7 γυναίκες, 7 ιστορίες, 7 λόγοι για να το διαβάσεις… “Τα τακούνια της Εύας” είναι το μυθιστόρημα που θα σε συνεπάρει με τις αλήθειες του

7 γυναίκες, αληθινές γυναίκες, που έχουν υποστεί βιασμό, πορνία, κοινωνικό ρατσισμό, πατριαρχικά κατάλοιπα του προηγούμενου αιώνα, που υπέφεραν από μιας μορφής καρκίνου και σώθηκαν αλλά και κινδύνεψαν να διαλύσουν τον γάμο τους αλλά πήραν το κουβάρι από την αρχή. “Τα τακούνια της Εύας” είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και συνταρακτικές αλήθειες.

Το μυθιστόρημα “Τα τακούνια της Εύας” της Αίγλης Κρίκη είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα γυναικών που έχουν αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες στις ζωές τους και μας μεταφέρουν ένα κλίμα που πολλές

Ο Αριθμός 7 (επτά), συμβολικός στη λαϊκή μας παράδοση, συμβολικός και σε τούτο το μυθιστόρημα. Επτά γυναίκες ξεδιπλώνουν τις ζωές τους με κυρίαρχη αφηγήτρια την Εύα, μια από τις επτά. Είναι όλες ηρωίδες, όλες πρωταγωνίστριες αλλά και αγωνίστριες σε τούτη τη ζωή. Πέφτουνε σε τέλμα αλλά ξανασηκώνονται κι ας έχουν λαβωθεί… Ας “φορέσουμε τα τακούνια” της Εύας, της Ιρίνας, της Κωστάντως, της Αναστασίας, της Καλλιόπης, της Σούρι και της Λένας κι ας “περπατήσουμε” τη ζωή τους…

Ένα είναι σίγουρο, ότι δεν είναι μόνες αλλά και δεν είναι οι μόνες που υπέφεραν. Όλες μοιάζουμε κι όλες μαζί σε μια αγκαλιά χωράμε να αγαπήσουμε ξανά και να αγαπηθούμε, ξαναφτιάχνοντας έναν καινούργιο κόσμο από την αρχή.

Η συγγραφέας του βιβλίου, Αίγλη Κρίκη, μίλησε στο iPop.gr για το ξεχωριστό αυτό βιβλίο, δίνοντάς μας μια γεύση από τα όσα θα διαβάσουμε και εκφράζοντας τη δική της άποψη για την κοινωνία και τις γυναίκες του σήμερα.

1. Πόσο ταυτίζεστε με τις ηρωίδες που έχετε δημιουργήσει και τι κοινά στοιχεία έχουν με τη ζωή σας; Η Εύα ως αφηγήτρια θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολίζει εσάς που αποφασίσατε να αφηγηθείτε αυτές τις ιστορίες;

Με όλες τις ηρωίδες μου ταυτίζομαι σε κάποια σημεία, όχι σε όλα, κυρίως στο συναίσθημα της απόρριψης που ένιωσαν μέσα από διαφορετικά πλαίσια, κοινωνικά και οικογενειακά. Η Εύα ως αφηγήτρια συμβολίζει και εμένα αλλά και κάθε αναγνώστη γιατί ασυναίσθητα ο αναγνώστης ξεχνά ότι τα αφηγείται όλα αυτά η Εύα και παίρνει ο ίδιος την θέση της, προκειμένου να ακούσει και να μάθει και να διδαχθεί αλλά ποτέ να κρίνει.

2. Τι στάθηκε αφορμή για να μιλήσετε αυτή τη στιγμή μέσα απ’ το βιβλίο σας γι’ αυτές τις δυσκολίες των γυναικών;

«Τα τακούνια της Εύας» ξεκίνησα να τα γράφω εδώ και 4 χρόνια αλλά στον δεύτερο χρόνο σταμάτησα, για να γράψω το πρώτο μου βιβλίο, το «Πορφυρά παλάτια», το πρώτο στην Ελλάδα, λαογραφημένο ιστορικό μυθιστόρημα. Μόλις εκδόθηκαν «τα παλάτια..» συνέχισα με «τα τακούνια της Εύας». Δεν ήταν μια δεδομένη στιγμή αυτή για να μιλήσω για τις δυσκολίες των γυναικών αλλά τα σημεία των καιρών μας. Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, από το 2013 και εξής, έβλεπα ζευγάρια να χωρίζουν, οικογένειες να διαλύονται, ψυχές να κομματιάζονται, βλέμματα ανθρώπων που αγαπήθηκαν να αλληλοσπαράζονται και έψαχνα να βρω το «γιατί»; Έψαχνα να εντοπίσω την βάση, την αρχή της σχέσης «οικοδόμημα», την οικογένεια και κυρίως να απ-ενοχοποιήσω όποιον ένιωθε και νιώθει ακόμη ένοχος για ό,τι του συμβαίνει γύρω του επειδή – και καλά – δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Έτσι, ανακάλυψα ότι οι γυναίκες δεν είναι το αδύναμο φύλο αλλά δεν αποτελούν και το πολύ-εργαλείο της κοινωνίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι όντα που έχουν ανάγκες, δικαιώματα και αντοχή μέχρι εκεί που οι ίδιες θέλουν και όχι αντοχή μέχρι «εξαντλήσεως των αποθεμάτων» τους.

3. Ποια απ’ τις 7 ιστορίες των γυναικών αγγίζει περισσότερο εσάς και γιατί;

Όλες οι ιστορίες με έχουν σημαδέψει, όχι απλά αγγίξει. Η περιγραφή των δυο βιασμών, μου ήταν δύσκολη, γι’ αυτό και έγραψα όσο άντεχα να «βλέπω» τις εικόνες μπροστά μου … ύστερα, έστρεψα το βλέμμα της αφήγησης μου αλλού, γιατί δεν είχε νόημα … η πράξη που συνέβαινε ήταν από μόνη της εγκληματική και η ψυχή μου δεν άντεχε να βλέπει άλλο, πόσο μάλλον ο αναγνώστης μου, να διαβάσει…

4. Ποια απ’ τις 7 ιστορίες θεωρείτε ότι είναι πιο κοντά στην ελληνική κοινωνία του σήμερα; Ποια απ’ αυτές τις δυσκολίες βιώνει περισσότερο η σύγχρονη γυναίκα;

Όλες είναι μέρος της κοινωνίας μας, με εξαίρεση τον γάμο της Ινδονήσιας Σούρι με τον παιδόφιλο γέρο. Αυτό, είναι κομμάτι της αναχρονιστικής τους κοινωνίας, που στην χώρα μας προστατεύεται από νομοθεσία ώστε να μην συμβαίνει. Για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις δεν αποκλείω τίποτα και καμιά. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν ξεχωρίζω στην καταγωγή της καμιά γυναίκα, επειδή το γυναικείο ζήτημα αφορά στην εκμετάλλευση της γυναίκας παντού, χωρίς σύνορα. Η σύγχρονη γυναίκα βιώνει όλες τις δυσκολίες που αναφέρω. Από τα χρόνια της φεουδαρχίας και το 1950 που είναι και η πιο παλιά ιστορία γυναίκας που αφηγούμαι, της Κωνστάντως, η γυναίκα έχει δομήσει την ζωή της σύμφωνα με τα πιστεύω και τις αξίες του πατριαρχικού μοντέλου. Εάν τώρα μου πείτε ότι ο φεμινισμός κατέρριψε την πατριαρχία, θα σας προτείνω να αναλογιστείτε με κάθε λεπτομέρεια, το κάθε λεπτό της καθημερινότητας σας και να δείτε σε ποια σημεία ακριβώς δεν υπάρχουν πατριαρχικά, έστω, κατάλοιπα όπως αμφισβήτηση, ψυχολογική βία, σεξουαλική παρενόχληση, υπερωρίες απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας, αδυναμία σωματική και ψυχική δημιουργίας οικογένειας, εξάντληση, ευθύνες για διαπαιδαγώγηση και κατεύθυνση παιδιών, για νοικοκυριό και σίγουρα αφήνω απ’ έξω και άλλα πολλά. Αρνούμαι πλέον αυτού του είδους τον αστικό φεμινισμό. Έχω «μπουχτίσει» να βλέπω κάθε «8η Μάρτη» γυναίκες να γλεντούν ανά παρέες, στις οποίες βεβαίως υπήρξα κι εγώ συνδαιτυμόνας κατά καιρούς, και να εκθειάζουν εαυτόν επειδή επέβαλαν εκείνη την ημέρα στους συζύγους / συντρόφους τους το σφουγγαρόπανο και το μαγείρεμα ή την ποδιά. Δεν με νοιάζει πια εάν θα κάνω εγώ το νοικοκυριό, με νοιάζει να έχω χρόνο για μένα, να έχω αξιοπρέπεια, να έχω εργασία που ανταμείβεται ισότιμα, να έχω ισότιμη έκφραση ιδεών και παρουσία στην κοινωνία, να μην ευθύνομαι εγώ για την απώλεια της ισορροπίας σε μια σχέση όπως φαίνεται στα «τακούνια της Λένας» ή στο οικογενειακό εποικοδόμημα όπως φαίνεται στα «τακούνια της Εύας». Θέλω και διεκδικώ όλα τα παραπάνω από την ίδια την πολιτεία και το εποικοδόμημα της, όχι από το άλλο φύλο. Δεν είναι αντίπαλος μου το άλλο φύλο ούτε εχθρός μου, κι αυτό καταγγέλλω μέσα από «τα τακούνια της Εύας». Το καταγγέλλω γιατί ζούμε μια απάτη. Το σημερινό εκμεταλλευτικό κοινωνικό πλαίσιο έχει διαμορφώσει τα εξιλαστήρια θύματα του και αυτά – ανά τους αιώνες – είναι οι άνδρες. Όπως ο αστικός φεμινισμός ξεγέλασε και παγίδευσε την γυναίκα σε 1 εκατομμύριο ρόλους, με τον ίδιο τρόπο δημιούργησε ένα εξιλαστήριο θύμα, τον άνδρα, που μάζεψε και μαζεύει τα πυρά των γυναικών , όχι αδικαιολόγητα βέβαια, αφού ο άνδρας έχει γαλουχηθεί με τις αξίες του πατριαρχικού μοντέλου.

