THIROS – Ο μποέμ καλλιτέχνης που έχτισε την αυτοκρατορία με τις γυναικείες τσάντες

Της Μαρίας Ν.Σ. Πανάγου

Τον Thiro τον «φοράς». Σαν τσάντα, σαν όνομα, σαν φίρμα, σαν άνθρωπο. Γιατί το πρόσωπο πίσω από το brand είναι η πολυσχιδής προσωπικότητα ενός αυτοδημιούργητου άνδρα που βρίσκεται στην κορυφή ακόμη κι όταν στον δρόμο του εμφανίζονται γκρεμοί.

Όχι μόνο γιατί είναι ικανός, αλλά γιατί είναι φτιαγμένος από αυτό το «ύφασμα». Του το είπα αυτό στη συνέντευξη.

«Πώς ξέρεις εσύ αυτή την έκφραση;», με ρώτησε έκπληκτος. «Είναι μια λέξη που χρησιμοποιώ συχνά, αλλά δεν έχω ακούσει κανέναν να τη λέει».

Και κάπως έτσι, καταλάβαμε ότι είμαστε φτιαγμένοι

από το ίδιο «ύφασμα»  -ή τέλος πάντων από κάτι, που σε γενικές γραμμές μάς ενώνει. Και η κουβέντα κράτησε ώρες. Δεν μπορώ να στα γράψω όλα, αλλά κάποια από αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σου. Και αν είσαι γυναίκα είμαι σίγουρη ότι το επόμενο πράγμα που θα κάνεις είναι να αναζητήσεις μία από τις μοναδικές του τσάντες. Γιατί είναι ωραίο να κρατάς έναν Thiro.

Ένα όνομα, μια ιστορία

Οι τσάντες Thiros ήταν από το 1989 αυτό που κάθε γυναίκα ήθελε να αποκτήσει. Και το έκανε. Τα σχέδια δικά του, οι τσάντες κομψές, κυρίως δερμάτινες ή «στολισμένες» και με άλλα υλικά «κορυφαίας ποιότητας γιατί την πρώτη ύλη την αγόραζα εξαρχής από τα καλύτερα εργοστάσια της Ιταλίας, από εκεί που αγοράζει και η Louis Vuitton».

Ο Thiros φωτογραφίζεται το 1989 με την πρώτη σειρά τσαντών που σχεδίασε

Ο Thiros έγινε brand name από την πρώτη κιόλας χρονιά που λάνσαρε τα προϊόντα του στην αγορά. Αρχικά τα έδινε χονδρική και τα καλά μαγαζιά του Κολωνακίου και των βορείων προαστίων έδιναν όσο-όσο για να έχουν στα ράφια τους μία τσάντα με τη δική του υπογραφή.

Ακόμη και σήμερα πολλοί καταστηματάρχες φιγουράρουν το όνομά του στη βιτρίνα τους για να προσελκύσουν πελάτισσες. Και ας έχουν στις κρεμάστρες τους, ίσως μόνο μία τσάντα σχεδιασμένη από εκείνον.

Οι Vintage τσάντες κυκλοφορούν περισσότερα από 20 χρόνια και δεν «πεθαίνουν» ποτέ γιατί οι γυναίκες τις λατρεύουν

Τη δεκαετία του ’90, «την εποχή της αστακομακαρονάδας», όπως λέει εκείνος, τότε που όλοι είχαν χρήματα να ξοδέψουν, οι τσάντες του σημείωναν το υψηλότερο ποσοστό πωλήσεων σε ελληνική μάρκα.

Ο Θύρος Κανελλόπουλος σύντομα άνοιξε έξι καταστήματα λιανικής. Η αστείρευτη έμπνευσή του γεννούσε σχέδια πρωτότυπα και ξεχωριστά. Όταν περπατούσες στον δρόμο κρατώντας μία τσάντα του ήξερες ότι όλοι θα το προσέξουν.

Οι τσάντες και οι βαλίτσες του δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τις grande φίρμες του εξωτερικού και κάθε Ελληνίδα που σεβόταν τον εαυτό της είχε στην ντουλάπα της, τουλάχιστον, μία. Τιμής ένεκεν. 

Η επιχείρηση Thiros μεσουρανούσε κυριολεκτικά το 2003, οπότε δέχτηκε πρόταση εξαγοράς από την Folli Follie.

«Νομίζω ότι ήταν λάθος που δεν το έκανα τότε. Όχι ότι θα είχα σταματήσει να δημιουργώ, αλλά θα ήμουν σίγουρα σε άλλη οικονομική κατάσταση τώρα», λέει ο ιδρυτής της.

