Άννα Σπυριδοπούλου: Όταν τα όνειρα γίνονται πράξη

Η καθημερινή διαδρομή από ένα μικρό χωριό του Νομού Σερρών προς το κλειστό γυμναστήριο της πόλης δεν διαρκούσε πολύ, το μικρό κορίτσι όμως που καθόταν στη θέση του συνοδηγού του αυτοκινήτου που αναχωρούσε από τη Βαμβακιά Σερρών έβρισκε το χρόνο για να κάνει όνειρα.

Ίσως αυτή τη διαδρομή σκεφτόταν η Άννα Σπυριδοπούλου όταν σηκωνόταν να κάνει σουτ τριών πόντων στο ιστορικό παιχνίδι της Εθνικής ομάδας μπάσκετ των γυναικών κόντρα στην Τουρκία όταν και η Ελληνική ομάδα συνέτριψε τους «γείτονες» και προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία

της στα ημιτελικά του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Η Σερραία Άννα Σπυριδοπούλου έχει μάθει από μικρή να κάνει όνειρα, να βάζει στόχους και να τους πραγματοποιεί και πλέον το όνομα της βρίσκεται, όπως και των συμπαικτριών της, σε περίοπτη θέση στο βιβλίο της ιστορίας του Ελληνικού μπάσκετ. Η ίδια όμως δεν σταματά εδώ. Θέλει να κάνει πολλά ακόμη στο άθλημα που αγαπά. Άλλωστε από μικρή το έλεγε «Θέλω να παίξω πολύ μεγάλο μπάσκετ». Η Άννα Σπυριδοπούλου που για το… Σερραία λέει «Με τιμάει ιδιαίτερα αυτό. Είμαι Σερραία και αγαπάω πολύ τον τόπο μου» μίλησε στην αθλητική εκπομπή της ΕΡΤ Σερρών:

Για την υποδοχή της Εθνικής:

«Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα μεγάλη συγκίνηση. Δεν περίμενα ούτε εγώ ούτε οι συμπαίκτριες μου τόσο πολύ κόσμο και τόσο μεγάλη υποδοχή στο αεροδρόμιο. Είμαστε ευτυχισμένες πάρα πολύ για αυτό. Μια τέταρτη θέση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο κι όλοι ξέρουμε ότι οι χώρες, ειδικά αυτές που αποκλείσαμε από το Πανευρωπαϊκό είναι «μεγαθήρια». Είναι ένα όνειρο αυτό που ζήσαμε στην Τσεχία. Ζούμε ένα όνειρο».

Για την επιτυχία της 4ης θέσης ενώ η ομάδα δεν είχε πολύ χρόνο για προετοιμασία:

«Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε χρόνο για μεγάλη προετοιμασία και στο Πανευρωπαϊκό ήταν παιχνίδι με παιχνίδι με ένα ρεπό ανάμεσα. Απλά, αυτή η ομάδα έχει πάθος, έχει ψυχή, παίζει η μία για την άλλη κι όταν ξεκινήσαμε την προετοιμασία είχαμε πει ότι θα πάμε για το καλύτερο. Σε κάθε Πανευρωπαϊκό κάνουμε αυτό το πράγμα, απλά φέτος βρήκε κι… έδεσε. Κάθε μέρα ήταν ένα διαφορετικό παιχνίδι και για αυτό τις μεγάλες νίκες δεν μπορούσαμε να τις χαρούμε και πολύ»

Για το αν περνούσε από το μυαλό τους ότι θα έχουν ίδια πορεία με την Εθνική ανδρών το 1987:

«Η αλήθεια είναι ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπήρχε αλλά ήμασταν πολύ συνειδητοποιημένες γιατί ξέραμε ότι οι ομάδες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν πολύ δυνατές. Ειδικά η Γαλλία αλλά και το Βέλγιο αποδείχθηκε ότι ήταν μια πολύ δυνατή ομάδα αν και στο παιχνίδι με τη Γαλλία προσπαθήσαμε να τα δώσουμε όλα γιατί θέλαμε πάρα πολύ να πάμε στον τελικό. Ε, βέβαια λίγο η διαιτησία, οι διαιτητές τις υπερδυνάμεις σε όλα τα αθλήματα τις βοηθάνε περισσότερο, λίγο ότι εμείς πρώτη φορά προκρινόμασταν σε ημιτελικούς όλα αυτά δημιούργησαν την ήττα και δεν καταφέραμε να περάσουμε στον τελικό.»

