Ξάνθη: Συγκινούν οι Μικρασιάτες Πρόσφυγες

Είναι παιδί προσφύγων, η μητέρα της ήταν δέκα ετών όταν ήρθε στην Ελλάδα ξεριζωμένη και ο πατέρας της δεκαεπτά ετών. Η πρόεδρος του Συλλόγου Μικρασιατών Ξάνθης, κα Γώνη Βλαχοπούλου ποτέ δεν ξέχασε τα λόγια τους. Αντιθέτως, κάθε φορά που χρειάζεται, τόσο η ίδια, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Συλλόγου, είναι έτοιμοι να βοηθήσουν όσο μπορούν με διακριτικό τρόπο.

“Ο πόνος τους είναι και δικός μας πόνος. Ξέρω πολύ καλά τον πόνο της απώλειας. Η απώλεια ενός ανθρώπου σου αλλάζει τη ζωή.” δηλώνει για τους πληγέντες και κυρίως

«Είναι κανόνας του Συλλόγου να συνυπάρχουμε με τον άνθρωπο και να βοηθάμε όσο μπορούμε. Είναι ένας φόρος τιμής στους προγόνους μας, τίποτα περισσότερο. Ιδέα της δεύτερης, της τρίτης και της τέταρτης γενιάς των μελών μας, των νέων παιδιών, ήταν.» σημειώνει και δηλώνει διπλά χαρούμενη διότι «περάσαμε την προσφυγιά μας, τον πόνο μας, την ιστορία μας στη δεύτερη και στην τρίτη γενιά κι αυτό είναι πολύ μεγάλη ικανοποίηση για το Σύλλογο. Αγκαλιάσαμε και υλοποιούμε την ιδέα των παιδιών.»

Τις τελευταίες μέρες μαζεύουν κυρίως ιατρικό υλικό. «Είμαστε σε επικοινωνία με τους υπεύθυνους στην Αθήνα. Θα συνεχίσουμε και τις επόμενες δύο τρεις μέρες. Και ό,τι άλλο προκύψει είμαστε εδώ, στην Οδό Βασιλής Σοφίας 25 κάτω από το γήπεδο του ΑΟΞ.» Εξακόσια μέλη αριθμεί ο Σύλλογος, εκ των οποίων τα 150 ενεργά- «λέοντες», όπως λέει, «που δουλεύουν και για τους 600. Βλέπουμε τον κόσμο να έρχεται με θλίψη και πόνο συμμετέχουν όλοι. Πραγματικά πονάμε μαζί τους.»

Όσον αφορά στο μήνυμα που στέλνουν; Αυτό δεν είναι άλλο από την αγάπη προς το συνάνθρωπο. «Βλέπουμε όλους τους ανθρώπους όπως είμαστε εμείς διότι μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθούμε κι εμείς στην ίδια θέση. Αυτές τις μέρες στο μυαλό μου έρχονται συνέχεια τα λόγια της γιαγιάς μου. Μου έλεγε: «Παρατήσαμε σκοτωμένα παιδιά και γονείς άταφους, Παράτησαν περιουσίες, τον καρπό στα δένδρα, και στα χωράφια, το φαί στη φουφού, τη σοδειά στην αποθήκη, το κομπόδεμα στο συρτάρι, τα πορτρέτα των γονιών στους τοίχους και τρέχαμε να σωθούμε.» Είναι μνήμες όλων των μελών. Έλεγε η γιαγιά μου «κοιμηθήκαμε νοικοκυραίοι και ξυπνήσαμε φυγάδες», αυτό βλέπουμε να έχει συμβεί τώρα. Το έχουμε στο πετσί μας. Όταν μας λένε πρόσφυγες εμείς καμαρώνουμε, ακόμη και τώρα μας λένε πρόσφυγες. Εμείς καμαρώνουμε.Όταν βλέπω σε άλλους συλλόγους να διδάσκουν τα ακούσματα και τους δικούς μας χορούς χαίρομαι κι αισθάνομαι περηφάνια. Χαίρομαι και το λέω. Αυτά τα λόγια της γιαγιάς, αλλά και του πατέρα μου που είχε πάρα πολλές μνήμες από την Πατρίδα έρχονται στο μυαλό μου, είναι σαν να τα έχω ζήσει κι εγώ.» δηλώνει συγκινημένη η πρόεδρος βλέποντας κι εκείνη συγκλονισμένη τις εικόνες από τις φονικές πυρκαγιές.

«Μου έλεγε η γιαγιά μου: « Πού να ακουμπήσουμε; Πού να ακουμπήσουν οι πρόσφυγες; Τι να σκεφτούν, τι να ξεχάσουν, τι να πράξουν; Χωρίς πατρίδα, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι; Και μόλις χθες ήμασταν νοικοκυραίοι. Κοιμηθήκαμε νοικοκυραίοι και ξυπνήσαμε πρόσφυγες.» Εύχομαι τα περισσότερα σπίτια να ήταν εξοχικά και όχι μόνιμες κατοικίες. Το χειρότερο ήταν ότι χάθηκαν τόσες ζωές. Ας μας γίνει μάθημα αυτό. Εύχομαι να είναι το τελευταίο κακό που περνάει η Ελλάδα και γενικότερα οι Έλληνες.» καταλήγει η δραστήρια πρόεδρος μην κρύβοντας την συγκίνηση και τον πόνο της.

www.ert.gr