Είδα τον Άγιο Βαλεντίνο αλλιώς...

Γράφει η Αννα-Κυριακή Κυριακίδου

Και με έναν περίεργο τρόπο την τελευταία εβδομάδα, όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου κατακλίζομαι από καρδούλες. Καρδούλες σε μορφή μπαλονιού, γλυκού, μαξιλαριού, καρδούλες και στον ύπνο μου! Και κάπως έτσι αντιλαμβάνεσαι πως πλησιάζει η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Είναι πάλι αυτή η περίοδος του χρόνου που όσοι είναι ερωτευμένοι θα ψάχνουν μανιωδώς για το τέλειο δώρο, το πιο ρομαντικό εστιατόριο και μπαράκι για να βγουν και να γιορτάσουν την αγάπη τους με το σύντροφο τους και φυσικά να το προβάλουν με κάθε δυνατό τρόπο.
Από την άλλη, υπάρχουν και οι singles της υπόθεσης, οι οποίοι σνομπάρουν αυτή τη γιορτή. θεωρούν αυτού του τύπου έκφρασης των συναισθημάτων ψεύτικο και φυσικά κατακρίνουν την εμπορευματοποίηση του έρωτα, καθώς και αυτός που είναι πραγματικά ερωτευμένος δεν έχει ανάγκη να το εκφράσει μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου, αλλά το αποδεικνύει καθημερινά. (αν είσαι πρόσφατα χωρισμένος καλή τύχη!)
Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση, λοιπόν, μια φιλική συζήτηση μου πυροδότησε κάποιες σκέψεις περί σχέσεων. Όλοι μας έχουμε είτε βιώσει, είτε παρακολουθήσει σαν θεατές σχέσεις που από εκεί που βρίσκονταν στον έβδομο ουρανό από ευτυχία και έρωτα απλώς αποτυγχάνουν, διακόπτονται πρόωρα ή απλώς δεν καταλήγουν όπως θα θέλαμε. Ο καθένας βέβαια μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση όσον αφορά το γιατί συμβαίνει αυτό, αν κοιτάξεις όμως πιο προσεχτικά θα βρεις πολλά κοινά σημεία.

Ζούμε στιγμές με ανθρώπους είτε περαστικούς είτε πιο μόνιμους και μαθαίνουμε να βαφτίζουμε αυτό που ζούμε έρωτα. Πόσοι όμως από εμάς δεν έχουμε πληγώσει τον άνθρωπο που θεωρούμε ως άλλο μας μισό; Πόσοι δεν έχουμε κερατώσει, δεν έχουμε συμβιβαστεί σε μια κατάσταση δίχως μέλλον μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας; Πόσοι δεν έχουμε ζητήσει παρηγοριά και στήριγμα σε περιστασιακές αγγαλίες για να γεμίσουμε το οποίο κενό μέσα μας ή απλώς για να περάσουμε καλά και πόσοι δεν έχουμε φανεί υπέρμετρα εγωιστές οπισθοχωρώντας στην πρώτη δυσκολία; Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας και τον άνθρωπο δίπλα μας για την ειλικρίνεια και το βάθος των συναισθημάτων μας όταν ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να τα υποστηρίξουμε.
Το αποτέλεσμα κοινό. Είτε μείνεις, είτε φύγεις καταλήγεις να πληγώνεις "τον άνθρωπο σου", αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό. Το γιατί συμβαίνει όλο αυτό είναι ένα ερώτημα αναπάντητο. Θες λόγω ανωριμότητας και λόγω της τόσο εύκολης πρόσβασης στο sex που δεν μας κάνει να αναζητάμε κάτι πιο ουσιαστικό; Θες λόγω εγωισμού και έλλειψης συναισθημάτων; Θες επειδή ο καθένας μας έχει πληγωθεί και κουβαλάει το δικό του φορτίο και εμπειρίες; Γεγονός είναι πως συμβαίνει. Και όπως είπε και ο Νίλσεν "οι υποσχέσεις του έρωτα είναι γραμμένες πάνω στην άμμο." Όλα αυτά φυσικά και δεν υποδαυλίζουν την ύπαρξη του έρωτα και της ευτυχίας που μπορεί να νιώσεις αν αφεθείς τη σωστή στιγμή. Υπάρχουν ακόμα παραδείγματα που σε κάνουν να ελπίζεις και να πιστεύεις σε αυτό και σίγουρα η αέναη ελπίδα που υπάρχει στον μέσα στον καθένα μας. Εμπρός, λοιπόν, εσείς οι ερωτευμένοι βγείτε να γιορτάσετε τη μεγαλύτερη κινητήριο δύναμη που υπάρχει. Και ας μην μιζεριάζουμε άλλο σκεπτόμενοι πως ξεπουλάμε τα συναισθήματα μας ή μαζοποιούμαστε με τέτοιου είδους γιορτές.

Αν είσαι πράγματι ερωτευμένος βγες και φώναξε το στον άνθρωπο σου ακόμα μια φορά παραπάνω.
Σίγουρα το έχει ανάγκη.
Όσο για τους υπόλοιπους
Καλή τύχη