Για το πως ένιωσε στο παιχνίδι με την Τουρκία και τη στιγμή της ανάκρουσης του Εθνικού ύμνου:

«Η αλήθεια είναι ότι το πιάνο μας αποσυντόνισε στην αρχή αλλά ότι κι αν είναι, ο Εθνικός ύμνος είναι κάτι ιερό. Εγώ κάθε φορά όταν ακούω τον Εθνικό ύμνο συγκινούμε, δεν υπάρχει το συναίσθημα που ζω και πόσο μάλλον όταν παίξαμε και με την Τουρκία που ξέρουμε ότι υπάρχει ιδιαίτερο πάθος»

Για το μυστικό της ομάδας:

«Υπάρχουν κάποιες παίκτριες που είναι πολλά χρόνια στην Εθνική όπως η Εβίνα Μάλτση, η Στέλλα Καλτσίδου που αυτές οι δύο κοπέλες είναι η βάση, η εμπειρία, τα πάντα όλα. Το μείγμα των έμπειρων παικτριών με τις νέες παίκτριες ήρθε κι έδεσε όπως είπα και πιο πριν. Έχουμε πάρα πολύ καλό κλίμα στην ομάδα, παίζαμε η μία για την άλλη, πάντα αυτό λέγαμε «ομάδα είμαστε, όλα για όλα, παίζει η μία για την άλλη» και αυτό φάνηκε. Βγήκε στο γήπεδο».

Για την Εβίνα Μάλτση:

«Εντάξει, δεν υπάρχουν λόγια για αυτήν την κοπέλα γιατί όσοι ξέρουν την Εβίνα και όσοι έχουν ακούσει, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουν ακούσει για την Εβίνα, είναι η πρώτη Ελληνίδα που τα κατάφερε όλα αυτά, είναι respect, σεβασμός, μέσα κι έξω από το γήπεδο. Η Εβίνα και η Στέλλα Καλτσίδου μας έδιναν το κίνητρο, μας έδιναν τη δύναμη να παίξουμε ακόμα περισσότερο».

-Για τον προπονητή:

«Η αλήθεια είναι ότι ο κόουτς Κεραμιδάς είναι αυτό που είπατε, ήρεμος, μας εμπιστευότανε, πίστευε σε εμάς, πολύ δουλειά με τους βοηθούς με την κ. Καφαντάρη και τον κ. Τσίκληρα, πολύ δουλειά, πολύ σκάουτινγκ και πολύ ανοιχτοί σε προτάσεις και αυτό είναι πολύ σημαντικό σε προπονητές, να ακούνε τις παίκτριες, τι έχουν να πούνε, τι νιώθουν, πως αισθάνονται, είναι πολύ σημαντικό και βγήκε»

Για το ποιο παιχνίδι χάρηκε πιο πολύ:

«Η αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι με την Τουρκία πάρα πολύ το χάρηκα. Συγκινήθηκα πάρα πολύ για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι το ότι όταν παίζεις με την Τουρκία υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός, πάθος και ειδικά για μένα που αγαπώ τόσο πολύ την Ελλάδα και δεύτερον ότι περάσαμε στους ημιτελικούς, στην τετράδα και φυσικά στο Παγκόσμιο που το θέλαμε πάρα πολύ».

Για τους φιλάθλους που στήριξαν την ομάδα στη Τσεχία:

«Χαιρόμαστε και ευχαριστούμε όλους τους φιλάθλους που ήταν δίπλα μας. Τους ευχαριστούμε. Μας έδωσαν πολύ μεγάλη δύναμη. Τέτοια συγκίνηση δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου. Τους ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας».

Για το ξεκίνημα της καριέρας της στο μπάσκετ:

«Η αλήθεια είναι ότι ήθελα από πολύ μικρή να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ο πατέρας μου ασχολούνταν πολύ με τον αθλητισμό, με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και ήθελε να με μυήσει στο χώρο. Ήμουν ψηλό κορίτσι και είχα την τάση προς τον αθλητισμό και με πήγε στην ΑΕΣ. Αυτό ήταν το πρώτο μου ξεκίνημα. Με πρώτο έφορο τον κ. Σωτηρίου και προπονητή τον κ. Χρυσανθίδη. Η αλήθεια είναι αυτή, μου άρεζε πολύ το μπάσκετ και είμαι πολύ τυχερή που έχω γονείς που με βοηθήσανε σε αυτό. Γιατί αυτό το κομμάτι είναι πολύ σημαντικό. Οι γονείς να βοηθάνε τα παιδιά και να τα οδηγούνε στον αθλητισμό. Αν δεν ήταν ο πατέρας μου να με πηγαινοφέρνει από τη Βαμβακιά στις Σέρρες για τις προπονήσεις δεν θα μπορούσα να το καταφέρω όλο αυτό και νιώθω ευλογημένη. Οι γονείς πρέπει να βοηθάνε τα παιδιά τους. Σας εγγυώμαι ότι αξίζει πραγματικά»

