Απόγονοι των μινωικών ταύρων(;) σε φάρμα της Κρήτης

Τα βοοειδή της φάρμας «Ντουνιάς» στην Δρακώνα Χανίων, τα οποία πιθανόν να είναι οι οι μινωικοί ταύροι, ο εξαφανισμένος τύπος της ορεινής φυλής βοωειδών Κρήτης

Σύμφωνα με έρευνα του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, η ομάδα των βοοειδών που εξετάστηκαν στην αγροτουριστική μονάδα “Ντουνιάς” στη Δρακώνα Χανίων, είναι πιθανό να είναι οι μινωικοί ταύροι, ο εξαφανισμένος δηλαδή τύπος της ορεινής φυλής βοοειδών Κρήτης. Με βάση το γεννητικό υλικό,

Το έγγραφο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του τμήματος Αγροτικής Παραγωγής αναφέρει:

Σας γνωρίζω ότι τα δείγματα DNA που ελήφθησαν από τα ζώα σας, με τη βοήθεια των μελών της ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ, αναλύθηκαν σε συνεργασία με το LUDWIG – MAXIMILLIANS Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Η ανάλυση βασίστηκε στο Bovine SNP50 Beadchip, το οποίο παρέχει γενετικές πληροφορίες για 54.609 μοναδικούς DNA πολυμορφισμούς (SNP’s), ομοιόμορφα κατανεμημένους στο γονιδίωμα των βοοειδών.

Η ομάδα των βοοειδών από την Κρήτη (CRT) συγκρίθηκε με διάφορες ομάδες και φύλες βοοειδών, ελληνικής και ευρωπαϊκής προέλευσης. Τα αποτελέσματα από τις φυλογεννητικές αναλύσεις παρουσιάζονται στα επισυναπτόμμενα σχήματα με μορφή δενδρογράμματος για το σύνολο των ευρωπαϊκών ομάδων και ξεχωριστά για τους ελληνικούς πληθυσμούς βοοειδών.

Και στα δύο σχήματα είναι εμφανέστατη η διακριτή απόσχιση των βοοειδών της Κρήτης από τις υπόλοιπες ομάδες και φυλές.

Με βάση τη φυλογεννητική απεικόνιση η ομάδα βοοειδών από την Κρήτη συνιστά μια ιδιαίτερη ομοιογενή ομάδα με γενετική διαφοροποίηση από τις υπόλοιπες ελληνικές φυλές.

Με βάση τα φαινοτυπικά τους χαρακτηριστικά και τις ιστορικές αναφορές που υπάρχουν, είναι πιθανό ότι τα άτομα αυτά ανήκουν στον εξαφανισμένο τύπο της Ορεινής Φυλής Βοοειδών Κρήτης.

Ωστόσο, ο μικρός αριθμός των δειγμάτων που εστάλησαν για ανάλυση (μόλις 8), καθιστά επιτακτική την ανάγκη αύξησης των ατόμων τόσο για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, όσο το κυριότερο για τη διάσωση, τη μελέτη και την αξιοποίηση του πολύτιμου γενετικού υλικού αυτής της Φυλής.

Η ιερότητα του ταύρου στη Μινωικού Κρήτη και το άθλημα της ταυροκαθάψιας

Το ιερό ζώο της Μινωικής Κρήτης ήταν ο Ταύρος. Αντικείμενα τέχνης που απεικονίζουν το ιερό ζώο βρίσκονται παντού σε όλο το παλάτι… αγγεία σε σχήμα κεφαλιού ταύρου χρησιμοποιούνταν στις τελετές. Το δημοφιλέστερο άθλημα-τελετή ήταν τα ταυροκαθάψια, όπου οι αθλητές άρπαζαν το ζώο από τα κέρατά του και έκαναν περίτεχνες τούμπες πάνω από το σώμα του.Ο ταύρος συλλαμβάνεται ζωντανός, χωρίς να πληγωθεί, με παγίδα από δίχτυ, ή τον αρπάζει ξαφνικά ο ασκημένος θηρευτής από τα κέρατα και τον ακινητεί με το βάρος του, έως ότου τον δέσουν. Αργότερα αυτή η δραματική και επικίνδυνη σκηνή επαναλαμβάνεται μέσα στο θεατρικό χώρο της πολιτείας, για να χαρεί όλο το πλήθος το μοναδικό θέαμα.Το αγώνισμα πλουτίζεται τότε με νέα τολμηρά, ακροβατικά στοιχεία. Άντρες και γυναίκες πιάνονται από τα κέρατα τού ζώου και πηδούν με ποικίλες στάσεις πάνω στη ράχη του, ξαναπέφτοντας ύστερα με χάρη στη γη

