στιγμής σε ακραίες κοινωνικές ανισότητες και σε μαζική ανεργία στις χώρες που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από την κρίση. Η γερμανική πολιτική έχει οδηγήσει σε μεγάλες ανισότητες και σε κακοπληρωμένες, ανασφάλιστες θέσεις εργασίας ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία.

Ασφαλώς η δημοσιονομική προσαρμογή είναι απαραίτητη, ωστόσο υπάρχει η δυνατότητα να υλοποιηθεί με ένα πιο αργό και ήπιο ρυθμό -χωρίς να ασκείται

Όσον αφορά την τρόικα, το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ότι δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση και η νοοτροπία της διέπεται από ένα κατά βάσιν νεοφιλελεύθερο πνεύμα. Όταν κοιτάζω τις συνθήκες ζωής στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα, όπως η Ελλάδα, δεν βλέπω να βελτιώθηκαν εξαιτίας της δουλειάς που έχει κάνει η τρόικα.

Σε πολιτικό επίπεδο, στέλνονται σήματα σχετικά με συνοχή της ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έλαβε κρίσιμες αποφάσεις και αυτά έχουν βοηθήσει, σε έναν βαθμό, στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και της σταθερότητας. Η πιστωτική κρίση, όμως, επιμένει και οι ωμές και επώδυνες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες κάνουν τη ζωή απίστευτα δύσκολη για πολλούς ανθρώπους.

Για τους λόγους αυτούς, θεωρώ ότι η τρόικα με την υφιστάμενη μορφή της θα πρέπει σταδιακά να καταργηθεί. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή -με τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου- θα πρέπει να αναλάβει πλήρως την ευθύνη για τα προγράμματα διάσωσης. Αυτό μπορεί να το κάνει αξιοποιώντας την εμπειρία της ΕΚΤ και, όπου απαιτείται της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, επειδή η απασχόληση και η εργασία είναι τα κλειδιά της ανάκαμψης.

Σταματώ σ’ αυτό το σημείο για να διευκρινίσω πως τα παραπάνω λόγια δεν είναι δικά μου. Είναι ένα κείμενο που μου έστειλε κάποιος καλός φίλος, ζητώντας μου ταυτόχρονα να μαντέψω τίνος είναι. Παραδέχομαι ότι προβληματίστηκα αρκετά, αφού το κείμενο είναι εξόχως πολιτικό, ψύχραιμο και διατυπώνει με σαφήνεια την αντίθεση στην ασκούμενη πολιτική, αλλά και υιοθετεί θέσεις με τις οποίες δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφωνήσει ή καλύτερα συμπυκνώνει, με διαφορετική βέβαια φρασεολογία, την κριτική της αντιπολιτεύσεως στο μνημόνιο και την τρόικα.

Στην αρχή σκέφθηκα, είναι η αλήθεια, ότι μπορεί να ‘ναι κάποια παγίδα. Ό,τι μπορεί να είναι λόγια του Σαμαρά η του Βενιζέλου. Την απέρριψα ως εκδοχή αφενός γιατί δεν ταιριάζει με αυτά που λένε για την τρόικα και τα μνημόνια και αφετέρου γιατί θα είναι σαν να παραδέχονται ότι ακολουθούν τη λάθος συνταγή και φυσικά γιατί ποτέ δεν θα τα έβαζαν τόσο ευθέως με την πολιτική της Γερμανίας. Για τον τρίτο αυτό λόγο, την εναντίωση δηλαδή με την Γερμανία, απέρριψα και την περίπτωση να είναι κείμενο του Κ. Σημίτη.

