Τζαμπα-(τ)-ζείς;

Κρύβω όσο μπορώ την αθωότητα

από την ανέλεγκτη επιδρομή των καιρών.

Στ. Καμαρινοπούλου-Σακαβέλη, Ως την άκρη τ’ ουρανού.

Ατέρμονος κατάλογος απωλειών (και ενοχών).

Σπρώχνεσαι από την ανοικτή πόρτα γιατί σου έκλεισαν κατάμουτρα όλες τις εισόδους στην αξιοπρεπή ζωή.Παθαίνεις ασφυξία από το μαγκάλι γιατί σου σφράγισαν τα παράθυρα του φτωχόσπιτου.Καίγεσαι από τη χαλασμένη σόμπα γιατί ήταν η μόνη που σου έκανε συντροφιά.Πηδάς από το σπασμένο παράθυρο γιατί η ντροπή της ανεργίας σ’ έχει ήδη σκοτώσει.Πνίγεσαι στην υπόγεια κάμαρη γιατί ακόμα κι η βροχή κάνει ταξικές διακρίσεις.

Κανείς δεν ζει τζάμπα. Όλοι πληρώνουν το τίμημα του πόνου και του φόβου.

Κανείς δεν αξίζει να πεθάνει τζάμπα.

Όλοι είναι δικοί μας συν-άνθρωποι, για όλους έχουμε ένα μικρό μερίδιο ευθύνης