Η συμμετοχή γυναικών δίνει στα μινωικά παιγνίδια με τον ταύρο, κάποια πρόσθετη χροιά ερωτικής παιδιάς με το ωραίο σφριγηλό ζώο. Οι τελετουργίες της γονιμότητας και ο μύθος του έρωτα της βασίλισσας – θεάς Πασιφάης προς τον ταύρο έχουν ίσως σχέση προς τις μινωικές ταυροπαιδιές. Οι γυναίκες αγωνίζονται γυμνόστηθες και εκτελούν άλματα και ακροβατικά πάνω από τα κέρατα του ταύρου, ανταγωνιζόμενες τους άνδρες ταυροκαθάπτες.

Ο ταύρος δεν σκοτώνεται κατά την ταυρομαχία. Οι αθλητές είναι άοπλοι, αγωνίζονται μόνο με το κορμί τους. Έτσι η κρητική ταυρομαχία μένει ένα ευγενικό και χαριτωμένο παιχνίδι, σύμφωνα με το χαρακτήρα ολόκληρου του μινωικού πολιτισμού.

Η λέξη «ταυροκαθάψια» αποτελείται από τη λέξη ταύρος και από το ρήμα «καθάπτω» και «καθάπτομαι» και σημαίνει κρατιέμαι, στηρίζομαι, προσκολλούμαι (εν προκειμένω στα κέρατα του ταύρου).

Ο Μινωίτης δοκίμαζε την μεγαλύτερη συγκίνηση, όταν πήγαινε στο αμφιθέατρο κατά τις εορτές, για να δει άνδρες και γυναίκες να αντιμετωπίζουν τον θάνατο κατά την πάλη τους με τεράστιους ταύρους. Πολλές φορές, έβλεπε τα στάδια αυτού του ορμητικού αγωνίσματος: τον τολμηρό κυνηγό που συλλαμβάνει τον ταύρο πηδώντας πάνω στον τράχηλο του ζώου, την στιγμή που εκείνο πίνει νερό, τον επαγγελματία δαμαστή, που στρίβει μαλακά και υπομονετικά το κεφάλι του ταύρου, έως ότου αυτός μάθει να ανέχεται κάπως τα ενοχλητικά τεχνάσματα του ακροβάτη.

Έβλεπε ακόμα τον επιδέξιο αθλητή, λεπτό, ευκίνητο, που αντιμετωπίζει τον ταύρο στην αρένα, αρπάζει τα κέρατά του, πηδάει στον αέρα, περιστρέφεται πάνω από την ράχη του και πέφτει με τα πόδια στο έδαφος, στην αγκαλιά μιας γυναίκας, η οποία πρόσθετε την χάρη της στην σκηνή!

Σκίτσο από τον ανασκαφέα της Κνωσού, Σερ Αρθουρ Εβανς, με πιθανές κινήσεις των αλτών κατά τη διάρκεια του αγωνίσματος με τον ταύρο |
Τα ταυροκαθάψια είχαν τρεις διαφορετικές τεχνικές για τα άλματα.

Πρώτη τεχνική: Ο αθλητής έπιανε τον ταύρο που κάλπαζε από τα κέρατα, γύριζε πάνω από το κεφάλι του, πατούσε πάνω στην πλάτη του και μετά γύριζε στον αέρα και προσγειωνόταν πίσω του.

Δεύτερη τεχνική: Ο αθλητής πηδούσε – κατά προτίμηση από μια ανυψωμένη θέση – πάνω από το κεφάλι του ταύρου, έπεφτε με τα χέρια πάνω στην πλάτη του, μετά γυρνούσε στον αέρα και προσγειωνόταν στο έδαφος πίσω από το ζώο.

Τρίτη τεχνική, η οποία απεικονίζεται σε μία και μόνο παράσταση: Ο ταυροκαθάπτης διακρίνεται πάνω από την ουρά του ταύρου, πιθανόν αφού τον έχει πλησιάσει από το πλάι. – efsyn.gr