Το μεγάλο βήμα με τη μεταγραφή στον Πανσερραϊκό

«Ναι, ένα καλοκαίρι ήρθαν ο προπονητής ο κ. Ποργιόπουλος και ο κ. Μπιτζίδης και ζήτησαν να πάω στον Πανσερραϊκό που έπαιζε τότε στην Α εθνική. Αν και πέρασαν πολλά χρόνια, εκείνο το καλοκαίρι ακόμα το θυμάμαι. Ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα για μένα γιατί είχα ξεκινήσει από κορασίδες, η ΑΕΣ ήταν τότε μικρή ομάδα και ξαφνικά βρέθηκα να παίζω στον Πανσερραϊκό στην Α1 γυναικών, με τόσα ονόματα με έναν πολύ καλό προπονητή. Εκείνη την εποχή είχα τόσο άγχος αν θα τα καταφέρω, αν θα είμαι ικανή να παίξω στην Α1 αν και πολύ μικρή σε ηλικία. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα θυμάμαι και τις πρώτες μέρες των προπονήσεων, το φόρτο κούρασης, όλα. Έμπαινες σε ένα άλλο κλίμα, σε ένα άλλο επίπεδο κι έλεγες ότι αξίζει. Μπορεί να κουράζεσαι, μπορεί να τα δίνεις όλα, μπορεί να μην έχεις ελεύθερο χρόνο για σένα από μικρή αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι άξιζε όλο αυτό. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα το ότι τόσο μικρή ήμουν σε ομάδα Α εθνικής. Θυμάμαι τα κορίτσια, θυμάμαι τη Θάλεια Μαραγκού, την Γκύζη, τις θυμάμαι όλες. Ήταν πολύ καλές παίκτριες»

-Για την καριέρα της μετά τον Πανσερραϊκό

«Δόξα Τω Θεώ νιώθω πολύ ευλογημένη για όλο αυτό γιατί ήταν ανοδική η πορεία και είναι πολύ σημαντικό να εξελίσσεσαι και να μην μένεις στάσιμος».

-Αν όταν έμπαινες στο αυτοκίνητο του πατέρας σου για να έρθεις στις Σέρρες για προπόνηση περνούσε από το μυαλό σου ότι θα έχεις τέτοια καριέρα στο μπάσκετ και ότι θα καθόταν ένα εκατομμύριο Έλληνες να σε θαυμάσουν σε αγώνα της Εθνικής;

«(Γέλια) Αυτό όχι… Αυτό δεν το περίμενα ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που κάνει όνειρα και θέλω πάντοτε να γίνομαι καλύτερη και να εξελίσσομαι. Από μικρή ήθελα να παίξω πολύ μεγάλο μπάσκετ και πιστεύω ότι έχω ακόμα. Θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να επαναπαύεται και όσο μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε και καλύτεροι γινόμαστε»

Για τον επόμενο στόχος της:

«Η αλήθεια είναι και πάντα θα το λέω ότι θέλω ένα μετάλλιο με την Εθνική ομάδα. Το θέλουμε πολύ όλα τα κορίτσια στην Εθνική. Μας έμεινε το άχτι αυτό που δεν το πήραμε»

Τι θα έλεγε στις κοπέλες που ασχολούνται με το μπάσκετ

«Θέλει πολύ δουλειά. Να μην τα παρατάνε γιατί υπάρχουν πολλές δυσκολίες στον αθλητισμό. Και οι ήττες καμιά φορά σε κάνουν να πεις «γιατί; γιατί να χάσω από αυτήν την ομάδα;» Θέλει δουλειά, θέλει υπομονή, πείσμα και όλα μπορούν να τα καταφέρουνε».

-Η Εβίνα 39 ετών και ακόμα παίζει. Εσύ θα ήθελες να το πετύχεις αυτό;

«Έχω χρόνια μπροστά μου αλλά η Εβίνα είναι το κορίτσι-θαύμα. Είναι 39 χρονών και παίζει σαν 15. Τι να πούμε για αυτήν την κοπέλα. Μακάρι να φτάσω στην ηλικία της και να έχω την ίδια ζωντάνια, το ίδιο πάθος και την ίδια ενέργεια που έχει η Εβίνα»

-Για το αν η… Βαμβακιά πανηγύριζε:

«Η μητέρα μου μου έλεγε ότι όλοι στο χωριό έβλεπαν τους αγώνες. Οι συγχωριανοί της έδιναν συγχαρητήρια».

Για την πρόσφατη άνοδο του Πανσερραϊκού:

«Διάβασα ότι ο Πανσερραϊκός ανέβηκε στην Α2. Πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις παίκτριες κι εύχομαι να ανέβουν και Α1.