Κομοτηνή: Κέρδισε αγάπη και χειροκρότημα ο «Ραψωδός των Αβδήρων»

Μαθητές και μαθήτριες του Λυκείου Βυρώνειας Σερρών παρουσίασαν την θεατρική παράσταση του Ανέστη Ακριτίδη (σενάριο – σκηνοθεσία) «Ο Ραψωδός των Αβδήρων» στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δημαρχείου Αβδήρων. Κάτοικοι της περιοχής παρακολούθησαν μια θαυμάσια θεατρική παράσταση με τους συντελεστές να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Τα Άβδηρα, πατρίδα επιλογής
Ο κ. Ανέστης Ακριτίδης υπηρέτησε την εκπαίδευση στο σχολείο των Αβδήρων για δέκα χρόνια και κέρδισε την αγάπη των μαθητών, των γονιών και όλης της κοινωνίας της περιοχής, με τη θετική του ενέργεια, το εκπαιδευτικό του έργο και τη μοναδική προσέγγιση στις τέχνες και τα γράμματα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον αγκάλιασαν όλοι με τόση ζέση κι αγάπη, κάτοικοι της περιοχής, συνάδελφοι και παλιοί μαθητές τους. Η συγκίνηση του ήταν κάτι παραπάνω από μεγάλη διαπιστώνοντας όπως είπε ότι ο Χρόνος και η απόσταση δεν καταφέρνουν να εμποδίσουν την επικοινωνία και την αδελφοποίηση.

«Είναι πατρίδα επιλογής τα Άβδηρα. Την αγάπησα. Κάναμε πολλά πράγματα με τους μαθητές μου τότε. Έφυγα το 2000. Επειδή πέρσι υπήρχε μια πιθανότητα να βγω στην σύνταξη αποφάσισα να αφιερώσω την τελευταία παράσταση της καθηγητικής μου πορείας στα Άβδηρα, έναν τόπο που τον αγάπησα πολύ.» δήλωσε στην ΕΡΤ Κομοτηνής. Το έργο «Ο Ραψωδός των Αβδήρων» αναφέρεται στον ξεριζωμό των Θρακιωτών της Ανατολικής Θράκης. «Μας ενδιαφέρει κυρίως να κινείται ο πολιτισμός στην επαρχία γιατί η επαρχία δεν έχει πολλές δυνατότητες να έχει ένα παρόν πολιτιστικό.» απαντά στο ερώτημα γιατί επιμένει τόσο με τις θεατρικές σχολικές παραστάσεις.

Το συλλογικό από τη θεατρική σκηνή στην καθημερινή ζωή
«Λατρεύω το θέατρο κυρίως γιατί είναι συλλογική τέχνη.» απαντά και εξηγεί «Μέσα από το έργο δεν προβάλλεται το άτομο, αλλά το σύνολο, η ομάδα. Ένα άτομο αν λείψει από την παράσταση, η παράσταση δεν θα γίνει. Όταν το παιδί μάθει να λειτουργεί σε μια ομάδα, θα μάθει μετά το συλλογικό να το εφαρμόζει και στη ζωή του και στην καθημερινότητά του. Θεωρώ το θέατρο πολύ σπουδαία τέχνη, γιατί είναι συλλογική, είναι αυτό που λέμε μαζί, το μάθει να απλώνει το χέρι ο ένας στον άλλον.» δηλώνει ο κος Ακριτίδης.

«Οι μαθητές μου δεν μ’ αφήνουν να γεράσω»
Όσον αφορά στο τι «μαθήματα» πήρε ο ίδιος διδάσκοντας όλα αυτά τα χρόνια; ο κος Ακριτίδης απαντά φανερά συγκινημένος «Πάρα πολλά μαθήματα. Οι συγκρούσεις είναι τεράστιες. Σου δίνουν ιδέες πάρα πολλές. Τα παιδιά προτείνουν πράγματα τα οποία δεν περνούν καν από το μυαλό σου. Σε τροφοδοτούν με πολλές ιδέες, σου δίνουν από την νιότη τους πάρα πολλά. Θεωρώ ότι δεν μ’ αφήνουν να γεράσω.»

Η ιστορία και η μνήμη πρέπει να λειτουργούν με αγαπητικό τρόπο
Μιλώντας τέλος, για το μήνυμα που περνά το έργο του ο κος Ακριτίδης σημειώνει πως «ναι υπάρχει μνήμη και ιστορία, η ιστορία και η μνήμη, όμως, πρέπει να λειτουργούν με αγαπητικό τρόπο. Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, οι εξουσίες είναι που κάνουν το έγκλημα» και καταλήγει με τη σημείωση ότι «Οι απλοί άνθρωποι στην Ανατολική Θράκη ήταν αγαπημένοι ανεξαρτήτου φυλής δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν ανάμεσά τους. Οι εξουσίες ως συνήθως χωρίζουν τους ανθρώπους. Το μήνυμα είναι ενωτικό.»
Φώτο: Ο κος Ακριτίδης με τους μαθητές τους στην θεατρική παράσταση ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες:Μαρία Νικολάου

www.ert.gr