5. Αν ήσασταν στη θέση μιας απ’ αυτές τις γυναίκες, θα αλλάζατε κάτι στον τρόπο διαχείρισης των προβλημάτων;

Η διαχείριση των προβλημάτων αφορά μόνο την στιγμή που συμβαίνουν και τον ψυχισμό των εμπλεκομένων εκείνη την δεδομένη στιγμή. Δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί είναι «τα τακούνια» της κάθε ηρωίδας. Δεν ξέρω μόνο πώς θα τελείωνα την ιστορία της Καλλιόπης, γι’ αυτό και το άφησα έτσι, χωρίς τέλος, να αποφασίσει η καθεμιά από μας, για τον τρόπο που θα το διαχειριζόταν ως « Καλλιόπη».

6. Κατά το διάβασμα του βιβλίου, ο αναγνώστης μπαίνει ουσιαστικά στη θέση της κάθε γυναίκας; Ποια τεχνική χρησιμοποιείτε για να το επιτύχετε αυτό;

Ο αναγνώστης μπαίνει στην θέση της κάθε γυναίκας. Εκεί που κάθεται η Εύα αντικριστά με την κάθε πρωταγωνίστρια, την θέση της Εύας παίρνει ο αναγνώστης και είμαι σίγουρη ότι νιώθει, κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα, ξεστομίζει τις ίδιες απορίες, βρισιές και σκέψεις με εκείνες της Εύας. Κι αυτό, γιατί οι λέξεις είναι οικείες και βγαλμένες από την καθημερινότητα μας και οι περιγραφές είναι ειλικρινείς και χωρίς περιστροφές. Εάν μιλήσουμε για τεχνική, την μόνη που καταλαβαίνω είναι η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Δεν ακολουθώ κανόνες στην γραφή μου, γράφω με ένστικτο και γι’ αυτό γράφω πάντα μόνο όταν έχω κάτι να εκφράσω, γράφω από ανάγκη να εκφραστώ και να πληροφορήσω για ό,τι εμένα με συγκινεί ή με γαληνεύει. Ποια τεχνική λοιπον; Δεν ξέρω ποια! Το αφήνω στους φιλολόγους να το αναλύσουν. Ένα πράγμα ξέρω μόνο : η πηγαία συγγραφή, η αυθόρμητη γραφή ακολουθεί κανόνες ασυναίσθητα, κι αυτό μου έχουν πει ότι λέγεται «ταλέντο».

7. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να αποκτήσει η γυναίκα τη θέση που πραγματικά της αξίζει στην κοινωνία και όσον αφορά την αντιμετώπισή της απ’ τους άλλους… Ποιες είναι οι σκέψεις σας πάνω σ’ αυτό το κομμάτι και σε ποιον τομέα θεωρείτε ότι στην Ελλάδα έχουμε κάνει τα περισσότερα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση;

Χαίρομαι γι’ αυτήν την ερώτηση που μου θέτετε. Οι σκέψεις μου και η θέση μου απέναντι στο θέμα «θέση της γυναίκας» εκφράζονται μέσα από τα λόγια που παραθέτω στην αρχή του βιβλίου μου, της Κλάρας Τσέτκιν. Εξηγώ αναλυτικά στο «προλογικό μανιφέστο της συγγραφέως» σε ποια κοινωνία η θέση της γυναίκας είναι ισότιμη με το άλλο φύλο. Και δεν είναι άλλη από την μη-εκμεταλλευτική κοινωνία. Μόνο μέσα σε αυτήν, η γυναίκα έχει αναγνώριση, αποδοχή, μοιρασμένους ρόλους με τον άντρα και ίση βαρύτητα στον τρόπο ζωής της αλλά και έκφρασης της σε σχέση με τον άντρα. Όσον αφορά την Ελλάδα και πώς διαχειρίζεται η ελληνική πολιτεία την θέση της γυναίκας σήμερα, θα πω πως ναι, δεν υπάρχουν οι αναχρονιστικές τάσεις του παρελθόντος, η γυναίκα τουλάχιστον έχει δικαίωμα ψήφου σήμερα, αλλά τι να κάνει μόνο αυτό από μόνο του, όταν εκβιάζεται ψυχολογικά ως προς αυτήν και πώς θα την χρησιμοποιήσει; Η ψήφος έχει αξία όταν την χρησιμοποιήσει ο πολίτης – άνδρας και γυναίκα – προς όφελος του και όχι προς όφελος τρίτων, ολίγων και κυρίως προς την κερδοφορία τους κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στην ελληνική κοινωνία εξακολουθούν να υπάρχουν τα πατριαρχικά κατάλοιπα κι άλλες φορές πεποιθήσεις, ακόμη και σε μειονοτικούς πληθυσμούς πχ. Έλληνες Ρομά και μη, σε απομακρυσμένες και μη αστικές περιοχές κτλ., κατάλοιπα όπως ανομολόγητοι βιασμοί, ξυλοδαρμοί και κουμάντο του άνδρα ως επικρατέστερου στο σπίτι. Ειδικά τώρα, επί οικονομικής κρίσης, εάν υπάρχει ανεργία του άντρα που δεν θέλει να φαίνεται ως αδυναμία, ξεσπά με αυταρχισμό στην οικογένεια του και με βία.

Μπορείς να διεκδικήσεις ένα αντίτυπο του βιβλίου “Τα τακούνια της Εύας”, κάνοντας like και comment το σχετικό post που θα βρεις στη σελίδα του iPop.gr στο Instagram. Ένα βιβλίο που θα σε συντροφεύσει όσο μένεις στο σπίτι μέσα από τις αλήθειες του!

Η Αίγλη Κρίκη γεννήθηκε το 1978 στη Λάρισα, όπου και μεγάλωσε. Στα 19 της έφυγε για τα Ιωάννινα, για να σπουδάσει στο τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Τα Ιωάννινα υπήρξαν πόλη – σταθμός στη ζωή της, καθώς εκεί δημιούργησε την οικογένεια της και την επιχείρησή της ως καθηγήτρια αγγλικών. Το 2013 τελείωσε το μεταπτυχιακό της στον τομέα Λαογραφίας, με εξειδίκευση στο παραδοσιακό ένδυμα και τη λαϊκή τέχνη και κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας. Από το 2014 αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο, σε περιοδικό και σε blogs.

Στα κείμενά της συναντά κανείς την αγωνία και τους προβληματισμούς του καθημερινού ανθρώπου για την επιβίωση, την προσωπική του εξέλιξη και τον ψυχισμό του, μέσα από ένα φανταστικό ταξίδι σε άλλους κόσμους, με χρώματα, γεύσεις και αρώματα της ζωής υπό τους ήχους της αλληγορίας.

Αγαπημένο της απόφθεγμα, τα λόγια του Κ. Π. Καβάφη: «Σημασία έχει το ταξίδι, κι όχι ο προορισμός…»

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο 7 γυναίκες, 7 ιστορίες, 7 λόγοι για να το διαβάσεις… “Τα τακούνια της Εύας” είναι το μυθιστόρημα που θα σε συνεπάρει με τις αλήθειες του εμφανίζεται στο iPop.