Τζίμης Πανούσης:Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή εκτός του μπάτσου&του Βουλευτή

Συνέντευξη

Ο Τζίμης Πανούσης δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις. Μίλησε αποκλειστικά στην aixmi.gr. Παράσταση έχει καιρό να ανεβάσει, να τα πει, αλλά σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης χρησιμοποιεί την καθημερινή του εκπομπή «Δούρειος Ήχος» στο Ράδιο 9. Αν τον έχεις ακούσει έστω και μια φορά στο ραδιόφωνο ή τον έχεις δει σε παράσταση, αν έχεις προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσεις τους στίχους των τραγουδιών του ή γελάς με την υπερβολή των αστείων του τότε δεν είσαι ανυποψίαστος αναγνώστης.

Είναι ειρωνικός, περιπαικτικός, αυτοσαρκαστικός.

Όλα αυτά, όμως, χάνονται και δίνουν τη θέση τους στη θλίψη όταν μιλάει για το σήμερα του Έλληνα. «Τι να το κάνω που έχω δουλειά» – λέει –«όταν ο διπλανός μου πεινάει»;

Είναι καυστικός με την οικογένεια Παπανδρέου, «είμαστε η μόνη χώρα με παππού, γιό, εγγονό πρωθυπουργούς» σημειώνει, ενώ χαρακτηρίζει τον Σαμαρά… «χειρότερο από τον Γιωργάκη».

Για τον Παπαδήμο στάζει … μέλι («ούφο» τον αποκαλεί) και για την θέση του υπουργού Οικονομικών έχει την απόλυτη πρόταση : «ο Εφραίμ θα ήταν ο καλύτερος»… Eπειδή φαίνεται στο βλέμμα του ότι έχει πολλά να πει, ξεκινάμε χωρίς ερώτηση και στην πορεία βλέπουμε…

[σκιτσογραφία: Έφη Ξένου]

«Ξεκινώντας, θα ήθελα να πούμε κάτι για το διαδίκτυο επειδή αυτό θα μας φιλοξενήσει. Να πω, όπως δηλώνω στις παραστάσεις μου και στο ραδιόφωνο καθημερινά, όπου έχω μια επικοινωνία με έναν και μοναδικό ακροατή, έχω μια αμφίδρομη ραδιοφωνική σχέση 23 χρόνων με τον ακροατή μου και η εκπομπή λαμβάνεται σαν ραδιοφωνική αντιβίωση κάθε δώδεκα ώρες. Έχω και επαναληπτική δόση το βράδυ. Με την ευγενική κοροϊδία εδώ του παραγωγού… Θέλω, λοιπόν, να πω ότι το διαδίκτυο παρόλο που ασχολούμαι πριν καν έρθουν οι υπολογιστές στην Ελλάδα… Έκανα ένα ταξίδι πριν χρόνια στο Λονδίνο, πήρα έναν υπολογιστή, τον πέρασα από την Ελβετία, μου τον κρατήσανε… τέλοσπάντων… Παρόλο που είμαι από την αρχή σε αυτό το πράγμα μέσα, έχω μια αλλεργία στον ψηφιακό Πολιτισμό. Γιατί εμείς, η δικιά μου η γενιά, έχουμε την ατυχία να βιώσουμε ένα τραύμα. Το τέλος του αναλογικού Πολιτισμού και την αρχή του ψηφιακού. Με όλα τα προβλήματα. Δηλαδή εγώ που ασχολούμαι με την φωτογραφία σχεδόν επαγγελματικά – η πρώτη μου δουλειά ήταν φωτογράφος…πορνό…δεν έχει σημασία…

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.

Εκτός από του μπάτσου κι από του βουλευτή…

Έλεγα, λοιπόν, ότι εγώ που έμπαινα σε σκοτεινό θάλαμο… Δεν ξέρω αν έχεις μπει ποτέ μέσα σε σκοτεινό θάλαμο… Τα υγρά τα φωτογραφικά έχουν μια τρομακτική ομοιότητα με τα κολπικά υγρά. Μυρίζει σαν ερεθισμένο ηδονοτριβείο εκεί μέσα. Σε τραβάει όλο αυτό. Αυτό ήταν το αντικείμενό μου… Τέλοσπάντων, στο θέμα μας. Τυπώνοντας μια αναλογική φωτογραφία βλέπεις ότι έχεις μια ανάλυση που δεν την έχουν φτάσει τα ψηφιακά. Θέλω να πω ότι όταν πήρα την πρώτη μου ψηφιακή φωτογραφική μηχανή με κάμποσα mpixel, τράβαγα κι έβλεπα «τι Κοινούσης, τι Πανούσης». Είτε τράβαγες τον Κοινούση, είτε τον Πανούση το ίδιο πράγμα ήταν. Το ίδιο και στη μουσική που είναι η δουλειά μου