Green-ιάρης: Δόρυ, χωρίς αιχμή!

Όπως και στον διοικητικό τομέα έτσι και στον αγωνιστικό υπάρχει πρόβλημα στην επιθετική γραμμή...
Η απόπειρα του Γιάννη Αλαφούζου να συνασπίσει τον κόσμο του Παναθηναϊκού προκειμένου να αναλάβει αυτός τη διοίκηση της ΠΑΕ είναι συγκινητική, ιδιαίτερα δεδομένων των αρχικών δυσκολιών του εγχειρήματος. Ωστόσο απουσιάζει το στοιχείο εκείνο που θα μαγνητίσει τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Θα μπορούσε να είναι αυτό που σύμφωνα με πληροφορίες αναμένεται εντός των ημερών, μια απτή απόδειξη δηλαδή ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη παραχώρησε οριστικά και αμετάκλητα το ποσοστό των μετοχών της!

Επειδή όμως, το διοικητικό κομμάτι δεν είναι αποκομμένο από το αγωνιστικό, μια κίνηση «μαγνήτης» για τον κόσμο, μια κίνηση – επένδυση για την απόκτηση περισσότερων μελών, για την πώληση περισσότερων εισιτηρίων διαρκείας θα ήταν η απόκτηση ενός αναγνωρισμένου επιθετικού.

Από την αποχώρηση του Κριστόφ Βαζέχα, του Νίκου Λυμπερόπουλου που είχε προηγηθεί έναν χρόνο νωρίτερα και εκείνες των Εμάνουελ Ολιζαντέμπε και Μιχάλη Κωνσταντίνου που ακολούθησαν με μικρή χρονική διαφορά, ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη δεν τόλμησε να επενδύσει σε επιθετικό πρώτης γραμμής.

Η πορεία του διαδόχου του Γιώργου Βαρδινογιάννη στην κορυφή της πυραμίδας της πράσινης ΠΑΕ ήταν μάλιστα καταστροφική όχι μόνο στη συλλογή τίτλων, αλλά και όσον αφορά στην παραγωγή θεάματος, δηλαδή στα γκολ. Συνολικά στις οκτώ περιόδους που διοίκησε το Τριφύλλι ο Τζίγγερ, οι Πράσινοι ουδέποτε είχαν την καλύτερη επίθεση, πρωτοφανές γεγονός για τον σύλλογο που στην ιστορία της Α’ Εθνικής ήταν μέχρι πέρυσι με διαφορά ο παραγωγικότερος της μεγάλης κατηγορίας.

Ωστόσο στα χρόνια του Τζίγγερ τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Σε οκτώ περιόδους ο Παναθηναϊκός είχε από τις ομάδες που διέθεταν την καλύτερη επίθεση της κάθε χρονιάς συνολικά 119 γκολ λιγότερα! 119 γκολ λιγότερα! Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 119 γκολ λιγότερα! Περίπου 15 γκολ λιγότερα ανά περίοδο.

Η πρακτικές του Γιάννη Βαρδινογιάννη εφαρμόστηκαν και πέρυσι όταν για λόγους… οικονομίας πουλήθηκε ο Τζιμπρίλ Σισέ, το κενό του οποίου κλήθηκε να καλύψει ο Χοσέ Τοτσέ. Η διαφορά του σούπερ σταρ παγκόσμιας κλάσης με έναν επιθετικό της Β’ Ισπανίας αποτυπώθηκε έτσι ακριβώς και στο γήπεδο. Ο Σισέ δεν είναι μόνο ο παίκτης που θα πετύχει 25 γκολ κάθε αγωνιστική περίοδο. Είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο στήνονται οι αντίπαλες άμυνες επιτρέποντας στους υπόλοιπους συμπαίκτες του να γίνουν επικίνδυνοι, είναι ο παίκτης που θα πουλήσει φανέλες, είναι ο παίκτης που θα πουλήσει εισιτήρια διαρκείας, είναι εκείνος που θα φέρει μέλη.

Οι Aμερικανοί λένε ότι η επίθεση κόβει εισιτήρια και η άμυνα φέρνει τίτλους. Ωστόσο στο ποδόσφαιρο η άμυνα δεν αρκεί. Χρειάζεται και η επίθεση και όταν ο βασικός αντίπαλος διαθέτει επιθετικούς που θα έπαιζαν με κλειστά μάτια βασικοί στον Παναθηναϊκό (Μιραλάς, Τζιμπούρ, Πάντελιτς) τότε το πρόβλημα στη συγκεκριμένη θέση είναι τεράστιο. Πέρυσι λύθηκε κατά το ήμισυ