«Οι πρόσφυγες έχουν μια σπίθα ελπίδας στο βλέμμα» -Η Αμαλία Λεντζή μας μιλάει για όσα έζησε στη Λέσβο

Με το που άρχισαν να φτάνουν οι πρώτες προσφυγικές ροές στα νησιά του Αιγαίου η νοσηλεύτρια, Αμαλία Λεντζή, ήξερε πως η θέση της είναι κοντά τους. Αν και είναι μητέρα δύο παιδιών είχε ήδη αποφασίσει πως θα πρέπει να στερηθεί την οικογένεια της έτσι ώστε να βρεθεί δίπλα στα παιδιά που είναι απροστάτευτα και παλεύουν για τη ζωή τους μέσα στα παγωμένα νερά του Αιγαίου.

Περίμενε ότι θα πάει σε κάποιο άλλο νησί και ότι θα φύγει νωρίτερα, αλλά η αποστολή της τελικά ξεκίνησε στις 25 Οκτώβρη με προορισμό τη Λέσβο.
Όπως της τόνισαν από τον Ερυθρό Σταυρό, όπου και εργάζεται,

έπρεπε να πάει στη Μυτιλήνη, καθώς εκεί βρίσκονταν ένα ιδιαίτερο κλιμάκιο το οποίο συνεργάζεται με τον δανέζικο Ερυθρό Σταυρό. Για να πας εκεί πρέπει να γνωρίζεις από πρώτες βοήθειες αλλά και να διδάσκεις. Επίσης, πρέπει να ξέρεις και καλά Αγγλικά.

Με το που πάτησε το πόδι της στο νησί κατάλαβε πως όλα θα είναι δύσκολα. Περίμενε πως η εξαθλίωση θα είναι μια εικόνα που θα πρέπει να συνηθίσει.

«Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι νοικοκυρεμένοι. Έχουν αναγκαστεί να έρθει στην Ελλάδα. Παράτησαν ότι είχαν εκεί γιατί αν μείνουν να πολεμήσουν ξέρουν πως δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσουν στις οικογένειες τους ζωντανοί» τονίζει η ίδια.

Η κα Λεντζή είχε την ιδιότητα της νοσηλεύτριας και της εκπαιδεύτριας Υπηρεσίας Αγωγής Υγείας ΕΕΣ, στο κλιμάκιο του Μολύβου και τα μάτια της είδαν εικόνες που δε θα σβηστούν ποτέ.

Είναι άνθρωποι ευγενικοί με παιδεία και μια σπίθα ελπίδας στα μάτια. Παλεύουν για να πατήσουν στην στεριά και πνίγονται στα ρηχά, εμείς τους πνίγουμε που έχουμε υψώσει φράχτη. Το δουλεμπόριο είναι έντονο. Οι Τούρκοι τους παίρνουν 1.500 ευρώ ανά άτομο τις μέρες που έχει καλό καιρό και 600 με 700 ευρώ όταν οι καιρικές συνθήκες είναι άσχημες. Δε βάζουν βενζίνη για τα μειώσουν το κόστος και έτσι το σκάφος μένει στα ανοικτά. Οι πρόσφυγες πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στα παγωμένα νερά γιατί δε μπορούν να φτάσουν στην ακτή.

Η Αμαλία, που πολλοί πρόσφυγες θα θυμούνται ότι τους έσωσε την ζωή, έμεινε στο Μόλυβο έως τις 11 Νοέμβρη. Όπως βέβαια, επισημαίνει έχει χαραγμένες στη μνήμη της πολλές στιγμές που δε θα διαγραφούν. Και φυσικά θα πήγαινε ξανά αφού, όμως περάσει ένα χρονικό διάστημα για να σβηστούν οι άσχημες εικόνες και να είναι σε θέση να αντέξει νέες.

Θυμάται άπειρες σκηνές αλλά δύο είναι αυτές που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό της όσα χρόνια και αν περάσουν.

Γνώρισα έναν Σύρο πρόσφυγα, γύρω στα 50, ο οποίος μου είπε πως έφυγε μαζί με την οικογένεια του γιατί αν έμενε, ήταν σίγουρος πως θα σκοτώνονταν όλοι τους. Μου μίλησε για τα παιδιά του και μου είπε πως δε θα ξεχάσει ποτέ όσα έχω κάνει γι’ αυτούς. Άνοιξε το Κοράνι σε μια σελίδα και μου διάβασε μια ευχή για ‘μένα και για την οικογένεια μου. Μετά μου ζήτησε να κρατήσω το Κοράνι για να τον θυμάμαι και να με προσέχει. Αυτός ο άνθρωπος μου έδειξε πως ο Θεός είναι ένας. Μπορεί να έχει διαφορετικό όνομα, αλλά είναι ένας. Κάθε φόρα που μου τυχαίνει κάτι, η ευχή αυτού του άντρα είναι σαν φυλακτό και με προστατεύει.

