«Μαθήματα» τζαζ από το πολυεθνικό σχήμα της Γερμανίδας πιανίστριας-συνθέτριας Julia Hulsmann

Ο Κουρτ Βάιλ έπεσε στα δίχτυα της σύγχρονης τζαζ και είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στην υπέροχη, κλασική, αγαπημένη και διάσημη μουσική του, σήμερα! Το μουσικό ύφος που η Julia Hulsmann, με το έμπειρο και δεμένο τρίο της, έχει αναπτύξει εδώ και χρόνια στη γερμανική και την ευρωπαϊκή γενικότερα σκηνή της σύγχρονης τζαζ και του αυτοσχεδιασμού, ισορροπεί ανάμεσα στο οικείο και το μυστηριώδες.

Του Δημήτρη Τρίκα

Ο ρυθμός, η αίσθηση της αρμονίας και η εκφραστική της αποκαλύπτουν μια βαθιά επίγνωση του τζαζ ιδιώματος

αλλά η στοχαστικότητα και η δυναμική εσωτερικότητα που τη χαρακτηρίζουν, την οδηγούν σε πιο ιμπρεσιονιστικούς και αφηρημένους δρόμους και την κάνουν γόνιμο παράδειγμα του σύγχρονου αυτοσχεδιασμού.

Η σχετικά πρόσφατη είσοδός της στη δισκογραφική οικογένεια της ECM την οδήγησε στη συνεργασία με τον δημιουργικότερο τρομπετίστα που διαθέτει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η ευρωπαϊκή σκηνή της τζαζ, τον σπουδαίο Tom Arthurs. Στο «A Clear Midnight – Kurt Weill and America», όπως ήταν φυσικό, προστέθηκε και η φαινομενικά επίπεδη αλλά γοητευτικά απόκοσμη ερμηνεία του Theo Bleckmann και το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τη δυναμική της σύγχρονης τζαζ.

To εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου είναι φυσικά το διάσημο και πολυτραγουδισμένο «Mack the Knife». Εδώ, όμως, ακούγεται σαν αργόσυρτο πένθιμο εμβατήριο αφού η Hulsmann είναι προφανές ότι δεν έλκεται από τη γοητεία του μαχαιριού, αλλά μιλάει για τη θλίψη του θανάτου. Η καυτή σαν πάγος φωνή του Bleckmann είναι το ιδανικό εργαλείο για μια τέτοια ερμηνεία.

Το «Alabama Song» ξεκινάει με έναν ντελικάτο, λυρικό αυτοσχεδιασμό για να εμφανίσει στη συνέχεια μια σύντομη, ευφυή, γλυκιά και ευθεία αναφορά στην εμβληματική μελωδία του Weil και να επιστρέψει γρήγορα στη δημιουργική του εσωστρέφεια και τη δική του μελωδική γραμμή, μετατρέποντας το πασίγνωστο τραγούδι σε πρωτότυπη μουσική σύνθεση που δεν έχει ανάγκη τον στίχο και τη φωνή.

Στο «September Song» το κουαρτέτο και ο Bleckmann πετυχαίνουν μια από τις καλύτερες εκτελέσεις που έχουν γίνει ποτέ και δίνουν μάθημα απόλυτης οικειοποίησης ενός κλασικού υλικού και μετατροπής του σε κάτι εντελώς καινούργιο και απολύτως δικό τους. Το τελικό άκουσμα είναι σαν το μαγικό και απόκοσμο κάλεσμα ενός ξωτικού στο οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς.

Εννιά τραγούδια του Kurt Weill ξεδιπλώνονται με τον ίδιο δημιουργικό, ευφάνταστο, πρωτότυπο και ενιαίο υφολογικά τρόπο και συγκροτούν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και έμπλεες νοήματος μουσικές προτάσεις στο είδος τους.

Η Julia Hulsmann, με τον πιο hot τρομπετίστα της ευρωπαϊκής σκηνής της τζαζ, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τον Tom Arthurs και τον βοκαλίστα Theo Bleckmann, που ακούγεται σαν να βγήκε από το γκόθικ μυθιστορηματικό ύφος μιας ‘Εμιλυ Μπροντέ, στηρίζονται στην πιο συμπαγή, σίγουρη και ακριβή παρουσία του έμπειρου Marc Muellbauer στο κοντραμπάσο και του ευφυούς και δημιουργικού ντράμερ Heinrich Kobberling και επιτελούν το θαύμα!

Τα τρία ποιήματα, τέλος, του «θεϊκού» Αμερικανού προγόνου της νεωτερικότητας, Walt Whitman, που με μοναδικό τρόπο μελοποιεί, η Γερμανίδα πιανίστρια και συνθέτρια, σαν μονόχορδο χαρωπό παιδικό τραγούδι που κρύβει καλά τον υπόγειο, εγγενή φόβο της ύπαρξης, συμπληρώνουν ιδανικά το υπέροχο μουσικό μπουκέτο του «A Clear Midnight» με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Kurt Weill and America».

Όποιος θα ήθελε μια ακόμα αναγνωρίσιμη επανεκτέλεση των διάσημων και αγαπημένων τραγουδιών των Weil και Brecht, του πιο επιδραστικού γερμανικού ντουέτου του 20ού αιώνα, καλά θα κάνει να αγνοήσει τη δουλειά αυτή. Όποιος αναζητάει τις δυνατές συγκινήσεις της φαντασίας και του συναισθήματος, θα τον λατρέψει.

Τόσο απλά και τόσο σύνθετα…