Στη συνέχεια σκέφτηκα μήπως είναι κάποιο απόσπασμα από ομιλία του Τσίπρα σε εκδήλωση στο εξωτερικό. Και τούτο επειδή ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, επ’ εσχάτης, μας έχει συνηθίσει σε ρεαλιστικές και νηφάλιες τοποθετήσεις, ειδικά όταν βρίσκεται εκτός συνόρων και ενώπιον “ειδικών ακροατηρίων”. Τελικά κι αυτή την εκδοχή την απέρριψα, παρότι είχα την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι τοποθέτηση του Τσίπρα γραμμένη δια χειρός Δραγασάκη ή Σταθάκη. Ο βασικός λόγος που με οδήγησε να την απορρίψω είναι, και το ομολογώ, ότι δεν υπήρξε, «θόρυβος» από Μαξίμου, ΠΑΣΟΚ και …καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης, για τη «νέα κωλοτούμπα του Αλέξη».

Μετά μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι κάποιο απόσπασμα από κείμενο των «58» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς ενόψει της εκδήλωσης τους στην Αθήνα την ερχόμενη Δευτέρα. Θα μπορούσε. Όμως επειδή δεν είδα πουθενά να καταγγέλλεται ο αριστερός λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάγκη να παραμείνει σταθερή η κυβέρνηση κατέληξα ότι δεν μπορεί να είναι κείμενο δικό τους.

Και σίγουρα, έτσι λειψό από τέτοιες αναφορές, δεν μπορεί να εκφράζει τον Μπίστη, τη Δρέττα και την άλλη…, την άλλη μωρέ, τη συγγραφέα, την …πως τη λένε, αυτή, την πασιονάρια της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας ρε σεις. Αχ, μου διαφεύγει το όνομά της, αλλά που θα μου πάει -μέχρι να τελειώσω το άρθρο- θα τη θυμηθώ. Ιουστίνη; Όχι, Ιουστίνη είναι η Φραγκούλη που είναι αρθογράφος και σε μας, στο matrix24. Εριέττα; Όχι, Εριέττα ήταν μια που είχε φαρμακείο στη γειτονιά μου στο Αγρίνιο. Ιοκάστη; Όχι, αυτή είναι από την «Αντιγόνη». Τέλος πάντων δεν τη θυμάμαι…

Θα μπορούσε να είναι κείμενο του Γιώργου Παπανδρέου; Ναι, θα μπορούσε. Από κάποια διάλεξή του σε πανεπιστήμιο ή συνέδριο του εξωτερικού. Όσο το σκέφτομαι, ναι, θα μπορούσε να ‘ναι κείμενο του Γιώργου. Όμως, πως το βρήκε ο φίλος που μου το έστειλε; Δεν τον έχω ικανό να ψάχνει στο Ίντερνετ για να βρει κείμενα του Γιώργου. Αν πάλι είχε δημοσιευτεί εδώ, θα το είχα δει. Τέλος πάντων, αρκετά με αυτούς στους οποίους πήγε το μυαλό μου…

Ομολογώ πως δεν κατάφερα να μαντέψω τίνος είναι. Πήρα τηλέφωνο το φίλο που μου το έστειλε και παραδέχτηκα την αδυναμία μου. «Έφυγες, Νίκο, από το χώρο των εφημερίδων και σταμάτησες να τις διαβάζεις;», μου αντέτεινε. «Όχι, δεν είναι έτσι», του είπα «συνεχίζω». «Το Βήμα δεν το διάβασες;» με ρώτησε. «Η αλήθεια είναι όχι. Και είναι από τις σπάνιες φορές που δεν διάβασα Κυριακάτικες εφημερίδες. Τις έχω στο σπίτι, αλλά δεν πρόλαβα. Το πρωί ξύπνησα και, μέχρι το μεσημέρι, πήγα στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή στο σχολείο των παιδιών μου. Μετά γύρισα. Φάγαμε στη μάνα μου, όπως κάθε Κυριακή στο οικογενειακό τραπέζι. Ξάπλωσα λίγο. Όταν ξύπνησα μπήκα για λίγο στο Ίντερνετ να δω τι γράφουν τα σάιτ και στο τουΐτερ, και μετά ήμουν ανάμεσα στο να πάω στο Καραϊσκάκη, να δω τον Θρύλο, και στο να πάω θέατρο. Τελικά, λόγω και καιρού, προτίμησα να πάω στο Μικρό Παλλάς. Είδα μια φοβερή παράσταση, την “κατάρα της Ίρμα Βεπ”, οποίαν και σου συνιστώ ανεπιφύλακτα, και γύρισα σπίτι. Άνοιξα το iPad για να γράψω, είδα το κείμενο που μου έστειλες, έστυψα το μυαλό μου, δεν τον βρήκα. Ποιός είναι;» «Άνοιξε το Βήμα και θα το βρεις» μου είπε. Το άνοιξα και ανακάλυψα ότι είναι, από συνέντευξη, του Χάνες Σβόμποντα, του επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο.

