Ακυρώνεται ο άρρωστος κομματισμός στα Πανεπιστήμια‏

Η χώρα «καίγεται» και το κεντρικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αποφυγή μιας
θλιβερής χρεοκοπίας και στα οδυνηρά μέτρα λιτότητας του καινούργιου
Μνημονίου. που θα φτωχύνουν ακόμη περισσότερο τους οικονομικά αδύνατους.

Όμως, υπάρχουν και άλλα σημαντικά γεγονότα στον τόπο, όπως η εκλογή των
Συμβουλίων Διοίκησης στα Πανεπιστήμια.
Ενόψει αυτού του γεγονότος, θα επιχειρήσω μια αποτίμηση του ιδεολογικού
περιεχομένου και των ρυθμίσεων του ψηφισθέντος νόμου για την Τριτοβάθμια
Εκπαίδευση (με βάση κάποιες

1. Το γενικότερο περιβάλλον

Από τότε που η υπουργός Παιδείας κατέθεσε τις αρχικές προτάσεις για την
περίφημη αναμόρφωση του Πανεπιστημίου, διαμορφώθηκαν απαράδεκτα και
ανιστόρητα δύο ιδεολογικά στρατόπεδα, που διατύπωναν και διατυπώνουν
μονοδιάστατες απόψεις.
Αυτοί που δε θέλουν να τροποποιηθεί τίποτε στο σημερινό μοντέλο του
Πανεπιστημίου και αυτοί που, κατά κάποιο τρόπο, αγιοποιούν τις προτάσεις
του υπουργείου.

Προσωπικά δεν πιστεύω ούτε ενστερνίζομαι τις απόλυτες θεωρήσεις, αφού στις
δυτικές Δημοκρατίες θα υπάρχει πάντοτε αμφισημία και σύγκρουση συμφερόντων
(ποτέ μια κλειστή αρμονία).

Εξάλλου, το «απροϋπόθετο» Πανεπιστήμιο ή το Πανεπιστήμιο «χωρίς
προϋποθέσεις» (για να θυμηθούμε το Γάλλο φιλόσοφο Ντεριντά) είναι
ετερογενές ή ξένο προς κάθε μορφή εξουσίας -είτε αυτή έχει επιχειρηματική
διάσταση είτε άλλη μορφή.

Και η ελευθερία ως έννοια υπάρχει «μόνο για αυτούς που σκέπτονται
διαφορετικά» (όπως έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ).

Επομένως, ισοπεδωτικές λογικές που επιδιώκουν να ακυρώσουν τις εκλογές των
καινούργιων Συμβουλίων Διοίκησης ή που διαλύουν συγκεντρώσεις (στο όνομα
κάποιου αντίθετου στόχου) ή που προωθούν τοιχοκολλημένες αφίσες με
επικηρυγμένους καθηγητές (οι οποίοι απλώς τόλμησαν να υποβάλλουν
υποψηφιότητα για τα Συμβούλια) είναι βαθύτατα εξουσιαστικές και
συντηρητικές -για να μην πω «ακροδεξιές». Και δεν έχουν καμία σχέση με το
κριτικό πνεύμα, που πρέπει να υπάρχει στο σύγχρονο πανεπιστημιακό
γίγνεσθαι.

Κατά συνέπεια, δε δέχομαι τις μανιχαϊστικές απόψεις για τον καινούργιο νόμο
(τις απόψεις του μαύρου ή του άσπρου). Στη δικιά μου σχετικοποιημένη
αλήθεια υπάρχουν και θετικές και αρνητικές –ίσως και εντελώς προβληματικές-
εκφάνσεις του καινούργιου νόμου.

Υπό αυτή την έννοια θα ήθελα να διευκρινίσω ότι και το ελάχιστο μιας
θετικής θεσμικής υπέρβασης που παράγει και εκκολάπτει ο καινούργιος νόμος,
σε σχέση με το αδιέξοδο μοντέλο του σημερινού κομματικοποιημένου
Πανεπιστημίου, είναι επαρκές μέγεθος για να κλίνω περισσότερο προς τη
θετική στήριξή του.

2. Η νομιμότητα

Τα Πανεπιστήμια κερδίζουν ή μπορούν να κερδίσουν το ιστορικό στοίχημα της
νομιμότητας, το οποίο έχουν απωλέσει εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Κομβικά στοιχεία είναι το περίφημο «άσυλο» και η παράδοξη έννοια –ή θεσμική
πληγή- των αιώνιων φοιτητών.
Και μόνο το