Ο Πελεγρίνης φέρνει γέλια, ο Αρβανιτόπουλος κλάματα

Επιτρέψτε μου να πω ότι αν ο κ. Πελεγρίνης προκαλεί γέλιο με το πάθος του για ικανοποίηση των καλλιτεχνικών του αναγκών, τότε ο κ. Αρβανιτόπουλος θα έπρεπε να μας κάνει να βάλουμε τα κλάματα. Γιατί το ζήτημα δεν είναι οι υποκριτικές ικανότητες του πρύτανη, αλλά το αν ασκείται η διοίκηση με αποτελεσματικό τρόπο. Και γι’ αυτήν ευθύνονται εξίσου Πελεγρίνης και Αρβανιτόπουλος, ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Όταν η Άννα Διαμαντοπούλου κατάφερε να περάσει με αυξημένη πλειοψηφία το νέο νόμο-πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση,

ο κ. Αρβανιτόπουλος, μόλις ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας, προέβη στην κατάργηση σημαντικών διατάξεων του νόμου που αφορούσαν στη δομική λειτουργία των Πανεπιστημίων. Το σκεπτικό του ήταν τάχα να καταστήσει εφαρμόσιμο το νέο νόμο κάνοντας τις «απαραίτητες διορθώσεις». Στην πραγματικότητα, όμως, υποχώρησε σε ένα συμβιβασμό παλαιοκομματικού χαρακτήρα με τις συντεχνίες.

Διατήρησε τους πρυτάνεις στη θέση τους παρόλο που αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της Κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης. Το κλείσιμο των Πανεπιστημίων το απέδωσε στην ανεπάρκεια των πρυτανικών αρχών και στην έλλειψη πρωτοβουλιών από την Αστυνομία. Δεν προχώρησε εγκαίρως στη διαθεσιμότητα και την κινητικότητα των υπαλλήλων που έχουν διοριστεί λόγω των «κονέ» που είχαν με μέλη ΔΕΠ ή με τοπικούς πολιτευτές και που δεν έχουν περάσει από καμία διαδικασία αξιολόγησης.

Ο κ. υπουργός οφείλει να καταλάβει ότι μ’ αυτήν τη συμπεριφορά του διαιωνίζει τη νοοτροπία των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης που ήθελε τα συνδικάτα και την κυβέρνηση να συναποφασίζουν. Όμως, πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι τα σωματεία των εργαζομένων συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση. Δεν έχουν καμία νομιμοποίηση να λαμβάνουν μέρος στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων. Ούτε έχουν δικαίωμα να κρατούν κλειστά τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, επειδή δεν τους αρέσει κάποιος νόμος.

Το μόνο που ακούμε το τελευταίο διάστημα είναι εκκλήσεις άνευ ουσίας περί εξάντλησης του δημόσιου διαλόγου και ατέρμονες συζητήσεις που οξύνουν τα προβλήματα και βυθίζουν ακόμα περισσότερο στο χάος χιλιάδες φοιτητές μαζί με τις οικογένειές τους. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρέπει να ενθαρρύνεται ο διάλογος για χάρη του διαλόγου, διότι αυτό ευνοεί εκείνους που αποτελούν την καθεστηκυία τάξη και δε θέλουν να ξεβολευτούν. Η χώρα μας έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις και, κατά συνέπεια, από άμεσες αποφάσεις. Ο διάλογος έχει όρια κι αυτά έχουν ξεπεραστεί. Όποιος αδυνατεί να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις που έχουν παρθεί, πρέπει να υποστεί τις ανάλογες κυρώσεις.

Το κράτος είναι υποχρεωμένο να αποκαθιστά την έννομη τάξη όταν αυτή διαταράσσεται. Πρέπει να δρα σύμφωνα με τις εξουσίες που του παρέχει το Σύνταγμα, ακόμη κι αν αυτό συμπεριλαμβάνει της άσκηση βίας. Είναι λυπηρό η ελληνική κοινωνία να βρίσκεται σε τόση μεγάλη σύγχυση, μη μπορώντας να διακρίνει τη νόμιμη κρατική βία που ασκείται από το κράτος, στη βάση του κοινωνικού συμβολαίου, από τη βία που ασκούν μεμονωμένες ομάδες. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες αυτό έχει συμφωνηθεί από την περίοδο του Διαφωτισμού. Στην Ελλάδα, μάλλον, ο Διαφωτισμός πέρασε και δεν ακούμπησε.

Όσο για τον κ. Πελεγρίνη και τον κάθε «Πελεγρίνη», νομίζω ότι αυτή η παροιμία τον περιγράφει επακριβώς: «Τι κι αν σε δέρνουν δεκατρείς, αν δε σε δέρνει ο νους σου»…