Η καταστροφή και η αναγέννηση

Στο απόγειο της καριέρας του, ο Θύρος έκανε ένα νέο άνοιγμα, πήρε ένα άλλο ρίσκο. Η καπνοβιομηχανία Κεράνης τού πρότεινε να δημιουργήσουν μία φίρμα παπουτσιών με το όνομα Paolo Sardini για να τη βάλουν στο Χρηματιστήριο. Ο Θύρος σχεδίασε μια γυναικεία Μπαλαρίνα που έγινε trend και φορέθηκε πολύ. Λίγο καιρό αργότερα και έπειτα από λανθασμένες κινήσεις, ο σχεδιαστής έχασε όλο του το κεφάλαιο.

«Ήταν καταστροφή. Οι λογαριασμοί μου άδειασαν. Εχασα όλα μου τα λεφτά σε αυτό. Ο,τι είχα και δεν είχα. Μηδένισα. Και αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου.

»Έδινα πάλι χονδρική, προσπάθησα να κρατήσω τα καταστήματά μου στον Πειραιά και στην Πατησίων, δεν το έβαλα κάτω.

»Αυτό που με βοήθησε εκτός από τον χαρακτήρα μου, το «ύφασμα» που λες κι εσύ, ήταν το καλό όνομα που είχα στην ελληνική και την ιταλική αγορά και την αγάπη των γυναικών για τις τσάντες μου».

Σύντομα ο δημιουργός ξαναμπήκε δυναμικά στο παιχνίδι και τα δύο μαγαζιά έγιναν έξι και τα franchise τριάντα πέντε.

Ο Thiros μόλις τελείωσε το σχέδιο μιας τσάντας…Αυτοδημιούργητος και (δικαιωματικά) bon vivant 

Oταν ο Θύρος δεν σχεδιάζει τις κολεξιόν του πηγαίνει σε ένα μικρό σπίτι στη Μύκονο που νοικιάζει εδώ και 40 χρόνια. Εκεί αποφορτίζει, φροντίζοντας τις μπουκαμβίλιες του που λατρεύει, βλέποντας φίλους ή απλώς κοιτώντας το Αιγαίο. Άλλωστε η μοναχικότητα είναι ένας τρόπος ζωής για εκείνον που δεν τον τρομάζει καθόλου. Φίλους έχει πολλούς και αληθινούς, ανθρώπους που είναι η οικογένεια που δεν έκανε ποτέ. Από επιλογή.

«Είμαι ορκισμένος εργένης. Δεν ξέρω γιατί δεν παντρεύτηκα ποτέ. Μάλλον μου λείπει κάποιο ένζυμο, νομίζω ότι δεν μπορώ να μεγαλώσω παιδιά, ότι δεν είμαι άξιος. Δυο-τρεις φορές έφτασα πριν από τον γάμο αλλά δεν»…

Προφανώς, κανένα ένζυμο δεν του λείπει, αλλά με τόσες γυναίκες να πολιορκούν τον δημοφιλή και περιζήτητο γόη της εποχής, σίγουρα, δεν έκανε τα πράγματα εύκολα.

Ο Thiros στο σπίτι που νοικιάζει στη Μύκονο 40 χρόνια

Ο Θύρος γεννήθηκε καλλιτέχνης, έγινε μαχητής και προχώρησε πετυχημένος. 

Στα δέκα του χρόνια χάνει τη μητέρα του και πέντε χρόνια αργότερα τον πατέρα του. Ο κόσμος του όλος έγινε σκόνη με αστραπιαία ταχύτητα, αλλά εκείνος καταλαβαίνει νωρίς, αυτό που θα πει πολλές φορές αργότερα στη ζωή του: C’est le vie. Έτσι είναι η ζωή. 

Ενηλικιώθηκε με τη στήριξη της αδελφής του και δουλεύοντας  -παράλληλα με το σχολείο.

«Έχω κάνει τα πάντα. Δούλεψα στην ταβέρνα του Καραβίτη με αμοιβή τρία σουβλάκια τη μέρα, μετά σε μια διαφημιστική ως delivery boy, κάποια στιγμή και σαν μανάβης. Τελικά όμως έγινα γραφίστας».

Καθόλου τυχαία βέβαια. Το σχέδιο, η δημιουργία, η ζωγραφική, το να φτιάχνει από το τίποτα κάτι είναι η δική του λογική της ψυχής. Η αισθητική μοιάζει να κυλάει αβίαστα στο αίμα του και με κάθε ευκαιρία θέλει να το δείξει. Ακολουθεί το μότο του Ωνάση, «μείνε σε καλή συνοικία κι ας είναι και υπόγειο» και αφού ξεκινά να εργάζεται σε ένα μεγάλο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας κάνοντας βιομηχανικό σχέδιο, νοικιάζει μια σοφίτα στη Ρηγίλλης.