Καλή συνέντευξη. Ορθός και μεστός πολιτικός λόγος. Αναρωτιέμαι, αυτά που όλοι τα βλέπουν και τα λένε, γιατί εμείς δεν μπορούμε να τα περάσουμε στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα; Γιατί συνεχίζουμε να παίρνουμε το λάθος φάρμακο; Γιατί αυτά τα σωστά που λέει ο Σβόμποντα δεν τα λένε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και αν δεν εισακουστούν να τους πουν: «μας συγχωρείτε, εμείς παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε, και έλα εσύ Μέρκελ να κάνεις κυβέρνηση και να σώσεις την ευρωζώνη». Γιατί; Γιατί δεν κάνουμε συμμαχίες; Γιατί δεν φτιάχνουμε μέτωπα στην Ευρωβουλή και όπου αλλού μπορούμε; Ως πότε θα είμαστε υπάλληλοι των υπαλλήλων Τόμσεν και Μαζούχ;

Είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να έχουμε συνεταιρισμό με ανθρώπους που αφού μας πήραν τα πάντα θέλουν να μας πάρουν και περισσότερα. Εντάξει κάναμε στο παρελθόν λάθη, και τα πληρώσαμε. Τέσσερα χρόνια τα πληρώνουμε. Ακριβά. Πανάκριβα. Όμως υπάρχει κι ένα όριο. Μπάστα. Αυτά που μας ζητάνε(;) ή μήπως η κυβέρνηση αντιπροτείνει(;), ειδικά με τους φόρους, είναι χειρότερα και από τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν. Την τελειώνουν τη χώρα και τους Έλληνες. Ποιοί πλειστηριασμοί; Σε λίγο θα τους δίνουμε, μόνοι μας, δωρεάν τα σπίτια. Ποιές ομαδικές απολύσεις; Σε λίγο δεν θα υπάρχει εταιρεία για εταιρεία ανοιχτή. Ποιά προαπαιτούμενα και ποιές μεταρρυθμίσεις; Αυτά είναι δημοσιονομικό τράφικινγκ.

Αν η μαντάμ, ναι η μαντάμ, Μέρκελ και οι Τεύτονες σωματοφύλακές της δεν καταλάβουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται αυτό που λέει ο ( Αυστριακός, όχι κάποιος φτωχοδιάβολος του Νότου) Σβόμποντα, «ανάπτυξη και εργασία» και κυρίως, το άλλο που λέει, «έναν πιο αργό και ήπιο ρυθμό» προσαρμογής και υλοποίησης των αλλαγών καθώς και «να καταργηθεί η τρόικα, τότε έστω και τώρα, έστω και καθυστερημένα, ας τους ρίξουμε …χιόνι, ας το κάνουμε Κούγκι. Ούτως ή άλλως, αν γίνουν αυτά που λένε και με τον τρόπο που τα λένε, στάχτη θα γίνουμε. Σαν την ολόμαυρη ράχη των Ψαρών θα γίνει η πατρίδα. Και δεν θα ‘χουμε ούτε παλληκάρια ούτε Δόξα για να τα μετράει…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Σώτη, Σώτη τι λένε αυτή που δεν θυμόμουνα. Σώτη Τριανταφυλλοπούλου. Με παίδεψε, αλλά τη βρήκα. Σώτη, προφανώς από το Σωτηρία. Αυτό δηλαδή που χρειαζόμαστε. Από το στόμα σου και στης Ανγκέλας το αυτί κοπέλα μου.