Έλλη Κοκκίνου: Πώς να μην κάνεις το γιο σου… μαμάκια!

Ακόμα και να ακούσεις ότι η Έλλη Κοκκίνου είναι τόσο δραστήρια και ενεργή μέσα στον παιδικό της σταθμό, αν δεν το δεις με τα μάτια σου δεν θα το πιστέψεις. Το ipop βρέθηκε στο «happy faces» στη Γλυφάδα, όπου και συναντήσαμε την Έλλη και την ρώτησαμε tips για να μην γίνει ο γιος «μαμάκιας» ή η μητέρα η κλασική Ελληνίδα μάνα. Ιδού τι μας είπε!

«Τα αγόρια στην πλειοψηφία

τους δεν είναι τόσο ανεξάρτητα όσο είναι τα κορίτσια. Η ανεξαρτησία ξεκινάει (ή πρέπει να ξεκινήσει) από όταν είναι μωρά. Αυτό το βλέπω και μέσα στον παιδικό σταθμό. Τα αγόρια είναι περισσότερο προσκολλημένα στη μητέρα και γενικότερα στο σπίτι ενώ τα κορίτσια έχουν «τσαγανό».

Οι μαμάδες γενικότερα έχουμε τεράστιο θέμα με τους γιους μας. Έχουμε έρωτα. Αυτό το οιδιπόδειο σύμπλεγμα υπάρχει στα αλήθεια! Το έχω πάθει και εγώ με τον Αλέξανδρο.

Έχω δυνατό δέσιμο με το γιο μου. Όσο και να λιώνω με τα φιλιά και τις αγκαλιές του (εγώ το παρακάνω) , προσπαθώ να τον μεγαλώσω ώστε έτσι ώστε να είναι αυτοδύναμος και ανεξάρτητος και να έχει έντονη αυτοπεποίθηση.

Όλα ξεκινούν από τη βρεφική ηλικία. Βέβαια όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουν τις μαμάδες τους. Η μαμά θα το πλύνει, θα το καθαρίσει, τα το γδύσει, θα το ντύσει, θα το κάνει μπάνιο, θα του δώσει νερό, τα πάντα.

Αν οφείλεται στις μαμάδες το ντύσιμο των παιδιών που μοιάζουν με μικρομέγαλα ή με nerds; Σαφώς. Το ντύσιμο είναι θέμα των γονιών. Εγώ , σε ότι αφορά το στιλιστικό κομμάτι του Αλέξανδρου, είμαι στο άλλο άκρο. Μου αρέσει να τον ντύνω χύμα. Αυτό βέβαια είναι δική μου αισθητική.

Το παιδί από μωρό, πρέπει να κυλιστεί στα χώματα , να τρέξει, να παίξει, να ιδρώσει. Στην παραλία να σκάψει την άμμο με τα χέρια. Και αν τα βάλει στο στόμα, και τι έγινε; Ίσα ίσα που θα δημιουργήσει άμυνες και αντισώματα και δεν θα αρρωσταίνει μεγαλώνοντας!

Είμαι υπερπροστατευτική μαμά αλλά όχι μη μου άπτου.

Τι σημαίνει υπερπροστατευτική μαμά; Να αγχώνομαι σε θέμα κινδύνου ή να προσπαθώ να μην υπάρξει κανένας κίνδυνος. Ο κίνδυνος μπορεί να είναι από το να χάσουν την ισορροπία τους την ώρα που περπατούν, να πιάσουν κάποιο αιχμηρό αντικείμενο, τα πάντα.

Μία μαμά ξεπερνάει τα άγχη της , μόνο όταν δημιουργεί αυτοπεποίθηση στο παιδί της. Στο παιδί δεν πρέπει να λες ποτέ «μην το κάνεις». Το «μη» το ευνουχίζει. Φυσικά και δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις. Αντί να πεις «δεν μπορείς να το κάνεις» καλύτερα να πεις «κάνε μέχρι εκεί που μπορείς». Άσε που όταν ακούν «μη και μη και μη» πεισμώνουν περισσότερο και θέλουν να το δοκιμάσουν.

