Σπύρος Παπαδόπουλος όταν ήταν φοιτητής

Σπούδασε: Δραματική Σχολή Πέλου Κατσέλη Θυμάμαι συχνά από εκείνη την περίοδο: Τις βραδιές που μαζευόμασταν στα σπίτια των συμφοιτητών και τις…περισπούδαστες αναλύσεις στα μεγάλα ερωτήματα που έβαζαν οι Αρχαίοι τραγικοί , ο Σαίξπηρ, ο Ιψεν, ο Τσέχωφ, ο Πιραντέλλο κ.α. Μερικές από τις καθημερινές μου συνήθειες τότε ήταν: Μονίμως πάνω σε μια μοτοσικλέτα και μια κοπέλα συνεπιβάτης! Η μηχανή πάντα η ίδια, η κοπέλα άλλαζε συχνά! Αν άλλαζα κάτι τότε, θα ήταν: Εγώ ζούσα το ταξίδι αυτό στον άγνωστο κόσμο που ανοιγότανε μπροστά μου και απλώς… χάζευα! Εκείνη την εποχή ονειρευόμουν: Καμία εποχή δεν ονειρευόμουν, ούτε τότε ούτε τώρα! Έβρισκα τον Ενεστώτα χρόνο πολύ…ενδιαφέροντα για να ασχοληθώ με τον Μέλλοντα! Τότε θαύμαζα / είχα ως πρότυπο: Πάντα είχα μεγάλο θαυμασμό για τους μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αυτούς που όλοι αγαπάμε. Θαύμαζα επίσης τους δυο Ρώσους κολοσσούς της υποκριτικής Σμοκτουνόφσκι και Μποντάρτσιουκ Συνήθως φορούσα: Τζιν και λευκό Τ-shirt Τα αγαπημένα μου στέκια ήταν: Σπίτια συμφοιτητών το χειμώνα, παραλίες το καλοκαίρι με φωτιές κιθάρες κορίτσια και λοιπά! Από μουσική άκουγα: Κυρίως Ελληνική, έντεχνο λαϊκό, ρεμπέτικο, ροκ και τζαζ Από εκείνη τη φάση της ζωής μου κρατώ ως σήμερα: Όλα τα κρατώ γιατί έτσι κι αλλιώς, έχω την αίσθηση πως έχουν περάσει κάτι… μήνες! Μια σύντομη αστεία ή περίεργη ιστορία: Πάω να βάλω βενζίνη στη μοτό, έχω μια πολύ όμορφη κοπέλα συνεπιβάτιδα την οποία μόλις είχα γνωρίσει και μόνο 12 δραχμές(!) για βενζίνη. Λέω στο βενζινά το ποσόν όσο πιο σιγά γίνεται για να μην ακούσει η κοπέλα κι αυτός απαντάει στεντόρεια: 12 δραχμές; Θεσσαλονίκη πας ρε φίλε; Μετά λίγο καιρό, όταν έψαχνα για πρωινή δουλειά-στη σχολή πηγαίναμε απόγευμα- πήγα σ’ αυτόν και του είπα, «αφού με ξεφτίλισες δεν επανορθώνεις τώρα»; Με προσέλαβε επί τόπου δούλεψα 2 χρόνια και γίναμε και αχώριστοι φίλοι!