Σύντομα, τα μεγάλα Μέσα της εποχής, τα life style περιοδικά, οι εκπομπές τον αναδεικνύουν ως το νέο αίμα στο ελληνικό επιχειρείν και τον αποθεώνουν ως τον δημιουργό που χάρισε γενναιόδωρα στις Ελληνίδες την κομψότητα.  

Η δεύτερη «βουτιά» και η επιστροφή στην ισορροπία

Με το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοΐού και στην πρώτη καραντίνα οι φίλοι του μαζεύονται συνεχώς στο σπίτι του. Οι ώρες που περνούσε μαζί τους χωρίς να μπορούν να βγουν, τού «ξυπνούν» το άλλο του ταλέντο. Τη ζωγραφική.

Άρχισε να σκιτσάρει πρόσωπα. «Για να ζωγραφίσω χρειάζεται να ”ερωτευτώ” μια λεπτομέρεια, τα μάτια, να το νιώσω». 

Σκίτσα φίλων δια χειρός ΘύρουΗ πανδημία όμως αλλάζει και τα δεδομένα στη δουλειά. Η αγορά παγώνει κυριολεκτικά, η ζωή σταματάει.

Κι αν η οικονομική κρίση έριξε τις πωλήσεις στα πάντα, ο κορονοΐός ήρθε για να αποτελειώσει ότι είχε μείνει. «Εχω πελάτες από την Αλεξανδρούπολη ως και την Κρήτη. Ξέρω τι λέω. Τίποτα δεν είναι όπως πριν, ακόμη και σήμερα.

»Δυο χρόνια έκανα να συνέλθω μετά το πρώτο κλείσιμο της αγοράς. Ακόμη και όταν άνοιγαν για λίγο τα μαγαζιά δεν έμπαινε άνθρωπος. Και το ότι το άντεξα, το οφείλω στην εσωτερική μου δύναμη και στους φίλους μου που ακόμη και στις στιγμές που λύγισα και είπα ”Θεέ μου, θα πάω φυλακή” με κοίταξαν στα μάτια και μου υποσχέθηκαν ότι ”τίποτα δεν θα πάθεις. Δεν θα σε αφήσουμε εμείς να πας πουθενά”.

»Η αγωνία μου δεν αφορούσε μόνο εμένα, αλλά και τους συνεργάτες μου, τα παιδιά που έχω μαζί μου σταθερά 20 χρόνια. Δεν έδιωξα κανέναν, παρά τις δυσκολίες. Πρώτα πληρώνω εκείνους και μετά το Κράτος.

»Οι εργαζόμενοι είναι πάνω απ’ όλα. Για κάποιους αυτή η φιλοσοφία είναι παλιακή, αλλά εγώ αυτός είμαι και δεν θα αλλάξω».

Αν χρειάστηκε να αλλάξω κάτι στον τρόπο που δουλεύω;

«Ναι. Επρεπε να προσαρμοστώ. Κατέβασα πολύ τις τιμές. Και ‘’κόβω τις γωνίες’’ αναγκαστικά. Μπορεί να φτιάξω μια υπέροχη τσάντα αλλά μετά αρχίζω και αφαιρώ υλικά γιατί ξέρω ότι δεν θα πουληθεί.

»Στην Κηφισιά, στις δύσκολες εποχές, έρχονταν και μου έδιναν προκαταβολή 15 ευρώ για μία τσάντα που κόστιζε τριάντα. Και τώρα συμβαίνει.

»Αν θέλεις να έχεις συνεχόμενα δουλειά πρέπει να ρίχνεις τις τιμές. Υπάρχουν και τα σχέδια που είναι ‘’φωτοβολίδες’’ και πωλούνται λίγο πιο πάνω αλλά για να κάνεις καθημερινές πωλήσεις πρέπει να ξεκινάς την ιδέα από την τιμή. Πρώτα σκέφτομαι την τιμή και μετά το σχέδιο. Πόσο κάνει αυτό; Με παίρνει ή δεν με παίρνει»;

Η ζωή μέσα από το ίντερνετ

Μια φίλη του, τού πρότεινε κάποια στιγμή να ανοίξει προφίλ στα social media. Εκείνος στην αρχή δεν ήθελε, αλλά τελικά… υπέκυψε. Ευτυχώς! Γιατί δεν λάτρεψε μόνο εκείνος την κοινωνική δικτύωση, αλλά τον λάτρεψε κι εκείνη.

Αυτή την στιγμή απαριθμεί 102 χιλιάδες ακόλουθους στο facebook και 46 χιλιάδες στο instagram.

Οι αναρτήσεις του, δικές του εμπνεύσεις κι αυτές, σαν τις τσάντες του. Και στολισμένες με το προσωπικό του αφροδισιακό: το χιούμορ.

