Tελικός – γιορτή, να διηγείσαι στα εγγόνια σου…

του Ιωσήφ Νικολάου

Ο τελικός ξεκινά στις 18:00 – κι όταν στις 12:00 αντικρίζεις 10.000 ανθρώπους να τραγουδούν μπροστά από το Λουζνίκι ανατριχιάζεις. Μα τι μπορεί να κάνουν 6 ώρες πριν από το ματς όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Η απάντηση είναι απλή. Δεν έχουν έρθει μόνο για το ματς, έχουν έρθει για την γιορτή. Έχουν έρθει για την εμπειρία ζωής που θα διηγούνται στα εγγόνια τους. Οι Κροάτες μπορεί να μην το ξαναζήσουν. Μπορεί να συμβεί ό,τι και στη χώρα μας το 2004, ένα ποδοσφαιρικό θαύμα που άλλαξε τη ζωή μας για λίγες μέρες και μας έκανε να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας.

Pre-Game

Μπροστά

από το επιβλητικό άγαλμα του Λένιν είναι η Coca – Cola και η Bud. Σουρεαλιστικό, αλλά αληθινό. Οι χορεύτριες δίνουν τον ρυθμό και ο κόσμος παίζει μπάλα, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση να νικήσουν τον τερματοφύλακα ρομπότ που έχει εγκαταστήσει η εταιρεία, για να κερδίσει μία κούπα με τη φωτογραφία τους δίπλα στον Ρονάλντο (το φαινόμενο, όχι τον CR7). Ο Ιωσήφ Νικολάου απέτυχε, το καταθέτω.

Στις πέντε έχουν όλοι εξαφανιστεί και βρίσκονται μέσα στο κατάμεστο Λουζνίκι.
Ακούγοντας AC/DC από τα ηχεία του σταδίου ξεκινά το πάρτι. Οι Κροάτες επικρατούν, κερδίζουν την μάχη της εξέδρας, ακόμα και ο Ρονάλντο τους βγάζει φωτογραφίες. Το τελετουργικό ξεκινά. Από τον Γουίλ Σμιθ και τον χαμογελαστό Ροναλντίνιο με τα τύμπανα περνάμε στην σέντρα.

Ο Αγώνας

Η Κροατία του Μόντριτς κρατά μπάλα και η Γαλλία περιμένει να βγει στο τρανζίσιον και να σκοτώσει. Τελικά το γκολ έρχεται από στημένη μπάλα με αυτογκόλ του Μάντζουκιτς, αλλά οι Κροάτες είναι παιδιά του πολέμου, δεν τα παρατούν, σκοράρουν με τον τραυματία Πέρισιτς κι ο τελικός παίρνει φωτιά.
Το VAR μας έκανε σοφότερους σ’ αυτό το μουντιάλ και αναλαμβάνει και στον τελικό σε μια δύσκολη φάση να διορθώσει τον διαιτητή. Το βλέπει, το ξαναβλέπει, το αποφασίζει. Πέναλτι 2-1 η Γαλλία με το Γκριεζμάν. Η Κροατία δεν επέστρεψε ποτέ· Πογμπά – Εμπαπέ έδωσαν τέλος στον παραγωγικότερο τελικό από το 1966. Το γκολ της Κροατίας διαμόρφωσε απλώς το τελικό 4-2.

AP Photo/Matthias Schrader

Οι Ρώσοι τα είχαν σχεδιάσει όλα τέλεια, αλλά δεν υπολόγιζαν στις Pussy Riot και στον καιρό. Ο Μακρόν και η Κιτάροβιτς φιλούν το ομορφότερο τρόπαιο στον κόσμο σαν μικρά παιδιά που ονειρεύονται να το σηκώσουν. Ο Γιορίς συγκινημένος δέχεται τα συγχαρητήρια του προέδρου της χώρας και σηκώνει μαζί με την χρυσή φουρνιά των Γάλλων την κούπα. Δεν φεύγει κανείς, δεν θέλει κανένας να τελειώσει. Στην μεικτή ζώνη ο αρχηγός της Γαλλίας με διορθώνει: Δεν είναι μόνο o Εμπαπέ που έκανε την διαφορά σε σχέση με το 2016, είναι και ο Ουμτιτί, είναι και ο Καντέ και μην ξεχνάτε ότι ο Εμπαέ είναι ένα μικρό παιδί, θέλει προσοχή, μου λέει με αυστηρό ύφος.

Η Γιορτή

Όλοι μεταφέρονται στο στέκι των τρελών σε αυτό το μουντιάλ, στην Κόκκινη Πλατεία για έναν τελευταίο χορό. Το πρωί είναι όλα μια ωραία ανάμνηση, όπως και όλα τα παγκόσμια κύπελλα που μας συντροφεύουν στη ζωή μας. Ραντεβού σε 4 χρόνια πάλι – και τη φορά αυτή, χειμώνα.
Η ζωή, ορισμένες φορές, έχει περισσότερη φαντασία κι από τα όνειρά μας, μπορεί και να ‘ναι ακόμα πιο μαγικό το επόμενο μουντιάλ. Ρωτήστε τον 19χρονο Εμπαπέ· κάτι ξέρει, ακόμα δεν έχει κοιμηθεί…

www.ert.gr