Ψηφιακή Μετάβαση: Τα vouchers έρχονται, αλλά oι ανισορροπίες παραμένουν

Του Νίκου Σπυρόπουλου

Ενώ η αγορά περιμένει με κομμένη την ανάσα την επίσημη προκήρυξη του νέου προγράμματος voucher για την ενίσχυση της ψηφιακής μετάβασης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ένα ερώτημα κυριαρχεί: Θα καταφέρει τελικά το νέο αυτό μέτρο να λειτουργήσει ως ουσιαστική ανάσα για τον επιχειρηματικό κόσμο ή θα συνεχίσει να επιβαρύνει δυσανάλογα τους ίδιους τους παρόχους;

Το πρόγραμμα αναμένεται να επιδοτήσει εργαλεία που σχετίζονται με την ηλεκτρονική

τιμολόγηση, τη διακίνηση φορολογικών παραστατικών και τις ηλεκτρονικές πληρωμές, σε μια περίοδο όπου η μετάβαση από το χειρόγραφο στο ψηφιακό είναι πλέον υποχρεωτική, για όλες τις συναλλαγές B2B Β2C και Β2G.

Η αναγκαιότητα της ηλεκτρονικής τιμολόγησης

Η υποχρεωτικότητα της ηλεκτρονικής τιμολόγησης στο B2B δεν έρχεται απλώς ως νομοθετική επιταγή. Έρχεται ως λογική συνέπεια της ανάγκης για μεγαλύτερη ασφάλεια, διαφάνεια και λειτουργική συνέχεια σε ένα περιβάλλον που απειλείται από κυβερνοεπιθέσεις και αναξιόπιστες εφεδρικές διαδικασίες.

Η απαλλαγή της επιχείρησης από την υποχρέωση διατήρησης φυσικού αρχείου παραστατικών, καθώς και η απρόσκοπτη λειτουργία ακόμα και μετά από επιθέσεις με ιούς, είναι από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της ηλεκτρονικής τιμολόγησης. Παράλληλα, μειώνεται το κόστος των κρατικών ελέγχων, προσφέροντας ένα σαφές πλεονέκτημα και για τη Δημόσια Διοίκηση.

Όμως, εδώ τίθεται το πρώτο “αλλά”: Η ψηφιακή συμμόρφωση οφείλει να συνοδεύεται από μείωση των υπέρογκων προστίμων και από λογικές απαιτήσεις διατήρησης αρχείων, ώστε να μη μετακυλίεται το βάρος εξ ολοκλήρου στην επιχείρηση.

Τα Vouchers ως οικονομικό όχημα

Η παλαιότερη εμπειρία από τα ψηφιακά vouchers δείχνει ότι το μοντέλο «επιχείρηση πληρώνει 0-10% και παραλαμβάνει άμεσα» λειτούργησε με μεγάλη επιτυχία για τον τελικό ωφελούμενο. Οι επιχειρήσεις απόκτησαν λογισμικό, tablet, φορολογικό μηχανισμό ή και υπηρεσίες πάροχου ηλεκτρονικής τιμολόγησης χωρίς να επιβαρυνθούν άμεσα.

Όμως το κράτος, στην προσπάθειά του να καλύψει ταυτόχρονα ανάγκες δημοσιονομικής πειθαρχίας, εφαρμόζει το εξής αντιφατικό: παρακρατεί από τον προμηθευτή το σύνολο της αξίας, εφόσον υπάρχει οφειλή ή ρύθμιση. Έτσι, μια επιχείρηση που παραδίδει ψηφιακό αγαθό αξίας 1.000€, μπορεί να μην εισπράξει τίποτα παρά το γεγονός ότι έχει ήδη παραδώσει, εκδώσει τιμολόγιο και αναλάβει τα κόστη υποστήριξης, προσωπικού και προϊόντος.

Αυτό έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο λειτουργικό και χρηματοδοτικό κενό για εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις πληροφορικής που παρέχουν τεχνολογικά εργαλεία στην αγορά. Είναι ειρωνικό: Το ίδιο το κράτος, μέσω των ρυθμίσεών του, χρηματοδοτεί τη ζήτηση αλλά στραγγαλίζει τη βιωσιμότητα των προμηθευτών.

Ένα οικοσύστημα σε ασυμμετρία

Η αγορά τεχνολογικών λύσεων για τις ΜμΕ δεν είναι ένα one-man show. Είναι ένα οικοσύστημα. Και για να επιβιώσει αυτό το οικοσύστημα, χρειάζεται εξισορρόπηση: η επιχείρηση να ενισχύεται, ο προμηθευτής να πληρώνεται, το κράτος να κερδίζει διαφάνεια και έλεγχο.

Η συζήτηση που πρέπει να ανοίξει — και να μετουσιωθεί σε πολιτική πράξη — είναι η τροποποίηση του μηχανισμού πληρωμής των vouchers, ώστε:

Ο προμηθευτής να αποζημιώνεται σε ποσοστό για τις υπηρεσίες που έχει ήδη παραδώσει.Η παρακράτηση να γίνεται βάσει ισόρροπων κριτηρίων.Να προβλέπεται χρηματοδοτική «γέφυρα» για τις επιχειρήσεις που πλήττονται από τις κρατικές παρακρατήσεις.

Το στοίχημα της ισορροπίας

Ο ψηφιακός μετασχηματισμός των επιχειρήσεων είναι μονόδρομος. Αλλά για να μην γίνει ο δρόμος αυτός αδιέξοδος, χρειάζεται η συνεργασία όλων των κρίκων της αλυσίδας. Και πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται ένα κράτος που να σέβεται το ρίσκο, τον κόπο και τη ρευστότητα των προμηθευτών που σηκώνουν στις πλάτες τους τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της χώρας.

Η ψηφιακή μετάβαση είναι επένδυση για όλους. Και καμία επένδυση δεν ανθίζει όταν ο ένας πληρώνεται άμεσα και ο άλλος… παρακρατείται.