Παραδοσιακοί χοροί: Η γέφυρα που ενώνει το χθες με το σήμερα

Η 29η ημέρα του Απριλίου είναι αφιερωμένη στο χορό. Και όλοι εμείς που αγαπάμε τον χορό σήμερα γιορτάζουμε και μιλάμε γι αυτήν την μοναδική τέχνη του να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα σου και να το χωρέσεις στα βήματα. Πώς είναι οι παραδοσιακοί χοροί σήμερα; Αγαπώ σχεδόν όλα τα είδη του χορού αλλά νομίζω ότι την καρδιά μου έχουν κλέψει οι παραδοσιακοί χοροί. Νιώθω σύνδεση και ότι πιάνω το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι.

Οι παραδοσιακοί χοροί σήμερα

Εξαιρώντας το γεγονός ότι τα δύο χρόνια της πανδημίας αφήσαμε τα χέρια, τα όργανα

σώπασαν, οι κύκλοι χώρισαν, φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι που όπως όλα δείχνουν θα ξαναχορέψουμε πιασμένοι σε κύκλους σε πλατείες και γλέντια!

Όμως αυτή τη χρονιά, αρχίσαμε δειλά να ξανακάνουμε μαθήματα σε αίθουσες, με μάσκες, χωρίς να πιανόμαστε, αλλά και πάλι χορεύαμε και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ακούσαμε τα παραδοσιακά όργανα, κλαρίνα, βιολιά, νταούλια, τσαμπούνες, λίρες και μπήκαμε ξανά στο χορό.

Ο δάσκαλος

Ο πρώτος μου δάσκαλος χορού ήταν ο κύριος Γιώργος όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού. Τι και αν περάσουν 30+ χρόνια και όμως δεν μπορώ να ξεχάσω το μέτρημά του, «Ένα, πίσω, τρία, τέσσερα…», ούτε ότι γύρναγα όλο χαρά από το μάθημα και έδειχνα στους γονείς μου τι έμαθα κάθε φορά, ούτε τέλος ότι εκείνη ήταν η χρονιά που φόρεσα την παραδοσιακή φορεσιά της Ηπειρώτισσας και χόρεψα στην πρώτη μου παράσταση.

Και τα χρόνια πέρασαν και μεγάλωσα και έκανα τα δικά μου παιδιά και κάπου εκεί βρήκα το χορό σαν την ευκαιρία να μάθω κάτι νέο, να περάσω καλά, να ξεχάσω για μία ώρα τα πάντα και να μπω σε ένα κύκλο που συνδέεται στο χθες. Δάσκαλοι πολλοί! Και αγαπημένοι όλοι τους. Έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου όλοι τους, γιατί κάθε φορά που τελειώνει ένα μάθημα, έμαθα κάτι που μέχρι χθες δεν γνώριζα, γιατί άφησαν ένα κομμάτι του εαυτού τους σε όλους μας.

Και εκείνοι χόρευαν κι όσοι τους είδαν τους πέρασαν για τρελούς, αλλά ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική

Φρίντριχ ΝίτσεΕίμαστε όλοι το ίδιο

Υπάρχουν χοροί απαιτητικοί, χοροί με δικό τους ύφος που αν δεν είναι του τόπου σου και δεν τους έχεις συνηθίσει, δυσκολεύεσαι πολύ για να τους μάθεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που χόρεψα τικ τρομαχτόν, η συγκίνησή μου ήταν τεράστια, γιατί ο πόντος είναι μια περιοχή εντελώς ξένη για μένα. Αλλά το ρυθμικό χτύπημα του νταουλιού, δεν μπορεί να μη σε μεταφέρει πίσω στο χρόνο και στον τόπο. Δεν είμαι Πόντια όμως σίγουρα μια φλέβα μου χτυπά στον Πόντο, δεν είμαι Κρητικιά όμως κάθε φορά που χορεύω πεντοζάλι νιώθω την ίδια περηφάνια και τον ενθουσιασμό με τους Κρητικούς, δεν είμαι νησιώτισσα όμως πετάει η καρδιά μου στο άκουσμα του βιολιού και σκέφτομαι ανατολές στο Αιγαίο χορεύοντας. Είμαι μια Ηπειρώτισσα που λατρεύω το κλαρίνο και τα αργά πωγωνίσια όσο λατρεύω τις τσαμπούνες και τα χάλκινα της Μακεδονίας.

Και μέσα από το χορό έμαθα τους τόπους, έμαθα για τις φορεσιές μας, για τους ήχους, για την λαογραφία του κάθε τόπου. Και σε αυτό ευχαριστώ τους δασκάλους μου, που εκτός από τα βήματα μας μεταφέρουν λίγο πίσω στο χθες και στο πώς ήταν η ζωή στη κάθε περιοχή.

Στροφή στην παράδοση

Τα πρώτα χρόνια που έκανα παραδοσιακούς χορούς, είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι χορευτές ήταν μεγαλύτεροι από εμένα, όμως με την πάροδο των ετών βλέπω ότι στους κύκλους έρχονται ακόμα περισσότεροι νέοι άνθρωποι και μαθαίνουν χορούς. Η παράδοση ευτυχώς δεν είναι πια «πασέ», όπως ήταν τα περασμένα χρόνια. Σιγά σιγά, τα πανηγύρια γεμίζουν νιάτα και οι μεγαλύτεροι μας συνοδεύουν σε αυτήν την σκυταλοδρομία της ένωσης του παρελθόντος με το παρόν.

Έτσι βλέπω σήμερα τους παραδοσιακούς χορούς, ως την γέφυρα που ενώνει το χθες με το σήμερα. Νιώθω δηλαδή με κάποιον τρόπο ως φρουρός της παράδοσης. Εγώ κάνω το χρέος μου, δίνοντας ταυτόχρονα την ενέργεια και το χρόνο μου στο πάθος μου. Έχω όμως και χρέος να μεταφέρω και στα παιδιά μου, στο βαθμό που εκείνα θέλουν, την αγάπη για την παράδοση.

Οι παραδοσιακοί χοροί σήμερα είναι αγάπη, είναι πάθος, είναι δίνω χρόνο και ενέργεια στις ρίζες και όπως λέμε με τις συγχορεύτριές μου, είναι και η ψυχοθεραπεία μας, αλλά και η άσκηση μας. Μην το αφήνεις αυτό απ’έξω. Μια ώρα ποντιακού χορού, χάνεις 500 θερμίδες, το διπλάσιο από το περπάτημα σε ένα διάδρομο.

Ρίζες μας, ο λογαριασμός στο Instagram που μας εμπνέει να γίνουμε και εμείς οι φύλακες της παράδοσής μας

Υ.Γ: Το σημερινό είναι αφιερωμένο στους δασκάλους μου και στις αγαπημένες μου ρίζες που δεν ξεχνώ ποτέ.

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Παραδοσιακοί χοροί: Η γέφυρα που ενώνει το χθες με το σήμερα εμφανίζεται στο iPop.