Για ταξίδια που δεν ήθελες τι σε πιάνει και πάλι κλαις;

Του Μάριου Πετρόπουλου

Δεν είναι η πόλη. Είναι οι άνθρωποι που της δίνουν σημασία. Άνθρωποι που πέρασες μαζί τους στιγμές χαράς και στεναχώριας. Δεν θα λείψει η πόλη σαν πόλη. Θα λείψουν οι άνθρωποι που μαζί τους περπάτησες αυτούς τους δρόμους, ήπιες καφέ, μέθυσες. Είχα πει πως δε θα γράψω τίποτα. Πως δεν θα κλάψω (δεν είναι και του στυλ μου άλλωστε). Τελικά τίποτα από τα δύο δεν κατάφερα να τηρήσω.

Γιατί όταν βλέπεις άτομα που αγαπάς να φεύγουν, θυμάσαι ό,τι πέρασες και κατακλύζεσαι από συναισθήματα. Ό,τι δεν έχεις πει τόσο καιρό εξωτερικεύεται τώρα. Μπορεί η Κομοτηνή να μην είναι και η ωραιότερη πόλη. Σ' αυτή την πόλη όμως πέρασα τις ωραιότερες στιγμές με τους Φίλους μου. Μπορεί να μην έχω φύγει ακόμα, αλλά άδεια φαίνεται χωρίς αυτούς. Χαίρομαι που σας γνώρισα και σας ευχαριστώ. Όχι μόνο εσάς, αλλά και όσους μου προσέφεραν στιγμές χαράς και αγάπης εδώ.

(Μετά από αυτό το κείμενο, θα γυρίσω στην συνηθισμένη αναισθησία μου)
Αύριο το πρωί λοιπόν φεύγω. Ναι, πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από τότε που ήρθα Κομοτηνή. Και όχι! Δεν έκλαψα όταν ήρθα, όπως λένε για το διπλό κλάμα σ' αυτήν εδώ την πόλη… αντιθέτως χάρηκα! Έκλαψα όμως όταν αποχαιρετούσα όλους τους φίλους μου (και είναι κάτι που δεν το συνηθίζω). Ξέρεις, είναι αυτές οι άτιμες οι αναμνήσεις που ανοίγουν τη βρύση χωρίς να μπορεί να κλείσει. Γιατί θυμάσαι τον πρώτο καφέ! Το πρώτο μάθημα που δεν πήγες, για να πας τον δεύτερο καφέ! Την πρώτη βόλτα στην πλατεία! Εκείνα τα γέλια με την παρέα σου, τα βράδια που βγήκες! Και φυσικά, το συντριβάνι! Ναι, κάθε μέρος της Κομοτηνής θυμίζει και από κάτι. Ποτέ μόνος, πάντα με τους φίλους σου. Μήπως τελικά αυτό που λείπει είναι οι φίλοι και όχι η πόλη; Ίσως όντως να μην είναι η πόλη. Ίσως να είναι οι στιγμές που περάσαμε με τα αγαπημένα πρόσωπα που έδωσαν τόση μεγάλη αξία στα τέσσερα αυτά χρόνια. Άλλωστε λένε πως δεν μετράει το μέρος, αλλά η παρέα. Και μπορεί όντως η Κομοτηνή να μην είναι η ωραιότερη πόλη της Ελλάδας. Αυτή όμως μας ένωσε. Αυτοί μας έκανε αυτούς που είμαστε. Χάρη σ' αυτή γνωρίσαμε τους ανθρώπους της καρδιάς μας, φίλους και μη. Εδώ βιώσαμε χαρές, λύπες και έρωτες.

"Για ταξίδια που δεν ήθελες τι σε πιάνει και πάλι κλαις"; Χα! Τελικά όλοι κατά βάθος αυτό ακριβώς το ταξίδι θέλαμε. Και καθώς γράφω αυτές τις τελευταίες αράδες, πίνω για τελευταία (ελπίζω όχι) φορά καφέ στο μαγαζί της καρδιάς μου, το Piccolo!

Θα τα ξαναπούμε….