Τα παθήματα και τα μαθήματα

Όλες οι τράπεζες διαφημίζουν αυτή την περίοδο πιστωτικές κάρτες με life style προσέγγιση, γιατί αν αναφερθούν στους χρηματοοικονομικούς όρους, τα ισχύοντα επιτόκια είναι της τάξης του 17% κατά κύριο λόγο (σε πολλές περιπτώσεις ως 2% περισσότερο, σε πολύ λίγες ως 2% χαμηλότερο) όπως διαπιστώνει κανείς εύκολα ή δύσκολα ανάλογα με την τράπεζα,

αν ανατρέξει στις ιστοσελίδες όπου υποχρεωτικά αναγράφεται η τιμολογιακή τους πολιτική. Αυτό το τυπικό ποσοστό σημαίνει ότι για κάθε 100 ευρώ που δανείζεται ένας πελάτης μέσω πιστωτικής κάρτας, αυτός ο πελάτης επιβαρύνεται τυπικά με 17 ευρώ σε ετήσια βάση.

Αν αναλογιστούμε τους παράγοντες που διαμορφώνουν αυτό το εξαιρετικά υψηλό κόστος για τους πελάτες (αφήνοντας στην άκρη τα κόστη ετήσιων συνδρομών, ανάληψης χρημάτων, κλπ) τότε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι εκτός του κόστους χρήματος που η τράπεζα χρησιμοποιεί για να δανείσει σε ένα πελάτη, κόστος που διαμορφώνεται από τη διατραπεζική αγορά (EURIBOR στην περίπτωση της χώρας μας) που είναι περίπου 2% αυτή την περίοδο (πριν την τρέχουσα ανατροπή είχε φτάσει να είναι και αρνητικό, δηλαδή μια τράπεζα που έδινε χρήματα είχε έσοδο αντί να πληρώνει κόστος για να χρησιμοποιήσει αυτό το χρήμα) λαμβάνονται υπόψη και οι εξής παράγοντες:

(1) το κόστος του κινδύνου από την μη επιστροφή των ποσών που θα δανειστεί ο πελάτης

(2) το λειτουργικό κόστος της τράπεζας

(3) το κέρδος που επιδιώκει να έχει η τράπεζα από αυτό το δανεισμό.

Άρα με βάση το παραπάνω σκεπτικό, 2 ευρώ από τα 17 χρεώνονται με τα τρέχοντα δεδομένα για το χρήμα που έλαβε ο πελάτης και 15 ευρώ χρεώνονται σε ετήσια βάση στον πελάτη για να καλύψει η Τράπεζα τα (1), (2) και (3) πιο πάνω.

Από αυτά τα 15 ευρώ λοιπόν που ζητάει να εισπράξει η τράπεζα,

ή αυτή έχει “άγνοια κινδύνου” και δίνει πίστωση σε πελάτες με πολύ αμφίβολη ικανότητα αποπληρωμής τους (όπως έκαναν κατά συρροή οι τράπεζες ως τα μέσα περίπου του 2000 και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε) οπότε της κοστίζει πολύ το (1), ή δεν έχει πετύχει καμία εξοικονόμηση λειτουργικού κόστους παρά τις διαρκείς εθελούσιες εξόδους ικανού αλλά ακριβού λόγω ηλικίας προσωπικού, τα κλεισίματα καταστημάτων και τον πολυδιαφημισμένο ψηφιακό μετασχηματισμό, οπότε της κοστίζει πολύ το (2),

ή μεγιστοποιεί το κέρδος της λόγω του (3), εκτός αν βέβαια ισχύουν και όλα μαζί τα (1), (2) και (3) συνδυαστικά.

Σε κάθε περίπτωση, επειδή δεν θα πρέπει να καλούνται να λύσουν οι αξιόπιστοι πελάτες τα προβλήματα των τραπεζών, η χρήση πιστωτικής κάρτας με αυτούς τους όρους, δεν συνιστάται γιατί το “δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού” και τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα …