Η έξοδος Σόιμπλε, ο «σοϊμπλισμός» και ο ρόλος των Πρασίνων

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Η κίνηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να καταθέσει προτάσεις για το μέλλον της ευρωζώνης στο τελευταίο Eurogroup που συμμετείχε είναι συμβολικά ενδεικτική για τις βαθύτερες επιδιώξεις του γερμανικού κατεστημένου το οποίο εκφράζει διαχρονικά ο Γερμανός πολιτικός.

Η καλύτερη αξιολόγηση των προτάσεων ήρθε από τον Σβεν Γκίγκολντ, υπεύθυνο Οικονομικών Υποθέσεων του κόμματος των Πρασίνων, οι οποίοι είναι υποψήφιοι συνεταίροι σε κυβερνητικό συνασπισμό με τους

Οι γερμανικές προτάσεις «αποπνέουν το δόγμα της λιτότητας» είπε ο εκπρόσωπος των Πρασίνων και πρόσθεσε: «Ο Σόιμπλε παρουσίασε ένα δηλητηριασμένο δώρο στην Ευρωπαϊκή δημοκρατία. Οι θεσμοί της Ε.Ε. θα αδυνατίσουν εάν μεταφερθούν αρμοδιότητες σε ένα μελλοντικό Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο που θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων».

Αλλά και από το Παρίσι και το Βερολίνο οι αντιδράσεις στις προτάσεις Σόιμπλε ήταν αρνητικές, αφού είναι σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που έχει προτείνει ο Εμανουέλ Μακρόν.
Η κατάθεσή τους μάλιστα από τον άνθρωπο που ταύτισε το όνομά του με το γερμανικό δόγμα της λιτότητας την ώρα που εγκαταλείπει το πόστο του υπουργού Οικονομικών δείχνει ότι οι απόψεις του δεν είναι προσωπικές, αλλά εκφράζουν ένα σημαντικό φάσμα πολιτικών, οικονομικών και επιχειρηματικών κύκλων του Βερολίνου.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι θέσεις των Πρασίνων βρίσκονται στον αντίποδα εκείνων του κ. Σόιμπλε και η πιθανή συμμετοχή τους στον κυβερνητικό συνασπισμό μάλλον θα επηρεάσει θετικά την κοινή συνισταμένη που θα προκύψει από τους κυβερνητικούς εταίρους.

Πολλές φορές άλλωστε στο παρελθόν οι Πράσινοι είχαν εκφραστεί υπέρ της λήψης μέτρων ελάφρυνσης για το ελληνικό χρέος.

Η δε συμμετοχή τους είναι απαραίτητη για να διαμορφωθεί κυβερνητική πλειοψηφία, αφού οι έδρες των Χριστιανοδημοκρατών και των Φιλελευθέρων δεν επαρκούν.

Από την άλλη πλευρά, όμως, οι θέσεις των Φιλελευθέρων βρίσκονται στον αντίποδα εκείνων των Πρασίνων σε ορισμένα ζητήματα, ιδιαίτερα εκείνων που ενδιαφέρον πιο άμεσα την Ελλάδα.

Ο πρόεδρος των Φιελελευθέρων Κρίστιαν Λίντνερ που έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ του Grexit, δήλωσε προ ημερών ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήταν αρκετά σκληρός με την Ελλάδα και ότι δεν κατάφερε να επιβάλει τις απόψεις του στην Άνγκελα Μέρκελ.

Μπορεί δηλαδή ο Σόμπλε να αποχωρεί από το υπουργείο Οικονομικών, αλλά ο «σοϊμπλισμός» παραμένει δυνατός στο νέο περιβάλλον.

Φιελελεύθεροι και Πράσινοι μπορεί να έχουν διαφορετικές θέσεις σε θέματα ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά βρίσκονται κοντά σε ορισμένα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Στρατηγικός στόχος του Κρίστιαν Λίντνερ είναι η σημαντική μείωση των φόρων, η ψηφιοποίηση της γερμανικής οικονομίας και η ενίσχυση της καινοτομίας, θέσεις που είναι απολύτως συμβατές με εκείνες των Πρασίνων από τη στιγμή που εκείνοι θα «πάρουν» αυτά που ζητούν σε σχέση με το περιβάλλον, όπως η παύση παραγωγής κινητήρων εσωτερικής καύσης μετά το 2030.

Δεδομένου ότι και τα δύο μικρά κόμματα έχουν παρόμοιες θέσεις στο μεταναστευτικό και τα ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας, είναι πολύ πιθανόν ότι θα τα βρουν μεταξύ τους στα γερμανικού ενδιαφέροντος ζητήματα, αλλά δεν θα τα χαλάσουν για διαφωνίες που σχετίζονται με την Ελλάδα και τις ευρωπαϊκές πολιτικές.

Κάτι τέτοιο μπορεί να σημάνει μια, έστω μικρή, στροφή της γερμανικής οικονομικής πολιτικής προς το χαλαρότερο με μειώσεις φόρων, ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης και μείωση του τεράστιου πλεονάσματος που έχει μπει στο στόχαστρο των άλλων Ευρωπαίων αλλά και των Αμερικανών, γεγονός που θα λειτουργήσει θετικά σε κάποιο βαθμό για όλες τις οικονομίες της ευρωζώνης.

Άλλωστε και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε φανεί ανοιχτός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο σε δηλώσεις του μέσα στο καλοκαίρι όταν το ζήτημα του γερμανικού πλεονάσματος είχε τεθεί από τις ΗΠΑ.

Στα θέματα, όμως, που σχετίζονται με την αναμόρφωση της ευρωζώνης αλλά και τη στάση της χώρας σε σχέση με την Ελλάδα η εικόνα που διαμορφώνεται μέχρι στιγμής δείχνει ότι επί της ουσίας η τάση του γερμανικού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου να ποδηγετεί τις εξελίξεις στην Ευρώπη θα συνεχίσει να αποτελεί κεντρικό σημείο της πολιτικής του Βερολίνου.