Δε ήταν, όμως, όλες οι ημέρες δύσκολες. Υπήρχαν και άλλες που τα νερά ήταν ήρεμα και οι πρόσφυγες κατάφερναν να φθάσουν σώοι στη στεριά.

Η 28η Οκτώβρη ήταν μια ήρεμη μέρα. Ήμουν μόνο τρεις μέρες στο νησί και κατέβηκα στο λιμάνι για να μιλήσω με τους λιμενάρχες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ήρωες, δίνουν πραγματικά τη ζωή τους.

Και ενώ όλα έδειχναν ότι θα κυλούσαν ομαλά εκείνη την ημέρα σε δευτερόλεπτα η κατάσταση ανατράπηκε:

Εκεί που κανείς δεν το περίμενε χτύπησε κόκκινος συναγερμός. Είχε σημειωθεί ένα ναυάγιο και βγήκαμε έντρομοι έξω. Μας έφεραν πνιγμένα δύο παιδιά. Ένα κοριτσάκι 2 ετών και ένα αγοράκι 7. Έπρεπε να τους κάνουμε ΚΑΡΠΑ και να τα επαναφέρουμε στη ζωή. Δεν είχα το σακίδιο μου μαζί, γιατί είχα κατέβει με τα πόδια στο λιμάνι. Εγώ επιχειρούσα να σώσω το κοριτσάκι και ένας λιμενικός το αγοράκι. Η μητέρα των παιδιών με τραβούσε από το μπουφάν δυνατά και ούρλιαζε, αναγκάστηκα να βγάλω το ένα μανίκι. Ένας δημοσιογράφος προσπαθούσε να μου βάλει ένα μικρόφωνο στο πρόσωπο. Το κοριτσάκι τελικά επανήλθε, ενώ το αγοράκι δυστυχώς, έφυγε. Η μητέρα έκλαιγε και γελούσε μαζί, είχε χάσει το ένας της παιδί και το άλλο ήταν εκεί, ζωντανό, στην αγκαλιά της. Άλλοι έκλαιγαν, ούρλιαζαν και άλλοι χειροκροτούσαν. Τα μάτια του κοριτσιού είναι πάντα μπροστά μου. Το έβλεπα επί μέρες στον ύπνο μου.

Τελικά οι πολίτες της Λέσβου θέλουν τους πρόσφυγες ή θα προτιμούσαν να επανέλθει το νησί στους παλιούς του ρυθμούς;«Οι κάτοικοι είναι χωρισμένοι σε δύο παρατάξεις. Είναι αυτοί που αγαπάνε τους πρόσφυγες και αυτοί που δεν τους θέλουν. Και οι δύο έχουν τα δίκια τους. Ακόμα όμως, κι αν λένε πως δεν τους θέλουν, μέσα στο αυτοκίνητο έχουν ρούχα για τους τα δώσουν στην πρώτη ευκαιρία».
Πρέπει να υπάρξει κάποια ειδική εκπαίδευση για να γίνει κάποιος εθελοντής;«Αρχικά πρέπει να υπάρχει θέληση κι αγάπη. Και η εκπαίδευση όμως, είναι ένα βασικό κομμάτι που δεν πρέπει να παρακάμπτεται. Υπάρχουν και ταχύρυθμα τμήματα Fast Tracκ, τα οποία κάνουμε κυρίως στα νησιά και διαρκούν τρεις μέρες, περίπου 4 ώρες την ημέρα. Και έχουν τρία στάδια: τις πρώτες βοήθειες, τις βασικές αρχές του Ερυθρού Σταυρού και την ψυχολογική υποστήριξη για το πως θα τους αλλά και το πως θα μάθεις να ελέγχεις τον εαυτό σου για να μην κλαις την ώρα που βοηθάς κάποιον».

Πριν, λοιπόν, κρίνεις τους πρόσφυγες σκέψου πως κι εσύ θα μπορούσες να βρεθείς στη θέση τους.

Αν θες να τους βοηθήσεις μπορείς να βρεις όλες τις απαραίτητες πληροφορίες εδώ …

The post «Οι πρόσφυγες έχουν μια σπίθα ελπίδας στο βλέμμα» -Η Αμαλία Λεντζή μας μιλάει για όσα έζησε στη Λέσβο appeared first on iPop.