Review: Medal of Honor Warfighter

Στους δύο, τρίτος δε (;;) χωρεί…

Εάν ξεχωρίζαμε τα κορυφαία fps που διακρίνονται και συγκεντρώνουν την συντριπτική πλειοψηφία παικτών, σε multiplayer επίπεδο, σίγουρα θα ήταν οι δύο σειρές/φαινόμενα, Call of Duty και Battlefield. Κάπου κάπου όμως, ξετρυπώνει κατά καιρούς και κάποιος ανταγωνιστής, διεκδικώντας και αυτός μερίδιο από την Online

αρένα. Αυτή τη φορά έρχεται για δεύτερη προσπάθεια η πασίγνωστη σειρά, από εποχές psone, Medal of Honor, με τον δεύτερο, στη σύγχρονή εποχή, τίτλο της. Θα καταφέρει άραγε να ξεχωρίσει από το σωρό και να διεκδικήσει κομμάτι από τους τεράστιους αντιπάλους του ή θα παραμείνει στη σκιά τους;

Τεχνικός τομέας

Η Danger Closed χρησιμοποιεί την μηχανή γραφικών Frostbite που συναντήσαμε και στο battlefield 3, έχοντας έτσι ένα όμορφο τεχνικό τομέα με πολύ καλύτερα γραφικά από τη σειρά Call of Duty, με ρεαλιστικότερα εφέ φωτισμού,εκρήξεων και όπλων, καταστροφές στο γύρω περιβάλλον, ενώ ο ηχητικός τομέας πλησιάζει επικίνδυνα τη πραγματικότητα. Όμως εκεί που χάνει είναι ότι  δεν καταφέρνει να αποκτήσει την δική του ταυτότητα καθώς θεωρώ πως είναι απλά ένα reskin του Battlefield 3 με ίδιο animation χαρακτήρων και όπλων, δίνοντας μας την αίσθηση πως παίζουμε το ίδιο παιχνίδι (ας όψεται η ΕΑ)…Γενικά πάντως, αφήνοντας τις γκρίνιες στην άκρη, ο τίτλος δε θα μας αφήσει παραπονεμένους τεχνικά, χαρίζοντας μας μια οπτικοακουστική εμπειρία που προσομοιάζει τον τρόμο του πραγματικού πολέμου, ταξιδεύοντας μας από Πακιστάν, Φιλιππίνες έως και Ντουμπάι.

Single Player Gameplay

Το Single Campaign του  τίτλου, δυστυχώς, αποτελεί το αδύνατο σημείο του παιχνιδιού. Ενώ δεν απογοητεύει, δεν καταφέρνει να μας προκαλέσει θαυμασμό ή ένταση, ενώ και το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Εκεί που θέλει να ξεχωρίσει ο τίτλος σεναριακά είναι στην προσοχή που δίνει στην ανθρώπινη πλευρά των πρωταγωνιστών και στις συναισθηματικές τους μεταπτώσεις και συγκρούσεις που αυτοί θα υποστούν. Η ιστορία μας ακολουθεί την ειδική ομάδα από το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς και επικεντρώνεται κυρίως στον Preacher ο οποίος αντιμετωπίζει, εκτός των άλλων, προβλήματα με την σύζυγο και την μικρή του κόρη. Το campaign είναι εντελώς γραμμικό με set pieces, χωρίς να δίνει την δυνατότητα στον παίκτη να παρεκκλίνει, ενώ η μόνη επιλογή που μπορεί να έχει είναι οι πολλαπλοί τρόποι παραβίασης εισόδων, οι οποίες όμως και πάλι καταλήγουν στο ίδιο (συχνό) θέαμα: είσοδος στο δωμάτιο  με slow motion και θέρισμα των υπαρχόντων εχθρών. Εκτός από το καθαρά shooting κομμάτι, ο τίτλος θα μας εκπλήξει ευχάριστα με driving αποστολές που ως στόχο έχουν να οδηγήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα ώστε να ξεφύγουμε από μια απειλή ή να προλάβουμε έναν εχθρό που μας διαφεύγει. η αλήθεια είναι πως το κομμάτι αυτό της οδήγησης  είναι αρκετά καλό και ευχάριστο, ειδικά με το χαμό που γίνεται καθώς διασχίζεται τις κατοικημένες περιοχές, προκαλώντας μας ένταση και άγχος, βέβαια το πολύ συχνό autosave μας γλυτώνει από το τελευταίο. Μία άλλη καλ