Πολύ σημαντικό στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού και στην κοινωνικοποίησή του είναι ο παιδικός σταθμός. Όπως λένε και οι παιδοψυχολόγοι τα 3,5 είναι μία καλή ηλικία να αρχίσει να εξοικειώνεται μακριά από την μαμά και να συναντάει άλλα παιδάκια σε ένα χαρούμενο περιβάλλον.

Οπωσδήποτε το παιδί πρέπει να γραφτεί σε κάποια ομάδα. Είτε μπάσκετ είναι, είτε ποδόσφαιρο είτε βόλλευ, σε κάθε περίπτωση πρέπει να μάθει την έννοια της ομάδας και να κάνει παρέες με τα υπόλοιπα αγοράκια. Ξέρεις τι γίνεται; Τα παιδιά έχουν μιμητικές τάσεις. Όταν βλέπουν λοιπόν ένα παιδί το οποίο είναι χύμα, τσαμπουκαλεμένο και θρασύ με την καλή έννοια, ανοίγονται και αυτά και προσπαθούν να το μιμηθούν μέχρι το σημείο που τους επιτρέπει η προσωπικότητά τους.

Στο σπίτι πρέπει να μάθεις το παιδί να εξυπηρετείται μόνο του. Έτσι μόνο δεν θα είσαι η κλασική Ελληνίδα μάνα.

Οι περισσότερες μαμάδες τρέχουν να ψήσουν μουσακά, το άγριο χάραμα όταν γυρίζει ο γιος τους από την βόλτα του ώστε να φάει ζεστό φαγητό πριν κοιμηθεί. «Ήρθε ο πασάς μου, ήρθε το καμάρι μου, σου ετοιμάζω ζεστό φαγάκι» λένε. Τι και αν ο πασάς είναι 35 χρονών; Εκείνες θα τον έχουν καλομάθει τόσο ώστε να ζητάει παντόφλες, στρωμένο καφέ, σιδερωμένα ρούχα, γυαλισμένα παπούτσια. Γιατί το άλλο; «Το ζακέτα να πάρεις» πριν φύγουν τα παιδιά από το σπίτι; Ας μην λέω μεγάλες κουβέντες. Δεν θέλω να τις λουστώ μετά. Ελπίζω να μην χρειαστεί να φτιάχνω μουσακάδες τα χαράματα!

Ο γιος μου δεν θα ήθελα να γίνει όσο συνεσταλμένη είμαι εγώ.

Βέβαια είναι και εκείνος ντροπαλός αλλά όχι τόσο. Σε κάθε άγνωστο χώρο είναι το παιδί που θα κρυφτεί πίσω μου ή θα με κρατάει μέχρι να εγκλιματιστεί. Μετά ξεκολλάει. Ιδίως αν βρει παιδιά να κάνει παρέα. Όταν πάμε σε ένα πάρτι και τα υπόλοιπα παιδάκια χορεύουν , ενώ θέλει να πάει να χορέψει, ντρέπεται. Το βλέπω στα μάτια του ότι θέλει. Αλλά δεν πάει. Παρόλο που χορεύει τέλεια, αισθάνεται άσχημα να το κάνει μπροστά σε πολύ κόσμο. Έτσι ήμουν και εγώ. Ακόμα το κάνω. Θέλω αρκετό χρόνο στο να ανοιχτώ. Έτσι και ο Αλέξανδρος. Όταν «ανοιχτεί» γίνεται ένας υπερβολικά ευχάριστος τυπάκος.

Ποιό χαρακτηριστικό του Αλέξανδρου θα ήθελα να είχα; Δύσκολη ερώτηση. Θα ήθελα να ήμουν τόσο καλή μαθήτρια όσο εκείνος. Προς το παρόν είναι άριστος μαθητής. Επίσης την φωτογραφική του μνήμη. Εγώ έχω επιλεκτική φωτογραφική μνήμη».

Ιnfo!

1. Ο παιδικός σταθμός της Έλλης, λέγεται Happy Faces και βρίσκεται στην οδό Θεμιστοκλέους 25 στη Γλυφάδα.

2. Προετοιμάζει την καινούρια της δισκογραφική δουλειά ενώ το καλοκαίρι θα περιοδεύσει ανά την Ελλάδα (και όχι μόνο!)

The post Έλλη Κοκκίνου: Πώς να μην κάνεις το γιο σου… μαμάκια! appeared first on iPop - Από την Πόπη Τσαπανίδου.