14 χρόνια μετά, ο πόνος στις πληγές απ’ τις σφαίρες είναι αβάσταχτος

Ήταν 2008. Ήμουν 16 χρονών. Στα 16 μου έμαθα με τον πιο σκληρό τρόπο πως τα παιδιά δεν προστατεύονται, γιατί μέχρι τότε -για κάποιο λόγο- πίστευα το αντίθετο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα που ξυπνήσαμε όλοι και πήγαμε στο σχολείο θυμωμένοι, αφού 2 μέρες πριν ένα παιδί, μόλις 1 χρόνο μικρότερό μας, είχε δολοφονηθεί. Κάποιες πληροφορίες τις θυμάμαι συγκεχυμένες, αυτό που θυμάμαι με σιγουριά είναι πως εκείνη την ημέρα τίποτα δεν ήταν ίδιο. Το σχολείο μου τότε ήταν στο Νέο Ψυχικό. Θυμάμαι να φεύγουμε σχεδόν μόλις φτάσαμε στην αυλή και να κατευθυνόμαστε προς το σχολείο όπου πήγαινε ο Αλέξανδρος

Γρηγορόπουλος. Εκεί συγκεντρωθήκαμε αρκετοί μαθητές και ξεκινήσαμε να κινούμαστε προς το κέντρο της Αθήνας.

Πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσουμε, είχαμε φτάσει έξω απ’ τη ΓΑΔΑ. Δεκάδες μαθητές, ενωμένοι σαν γροθιά, με μια ισχυρή θέληση να διαμαρτυρηθούμε. Να φωνάξουμε και να εναντιωθούμε για το γεγονός ότι έσβησε το χαμόγελο ενός αθώου 15χρονου απ’ τη σφαίρα ενός αστυνομικού. Κινηθήκαμε προς το κέντρο, όπου ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει δακρυγόνο. Οι επόμενες ημέρες ήταν δύσκολες και γεμάτες οργή. Όλοι ζητούσαν Δικαιοσύνη για τον Αλέξη. Κι ακόμα ζητάνε.

14 χρόνια μετά, οι μνήμες είναι νωπές και το αίσθημα αδικίας μας κατακλύζει. 14 χρόνια μετά, εξακολουθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία που δεν ζητάει απ’ τους ενήλικες αστυνομικούς να πειθαρχούν και να πράττουν ορθά, αλλά απ’ τους έφηβους «να μην παρασύρονται». Όχι κύριοι, οι έφηβοι θα παρασύρονται, θα έχουν άποψη, θα παρεκτρέπονται. Κι αυτή είναι η διαφορά τους από τους ενήλικες. Δεν γίνεται να έχεις περάσει εφηβεία και να μην καταλαβαίνεις γιατί σ’ αυτή την ηλικία ο άνθρωπος είναι τόσο εύθραυστος. Δεν γίνεται να λέγεσαι άνθρωπος όταν υψώνεις το όπλο και με μια κίνηση παίρνεις μια παιδική ψυχή.

View this post on Instagram

A post shared by inExarchia.gr (@inexarchiagr)

Ο Αλέξης ήταν μόνο ένα παιδί. Και δεν βρέθηκε απλά την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος. Βρισκόταν στα Εξάρχεια κι αυτό που έγινε δεν ήταν ατύχημα. Ήταν δολοφονία. Μετά από μια φραστική διαμάχη. Ας μην φοβόμαστε να πούμε με το όνομά τους τα εγκλήματα.

Ο 16χρονος Κώστας νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση καθώς δέχθηκε σφαίρα στο κεφάλι από αστυνομικό. Επειδή δεν πλήρωσε 20€ βενζίνη. Κι όλοι εμείς που φωνάζουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας και μαχόμαστε για Δικαιοσύνη, δεν είναι ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο όπου δεν θα τιμωρούνται οι παρανομίες. Αλλά ονειρευόμαστε μια κοινωνία όπου δεν θα είναι αυτόματη κίνηση για έναν αστυνομικό το να σηκώσει το όπλο και να πυροβολήσει έναν ανήλικο. Και φυσικά, ονειρευόμαστε ένα παρόν και μέλλον όπου οι δολοφόνοι αστυνομικοί δεν θα κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας.

View this post on Instagram

A post shared by JE M’EN FOUS ART (@je_men_fous_art)

Η νεολαία προσπαθεί να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον. Για την ίδια και τα παιδιά της. Αν μπροστά της βρίσκει σφαίρες αντί για αγκαλιές, τότε σίγουρα κάτι έχουμε κάνει λάθος. Η ανθρώπινη ζωή είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Καμία μικροπαράβαση δεν δικαιολογεί σφαίρα στο κεφάλι.

Τη στιγμή που σκοτώνονται ανήλικοι, εμείς ασχολούμαστε για το εάν κάνουν τα ρούχα αριστερή τη Νατάσσα Μποφίλιου

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο 14 χρόνια μετά, ο πόνος στις πληγές απ’ τις σφαίρες είναι αβάσταχτος εμφανίζεται στο iPop.