«Συγγνώμη»: Ένα γράμμα στον γιο και την κόρη μου μετά τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες

Μετά την οργή και τη θλίψη ήρθε η ώρα να ζητήσω συγγνώμη. Σας έλεγα ψέματα τα τελευταία 20 χρόνια.

Το κείμενο είναι της Béatrice Delvaux, αρθρογράφου της «Le Soir», λίγες μέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες που στέρησαν τη ζωή σε πάνω από 30 άτομα.

Αγαπημένε μου,

Σήμερα το πρωί ούρλιαζα όπως πέρασα τη πόλης μας από την βόρια στη νότια πλευρά. Δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυά

Μετά την οργή και τη θλίψη ήρθε η ώρα να ζητήσω συγγνώμη σε σένα. Να ζητήσω τη συγχώρεσή σου.

Τα τελευταία 20 χρόνια σου λέω ψέματα. Και έχω μόνο μία δικαιολογία. Τα τελευταία 20 χρόνια πίστευα το ίδιο μου το ψέμα. Σου παρουσίαζα αυτόν τον κόσμο ως ένα κόσμο γεμάτο δυνατότητες, ταξίδια, γεμάτο με μέρη που θα μπορούσες να εξερευνήσεις και με ανθρώπους που θα μπορούσες να συναντήσεις. Αυτό, στο λέω εγώ που πήρα αεροπλάνο για πρώτη φορά στην ηλικία των 15, που έχω ταξιδέψει σ’ ολόκληρη την Αμερική στα 22 μου, που έμαθα αγγλικά καθώς ταξίδευα και ολλανδικά όταν χρειάστηκε.

Ήμουν πεπεισμένη ότι σε είχα γλιτώσει από τον πόλεμο. Ότι τους είχαμε αφήσει στα βιβλία της ιστορίας ή τις ιστορίες του παππού και της γιαγιάς μέσα από τις οποίες θα σου περιέγραφαν τα χωριά που μεγάλωσαν. Ήμασταν τόσο σίγουροι ότι τα είχαμε θαμμένα όλα αυτά, τους δαίμονες που δημιούργησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις γενοκτονίες, τη ναπάλμ , το Γκούλαγκ. Γκουλάγκ; Πιστεύατε ότι μιλούσα για κάποιο ουγγρικο πιάτο. Θυμάσε πόσο γελάσαμε με αυτό;

Γιατί θα μπορούσαμε να φοβηθούμε; Οι γονείς μας βίωσαν τον πόλεμο αλλά στην πορεία έφεραν την ειρήνη. Η ειρήνη που πήρε τη μορφή αυτής της Ευρώπης, η οποία ήταν γραφτό να γίνει μια συγκεκριμένη εγγύηση κατά της τρέλα μας και των χειρότερων υπερβολών μας. Πραγματικά πιστεύαμε σ’ αυτόν τον κόσμο που σας υποσχεθήκαμε, επειδή τον είχαμε δει να γεννιέται.

Είδαμε τα τείχη, τις ιδεολογίες και τα εμπόδια να πέφτουν και όχι μόνο για διαφημιστικούς λόγους. Εγώ, η μητέρα σου, επωφελήθηκα από την ισότητα με τους άνδρες η οποία ήρθε μέσα από σκληρούς αγώνες για τα δικαιώματα που κατοχυρώνονται πλέον από τον νόμο. Εγώ, ο πατέρας σου, γλίτωσα από την εθνική υπηρεσία, την οποία έζησα στις τελευταίες ημέρες του. Επειδή δεν ήταν ώρα για στρατούς αλλά και για συνειδήσεις. Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για την εισβολή σε γειτονικές χώρες και την υποβολή τους, αλλά για ταξίδια εκεί, για έρωτα, για μάθηση μιας άλλης γλώσσας. Στην αρχή με μια σκηνή, ένα τροχόσπιτο ή campervan, μετά ταξίδια με σακίδιο στην πλάτη και αργότερα κάτω από την ομπρέλα της πρακτικής άσκησης Erasmus.

Είχαμε την έκφραση «ποτέ ξανά» για το μίσος και αυτό ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό σύνθημα, έγινε ένας χάρτης, μια συμφωνία, νόμοι, ο νόμος.

Έχουμε καταφέρει να καταπατήσουμε τις υπαγορεύσεις της Εκκλησίας και της θρησκείας – σιγά σιγά, οι αμβλώσεις και η ευθανασία έχουν αποκτήσει νομιμότητα.

Έχουμε ξεπεράσει τα ταμπού και τη στενόμυαλη ηθική. Σήμερα μπορείς να είσαι ομοφυλόφιλος και να παντρευτείς, να υπογράψεις ένα σύμφωνο συμβίωσης ή να υιοθετήσεις ένα παιδί.

Νικήσαμε την προκατάληψη και το ρατσισμό. Το Κέντρο για τις Ίσες Ευκαιρίες, το οποίο προστατεύει τους άνδρες και τις γυναίκες ενάντια στο κακό που μπορεί να τους κάνουν άλλοι άνδρες και άλλες γυναίκες, είναι μόλις λίγα βήματα από εδώ που μένουμε.

