Καβάλα: «Βάρδα Μπένε» – μια ιστορία που μάλλον δεν θέλεις να ακούσεις

Το «Βάρδα Μπένε» είναι μια ιστορία που μάλλον δεν θέλεις να ακούσεις!

Είναι μία παραγωγή του 61ου Φεστιβάλ Φιλίππων που θα παρουσιαστεί στο Καρνάγιο Καβάλας, την Τετάρτη 8 και την Πέμπτη 9 Αυγούστου. Δραματουργική επεξεργασία / Κείμενο παράστασης / Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου – Βαμβακά. Παίζουν: Κυριακή Μακέδου, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Παύλος Σταυρόπουλος, Κατερίνα Συμεωνίδου. Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του Θοδωρή Γκόνη.

Εξερευνώντας τις αρχές του θεάτρου της πραγματικότητας, η παράσταση αξιοποιεί αφηγήσεις και απόψεις ανθρώπων του χώρου προσπαθώντας να διερευνήσει πώς αυτές

θα μπορούσαν να συναντηθούν με κείμενα της λογοτεχνίας. Υπάρχει άραγε θαλάσσιο μονοπάτι που ο Παπαδιαμάντης συναντά την Αγγλίδα ποιήτρια Kate Tempest και με το στόμα τεσσάρων νέων της Καβάλας αφηγούνται την ιστορία μιας λησμονημένης αγάπης; Οι τιμές των εισιτηρίων είναι 10 € το κανονικό και το μειωμένο 5 €.

671 ναυτικά μίλια νότια του λιμανιού της Καβάλας, στις όχθες του Νείλου συναντάμε το Ezbet El Borg. Μια πόλη που μοιάζει με τη δική μας. Στα καφενεία της, ασφυκτικά γεμάτα για μόλις τέσσερις μήνες το χρόνο, ακούς συχνά ανάμεσα στο βόμβο της Ανατολής ελληνικούς ήχους. Λέξεις, βρισιές, τραγούδια. Τους υπόλοιπους μήνες αδειάζουν. Οι θαμώνες τους μεταναστεύουν βόρεια. Στα ελληνικά καΐκια. Ζουν εν πλω. Σχεδόν αόρατοι για τις πόλεις που τους φιλοξενούν, πάντα απασχολημένοι με τις δεκάδες εργασίες που απαιτεί το ψάρεμα, στοιβαγμένοι για να μπορέσουν να χωρέσουν. Κι όμως αν τους προσέξεις, αν τύχει και σταθείς δίπλα στη βάρκα τους τις λίγες ώρες που αυτή πιάνει στεριά θα σε εκπλήξουν τα γελαστά τους μάτια. Η ζεστή φωνή τους. Η τρυφερότητα που διακρίνεις σε κάθε μεταξύ τους κίνηση. Μοιάζουν ευτυχισμένοι. Αυτοί, που δεν τους ανήκει τίποτε, αυτοί που αναγκάζονται να αφήνουν τα σπίτια τους για τα 2/3 του χρόνου, που δουλεύουν 30 μέρες το μήνα, που κάνουν πράξη το μεροκάματο. Και που κάποιος, κάποια φορά δε γυρίζει πίσω.

Δεκαπενταύγουστος 1991. Η Ε.Ε. δημοσιεύει Κανονισμό με τον οποίο επαναφέρει τη ρύθμιση βάσει της οποίας προσφέρονται μεγάλες επιδοτήσεις για την καταστροφή αλιευτικών σκαφών. Κυρίως παλιών. Συνήθως ξύλινων. Κι έτσι αρχίζουμε να συναντάμε εδώ κι εκεί, νεκροταφεία πλοίων. Τη θέση των καρνάγιων παίρνουν οι μπουλντόζες αλλά οι παλιοί ναυτικοί το ξέρουν, το πλοίο έχει ψυχή, τα ξύλα του ζωή κι εσύ δε μπορείς να το αγνοήσεις χωρίς συνέπειες.

www.ert.gr