Τα σόσιαλ, εκτός από το boost που του έδωσαν, αποτελούν και την καθημερινή του ψυχοθεραπεία.

Σχεδόν κάθε πρωί που ξυπνάει, δίνει το κινητό του στην κυρία που τον βοηθάει στο σπίτι και της ζητά να τον καταγράψει.
«Again mister Thiro;», τον ρωτάει εκείνη. «Again», της απαντά. «Και ό,τι μου έρχεται το λέω. Και τα ανεβάζω στο instagram».

     Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.           

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Thiros (@thiros_thiros)

Το ίντερνετ αποδείχτηκε καλός σύμμαχος. Γενικά.

«Το e-shop δουλεύει τριπλάσια από όσο όλα τα φυσικά καταστήματα που έχω μαζί. Μου είπαν μάλιστα ότι οι γνωστοί influencers πουλάνε λιγότερο από μένα».

 Ποιες τσάντες του γίνονται best sellers;

«Αυτές που πάνε καλύτερα είναι οι πλαστικοποιημένες τσάντες, λόγω της αρμονίας ποιότητας και τιμής. Η πρώτη ύλη βέβαια είναι πάρα πολύ καλή.

»Εγώ αγαπώ πολύ το δέρμα, μου αρέσει, δε, πολύ το σουέντ. Η Ελληνίδα όμως δεν το θέλει γιατί φοβάται ότι λερώνει εύκολα και σκέφτεται πώς θα το καθαρίζει. Επίσης, το σουέντ θεωρεί ότι είναι καθαρά χειμερινό, η αλήθεια είναι όμως, ότι φοριέται και το καλοκαίρι».

Η Resort είναι η τελευταία του καλοκαιρινή σειρά τσαντών«Αν ξαναγεννιόμουν θα έκανα ακριβώς τα ίδια»

«Το να μένεις και να ζεις μόνος θέλει αρετή και τόλμη. Οι ώρες της μοναξιάς είναι πολλές αλλά έχω συνηθίσει και μου αρέσει. Είμαι όμως απόλυτα κοινωνικός.

»Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έχω λαχτάρα για ο,τιδήποτε. Για τις γυναίκες, τη δουλειά, τη ζωγραφική. Θέλω να λαχταράω κάτι.

»Γι’ αυτό τα έχω κάνει όλα στη ζωή μου. Επαιζα μπάσκετ σε μεγάλη ομάδα, έχω κατέβει μαύρες πίστες σκι, έχω πάει από τον Πειραιά στην Αίγινα με waterskiing, έχω διανύσει 5 χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσω στην Καππαδοκία με μηχανή. Εχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο είμαι γεμάτος.

»Οταν τελειώνει η λαχτάρα, φεύγω. Δεν θέλω να κάνω τίποτα χωρίς λαχτάρα.

»Η μόνη λαχτάρα που δεν φεύγει είναι αυτή για τη δουλειά μου. Είμαι άσχετος με τα χρηματοοικονομικά αλλά δημιουργώ. Αυτό δεν σταματά ποτέ. Σήμερα πριν συναντηθούμε σχεδίασα δύο ψάθινες τσάντες».

Ο Θύρος είναι ένας αυθεντικός μποέμ, κοσμογυρισμένος, φιλοσοφημένος με άποψη και πάθος.

«Είμαι εναντίον της αγοράς ακινήτων, εναντίον της κτήσης. Με ενδιαφέρει να πηγαίνω κάπου και να φεύγω όποτε θέλω. Είμαι συνέχεια υπό μετακόμιση. Μόνο νοικιάζω.

»Την εξαίρεση μπορεί να κάνει η Ταϊλάνδη που μου ταιριάζει πολύ -η φιλοσοφία, η κουλτούρα, η πνευματικότητα του τόπου- και  ίσως κάποτε καταφέρω να φτιάξω ένα σπίτι εκεί και να μείνω».

«Ρωτάς από που ”βγαίνει” το όνομα Θύρος… Από πουθενά. Η γυναίκα που με βάφτισε ήταν Αμερικανίδα και πρότεινε το όνομα Theodore. ”Θίοντορ θα τον βαφτίσουμε”, είπε στους γονείς μου, εκείνοι άκουσαν Θύρο, Θεόδωρο τελικά με βάφτισαν, αλλά το Θύρος έμεινε».

***  Τις τσάντες THIROS θα τις βρεις στα τρία φυσικά μαγαζιά που διαθέτει:

@ Αθήνα, Πατησίων (28ης Οκτωβρίου) 109

@ Αμπελόκηποι, Κηφισίας 39 & Αργολίδος

@ Πειραιάς, Σωτήρος Διός 19

Και στο e-shop του

https://thiros-bags.gr/pages/katastimata_thiros