Άσε το κακό να μπει (ξανά);

Μην ρωτάς γιατί ο Χριστός γεννήθηκε Χριστούγεννα, να ρωτάς πρώτα απ’ όλα αν γεννήθηκε. ‘Όταν σωριάζονται οι βεβαιότητες, κάθε νέα προτροπή φαίνεται ευπρόσδεκτη. Και κάθε αναδρομή του χρόνου μετατρέπεται σε δοκιμασία αντοχής, των σχέσεων, των υλικών και των ανθρώπων. Τίποτε δεν μένει απαράλλαχτο, ούτε τα εορταστικά μηνύματα αγάπης κι ελπίδας. Όχι, λοιπόν, ο εχθρός της αγάπης δεν είναι το μίσος. Πλέον, ο κύριος αντίπαλός της είναι

η απάθεια, τόση και τέτοια ώστε μια ορισμένη μερίδα της παγκόσμιας νεολαίας να εξαντλεί τα όρια της επικοινωνίας αποκλειστικά, στην ηλεκτρονική μορφή τους και τα όρια της συγκίνησης σ’ εφόδους εναντίον καταστημάτων μ’ έπαθλο τις εκπτώσεις . Ας αλλάζουν τα πρόσωπα κι οι βραβευμένοι, δεν διαφέρουν μεταξύ τους οι κυρίαρχες εικόνες, φετινές και περσινές. Βιασμοί, αναταραχή, φτώχεια, αδικία, προσωπικές ή φυσικές καταστροφές. Συνηθισμένοι άνθρωποι σ’ ακραίες καταστάσεις, να το έργο που σπάει όλα τα ρεκόρ αιώνες τώρα, σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη, δίχως σύνορα γλωσσών και θρησκειών.

Αλήθεια, πόσο καλύτερος γίνεται ο κόσμος καθώς η πείνα και το έγκλημα θερίζουν, ενώ εκατομμύρια παιδιών δεν έχουν πρόσβαση στο μέλλον; Μ’ άλλη διατύπωση, πόσα αιμοδιψή τέρατα αντιστοιχούν σε ένα θείο βρέφος; Υποτίθεται ότι το τελευταίο ανανεώνει την συμβολική παράστασή του ανά έτος. Βρέφη υπήρξαν, πάντως, ο Στάλιν και ο Χίτλερ, ο κόμης Δράκουλας και ο δρ. Μαμπούζε, ο Γκοτζίλα κι ο Αντεροβγάλτης – σε ποια σώματα να κατοικούν κρυμμένοι; Με χαρακτηριστική οίηση, ο εξπρεσιονιστής Όσκαρ Κοκόσκα παίρνει την ευθύνη για τον Αδόλφο επάνω του. – «Δεν θα υπήρχε ναζιστικό κόμμα, δεν θα συνέβαινε το ολοκαύτωμα, εάν ο (νεαρός) Χίτλερ είχε γίνει δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών της Βιέννης. Δυστυχώς, απερρίφθη, πέρασα εγώ, τ’ άλλα είναι γνωστά…». Να ένας τρόπος ν’ αποκτήσεις ρόλο ιστορικό, ως υπόθεση εργασίας, έστω και με (δήθεν) ενοχή. Τι απομένει, δηλαδή, στον Ρομάν Πολάνσκι, να επικαλεστεί την εξέταση του DNA ώστε ν’ αποδείξει πως δεν είναι δικό του «Το μωρό της Ρόζμαρι»; Γιατί, όσο μας τρομάζει η πολιτική διαφθορά επειδή νομιμοποιεί την επιστροφή στην ζούγκλα, άλλο τόσο μας τρομάζει η διαρκής ακύρωση της ετήσιας και ανανεωμένης ελπίδας, στα πρόσωπα του θείου βρέφους, απ’ τη μια, και της παιδικής θνησιμότητας, απ’ την άλλη. Για την ακρίβεια, συμπληρώνονται ακριβώς 45 χρόνια από την επίσημη σύζευξη της βρεφικής ηλικίας με την αυτοκρατορία του κακού. Ύστερα από εκείνο «Το μωρό», τα δώρα, τα έλκηθρα, η χρυσόσκονη, τα παραμύθια κι η αθωότητα σμίγουν δραματικά με την οδύνη, την απειλή, τον τρόμο και το εξωπραγματικό, για να προστεθούν στις μέρες μας η ασέλγεια, οι δολοφονίες, οι απαγωγές, η έξαρση της παιδεραστίας ή της πορνογραφίας, δίπλα στην κακοποίηση και στην παράνομη υιοθεσία.

Δεν τοποθετούν τυχαία οι μεγάλοι στο επίκεντρο των ημερών τους ανηλίκους. Πρόκειται για το διάστημα της προγραμματισμένης ευτυχίας, ένα σταθερό ραντεβού με την καλή όψη των πραγμάτων, για μια ανακωχή ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ένα αδιόρατο δίχτυ προστασίας με ημερομηνία λήξης.

Τα παιδιά που κέρδισαν την αθανασία δίχως να υποψιάζονται την μετάβαση στην περίοδο της εικονικής αθωότητας, εξακολουθούν να κυκλοφορούν στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, απ’ τον «Εξωγήινο» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, τα «Απαγορευμένα παιχνίδια» του Ρενέ Κλεμάν και «Το πνεύμα του μελισσιού» του Βίκτορ Ερίθε μέχρι τις περιπέτειες του Τομ Σόγερ ή του Χάρι Πότερ, τον Όλιβερ Τουίστ, το «Χαμίνι» του Σάο Πάολο, πότε σε «Τοπίο στην ομίχλη», πότε «Μόνος στο σπίτι» και πότε μαθαίνοντας ότι «Ο μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές».

Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, η ολική ανατροπή σημειώνεται όταν μαθητές εκτελούν συμμαθητές υπό τους ήχους της παράνοιας κι ο «Ελέφαντας» παρατηρεί την κλινική συμπεριφορά των εφήβων δραστών. Στον ευρωπαϊκό Βορρά, ωστόσο, στο «Κυνήγι» του Μπο Βίντεμπεργκ, με ήρωα – θύμα του ανήλικου κοριτσιού έναν σαραντάρη νηπιαγωγό, δίνεται μια ιδανική ευκαιρία να σκύψει κανείς, δίχως τις παρωπίδες της πολιτικής ορθότητας, πάνω στις παγίδες περί ηθικής μόλυνσης, προκαταλήψεων, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικών ταμπού. Όσο για την αιώνια επιστροφή του τρόμου, το ρομαντικό θρίλερ του Τόμας Άλφρεντσον «Άσε το κακό να μπει» μετατρέπει δυο παιδιά σε πρωταγωνιστές μιας γοητευτικής, πρωτόγνωρης αντιπαράθεσης ανάμεσα στην τρυφερή ηλικία και στην αιμοδιψή φύση των βαμπίρ. Παρά την ανανέωση του είδους και τον αλληγορικό σχολιασμό της Δύσης, το ερώτημα ανακύπτει αβίαστα: την ελπίδα ή την διάψευσή της την αποφασίζει η ηλικία του κακού; Να μια χριστουγεννιάτικη ιστορία αλλιώτικη από τις άλλες, τώρα και σε DVD. Σαν κάθε χάπι δραστικό, μετά από το φαγητό.