Ξανά η ρακένδυτη μαμά Ελλάς, ξανά ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα!

Τα ανεπανάληπτα σκίτσα του αλησμόνητου Μποστ σε μια σειρά γραμματοσήμων σχεδιάστηκαν για να σχολιάσουν την επικαιρότητα της εποχής του ’60, της μετεμφυλιακής δηλαδή Ελλάδας, και είναι -φευ- σήμερα τόσο επίκαιρα!

Η Ανεργίτσα με την περικεφαλαία και το βιβλιάριο «απόρων κορασίς» και ο Πειναλέων, με το ναυτικό πηλήκιο, στέκονταν δίπλα στην ξεδοντιασμένη μητέρα τους, τη μαμά Ελλάδα,

και κρατώντας μια ελληνική σημαιούλα περιγελούσαν την εξουσία με το θλιμμένο αλλά τόσο σαρκαστικό και διεισδυτικό βλέμμα τους.

Σε ένα από τα γραμματόσημα αυτά, ο Μποστ είχε ζωγραφίσει ένα ιστιοφόρο με κυβερνήτη τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου να ταξιδεύει στη Γερμανία για να ζητήσει δάνειο. Το σκίτσο διανθιζόταν με τους ακόλουθους δικούς του -ιδιόμορφα ανορθόγραφους- στίχους: «Πάμε στο άγνωστο για μάρκα με ελπίδα/να ζητιανέψουμε σε τόπους μακρινούς/να ορθοποδήσουμε πριν έρθη καταιγίδα/και αμνηστέβουμαι κε άλλους Γερμανούς./ Σκίσον πλοίον τας θαλάσας/εις την Μπον να είμε φτάσας/σκίσον τα νερά προπέλαι/αραχνιάσαν αι μασέλε».

Τότε που γράφτηκαν οι παραπάνω στίχοι -αλήθεια, δεν γράφτηκαν σήμερα!- στην Ελλάδα οι συνθήκες ήταν άθλιες: ανεργία, φτώχεια, πληθωρισμός, περικοπές μισθών, πελατειακές σχέσεις, διεφθαρμένο κράτος… και ο λαός σε απόγνωση. Και, όμως, οι στίχοι αυτοί θυμίζουν το σήμερα!

Δυστυχώς, παρά τις ενδιάμεσες περιόδους ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας, η Ελλάδα επανήλθε στο χάλι της, γιατί οι λαθεμένες νοοτροπίες συντήρησαν τις αδυναμίες ενός κράτους που στηρίχτηκε σε σαθρές υποδομές και δεν κατάφερε να λειτουργεί ως κράτος και να στέκεται στα δικά του πόδια!

Η εξάρτηση της Ελλάδας από τον ξένο παράγοντα είναι πλέον επίσημη, η δανειοδότηση του κράτους από τους εταίρους μας στην Ευρώπη μόνιμη και αγωνιώδης, η πολιτική ζωή στη χώρα είναι… υπό αναδιάρθρωση, η διαφθορά εξακολουθητική και, τελικά, η «κακή πλευρά» του Έλληνα επαναλαμβάνεται.

Τα φαινόμενα αυτά έδωσαν, ως φαίνεται, το ερέθισμα στο γιο του Μποστ, Γιάννη Μποσταντζόγλου, να ανεβάσει στο θέατρο αυτό το καλοκαίρι ένα έργο του πατέρα του. Και το κοινό αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια, γιατί αγάπησε τον Μποστ ως ιδεώδη ερμηνευτή της ελληνικής κοινωνίας και σήμερα είχε την ευκαιρία όχι μόνον να θυμηθεί τα ιδιότυπα και αναπενάληπτα χαρίσματά του αλλά και να θαυμάσει την προφητική του δεινότητα!