Καθώς μεγάλωνα, δύσπιστα, αλλά με ευφροσύνη είδα την σταυροφορία που έκανε ένας μαύρος άνθρωπος να είναι η ίδια με εκείνη ενός λευκού ανθρώπου, είδα να έχουν τα ίδια δικαιώματα. «Ένας άνθρωπος μία ψήφος». Οι άνθρωποι διαδήλωσαν για το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μποϊκοτάρισαν τα πορτοκάλια της Νότιας Αφρικής. Ήταν μαγικό, ένας αγώνας έληξε με νίκη. Ο κόσμος ήταν ασταμάτητος καθώς κινήθηκε από το χειρότερο προς το καλύτερο. Φανταστείτε, ο Ομπάμα και ο Μαντέλα ως πρόεδροι. Δεν ήταν φανταστικό; Δεν ήταν σπουδαίο; Τι θα μπορούσε ενδεχομένως να πάει στραβά; Είχαμε κερδίσει το κύπελλο δεν είχαμε; Ομπάμα και Ευρώπη, το Νόμπελ Ειρήνης. Ήμασταν μεγιστάνες του πετρελαίου! Αλληλούια!

Οπότε όχι! Δεν ήθελα να βλέπετε τα σώματα που είχαν διαμελλιστεί, τις σάρκες που είχαν ανατιναχθεί στο σταθμό Maelbeek. Maelbeek, σε απόσταση αναπνοής από εδώ πού ζείτε, Maelbeek στο κέντρο των Βρυξελλών, με το όνομά του που ακούγεται σαν αστείο, ένα σημείο συνάντησης, μια κουβέντα επάνω στη συζήτηση: «Θα σας δούμε στο Maelbeek», «κατεβείτε στο Maelbeek», «με φίλησε στο Maelbeek» …

Όχι! Χθες, δεν ήθελα να ακούσω τις κραυγές του τρομοκρατημένου παιδιού, μέσα στους καπνούς της έκρηξης, το μόνο που συνδέει το νήμα σε όλη τη φρίκη, που οδηγεί στην έξοδο των συντριμμιών, έρημα ερείπια του εν λόγω σταθμού του μετρό.

Όχι! Δεν ήθελα να σκεφτείς ότι θα μπορούσες να πεθάνεις στην πόλη όπου μεγάλωσες και ότι η αθωότητά σου θα τελείωνε αυτή την ημέρα, 22 Μαρτίου του 2016. Δεν ήθελα να σκεφτείς ότι τις ζώνες αυτοκτονίας και τις βόμβες τις φορούσαν χαμένα αγόρια -και αυτό είναι το πιο τραγικό- τα οποία είναι στην ίδια ηλικία με σένα.

Η αγωνία και ο φόβος σου με διέλυε. Αλλά περισσότερο από αυτό, η ηρεμία σου, ο τρόπος που το αντιμετώπισες, ο περιορισμός που επέβαλες στον εαυτό σου με έκανε να αισθάνομαι περήφανη και λυπημένη. Το γεγονός ότι δεν επιτέθηκες σε μένα με κατηγορίες γι’ αυτόν τον «γ@μ*μ*νο κόσμο» που είναι δικός σου. Είσαι ευγενικός γιε μου. Είσαι δυναμική κόρη μου. Ειδικά όταν μου κάνεις ερωτήσεις, ακόμη και αν δεν μπορώ να σου εξηγήσω, ξέρεις. Δεν έχω καμία λύση.

Θα προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτό το χάος. Αλλά αυτό που γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο είναι ότι δεν θα μπορέσεις να τρέξεις για να γλιτώσεις από αυτό, θα πρέπει να πολεμήσεις… και όσο γράφω αυτές τις γραμμές σταυρώνω τα δάχτυλα μου ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να μεταφερθεί η κυριολεκτική σημασία της λέξης στον κόσμο, όπως έγινε και παλαιότερα…

Πόλεμος; Αρνούμαι να πω την λέξη, αρνούμαι να δεχθώ ότι αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Αρνούμαι να νιώσω μίσος, αρνούμαι να δείξω με το δάκτυλο τους αποδιοπομπαίους τράγους που μισούν οι ιεροκήρυκες και από τις δύο πλευρές και προτείνουν και μας αναγκάζουν να τους μισήσουμε.

Το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω σήμερα είναι να μείνω στο πλευρό σου και να σε προστατεύσω με την ασπίδα των αξιών και των πιστεύω, που πιστεύω ότι όλοι μας πρέπει να υπερασπιστούμε.

Θα πρέπει να μείνουμε δυνατοί γιε μου. Θα πρέπει να αντισταθούμε κόρη μου.

Αγαπημένε μου,

Μετά την οργή και τη θλίψη, έχει έρθει η ώρα για μένα να ζητήσω συγγνώμη. Να ζητήσω τη συγχώρεση σου. Αλλά, επίσης, να σου πω ότι η ανάγκη μου να σας αισθάνομαι δίπλα μου είναι αυτή που με υποχρεώνει να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά.

Και να πιστέψω στο αύριο.

The post «Συγγνώμη»: Ένα γράμμα στον γιο και την κόρη μου μετά τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες appeared first on iPop.