ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

Contemptus mundi – περιφρόνηση του κόσμου…

«… Ας χτυπήσουμε τα κουφάρια μας δυνατά

Ας δοξάσουμε το Θεό και ας μαστιγωθούμε περισσότερο

Και εν ονόματι της Λατρείας του Μαρτυρίου Του

Ας χτυπήσουμε την άθλια σάρκα μας ξανά

Ας χτυπήσουμε το φιλήδονο κορμί μας…»  – ύμνος αίρεσης Αυτομαστιγούμενων απ τον Μεσαίωνα

Ενοχή, πειθαρχία, αυτοβασανισμός, βασανισμός του άλλου, που προσφέρεται οικειοθελώς. Κοινωνίες ολόκληρες στην ιστορία, παρασύρονται στον αυτοβασανισμο τους. Στην λατρεία της Ίσιδας στην Αίγυπτο,

αλλά και σ αυτήν του Διόνυσου στην Ελλάδα, οι πιστοί, σε ένα παραλήρημα, φρενιτιώδες και αυτοϊκανοποιούμενο, μαστιγώνονταν με μεγάλη προθυμία. Κατά καιρούς σε μαστίγωση αφήνονταν τιμητικά οι γυναίκες, όπως στην Αρχαία Ρώμη για γονιμότητα ή αυτοευνουχιζόταν οι άνδρες σε ένδειξη μεγάλης πίστης και ένθεης καταληψίας για την Κυβέλη. Οι Σιητες μουσουλμάνοι τώρα, αυτομαστιγώνονται αν δε πεθάνουν ποδοπατημενοι από άλλους αγριεμένους τους ομόθρησκους. Ο χριστιανισμός, ειδικά ο δικός μας, ο ορθόδοξος, σύμφυτος με την ένοχη και την αυτοταπείνωση, τον εξευτελισμό, την κακοποίηση έχει μια σωρεία από Αγίους που σχεδόν ηδονικά αφήνονται να βασανιστούν, να κοπούν κομματάκια, να σταυρωθούν από μόνοι τους, να πάθουν λογιών μαρτυρία, εκτός απ την πείνα, το κρύο, την έλλειψη νερού και ύπνου! Για να μη τα πολυλογούμε σε ένα πρόλογο που δε λέει να καταλήξει, η ανθρωπότητα δείχνει τη πίστη της με ακρότητες. Από αυτομαστιγωματα απλά, έως αυτοακρωτηριασμους, με φραγγέλια και όρκους φτώχειας και κακομοιριάς και αυτοβασανισμούς που η περιφρόνηση του κόσμου και της σάρκας γίνονταν ένα με το μίσος στο σώμα στο δικό σου η στου άλλου δεν έχει σημασία. Υπακοή! Πειθαρχεία! Ορθολογισμός και θειο μένος! Αυτοβασανισμός για να επιτευχθεί το σπουδαίο, το υψηλό, το θείο! Και φυσικά βασανισμός του άλλου! Του αμαρτωλού, του αντίπαλου, του αλλοθρήσκου, του οπαδού άλλης ομάδας, η άλλης ιδεολογίας, η απλά άλλης φράξιας. Ο καθημερνός αυτοβασανισμός με αλκοόλ, τσιγάρα, ουσίες για μια ζωή που δεν αντέχεται, μια γκόμενα που δεν έκατσε καλά, τη φάση που δε μας βγήκε. Ο βασανισμός όποιου αντιπροσωπεύει τη γκόμενα που δεν έκατσε, δηλαδή όλες τις γυναίκες, τη φάση που δεν βγήκε, δηλαδή τον άλλο οπαδό, τον ξένο εργάτη και φτωχοδιαβολο, τον αντίπαλο ιδεολογικά. Ακρότητα μέσα απ την πειθαρχεία και την άσκηση γενικευμένου, θρησκευτικού, ασκητικού φασισμού στο σώμα και στη ψυχή.

Γύρω γύρω το φέρνω, ξέρω! Λοιπόν, βλέπω αυτά τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια και πουκάμισα, με τα γυμνασμένα σώματα, τα ξυρισμένα κεφάλια, με τη  στρατιωτική πειθαρχεία (απελθετω αντί για εγερθειτω!), με τα αγέλαστα πρόσωπα, με τον αρχηγό τους να επιτεθείτε ακόμη και στις ερωτικές ταινίες (ερωτώ: ποιόν έβλαψε ποτέ μια τσαντούλα;), με την μοναστική τους προσήλωση στην ιδέα τους, στην τάξη, στην οχύρωση τους, στο μέλλον τους, με την προσκόλληση τους στα σύμβολα και στα σχήματα και στα χρώματα και απορώ; Πόσος αυτοβασανισμός χρειάζεται ώσπου να μπορέσεις κάποτε να βασανίσεις τον άλλον; Και