Το Ψιλικατζίδικο του Καλοκαιριού

Τα παλιά χρόνια στο χωριό μου, σε ένα μικρό ψιλικατζίδικο, ο άνθρωπος που το διατηρούσε συνήθιζε να κάνει τους λογαριασμούς ως εξής: Πρόσθετε τα νούμερα και έλεγε «ένα το κρατούμενο, κράτα το κι εσύ μη το χάσουμε» και συνέχιζε το λογαριασμό. Πολύ γρήγορα, όπως συμβαίνει στα μικρά μέρη, το παρατσούκλι του ήταν «το κρατούμενο».

Μου το θύμισε η όλη κατάσταση που βιώσαμε όλο το καλοκαίρι και βιώνουμε ακόμα. Ήταν γνωστό ότι θα γίνουν περικοπές, και μάλιστα μεγάλες, προκειμένου να ικανοποιήσουμε

τα συμφωνηθέντα και να αποκατασταθεί η αξιοπιστία(;) της χώρας. Μιας χώρας που, για δυο μήνες, αντί να κοιτάει να συμμαζευτεί σερνότανε σε εκλογές με σκοπό να βγει πρωθυπουργός με όραμα και πρόγραμμα, που ως δια μαγείας χάθηκαν και βολοδέρνουμε στο ίδιο θολό τοπίο
με πρόσθετο  χρέος πάνω από δύο δισ ευρώ.

Ακριβό το τίμημα των εκλογών.
Και καλά, μίλησε ο λαός και έχουμε κυβέρνηση. Το μεγάλο ερώτημα είναι «γιατί δεν κάθισαν πέντε, δέκα άνθρωποι, όσοι είναι αναγκαίοι τέλος πάντων, να τα βρουν στοχασμένα, ήρεμα, σιωπηλά και πάντα με γνώμονα τη κοινωνική δικαιοσύνη;»

Αντί γι αυτό έχει γίνει όλη χώρα μάρτυρας μιας ψιλικατζίδικης διαδικασίας που στάζει σταγόνες αγωνίας, ανασφάλειας, το λιγότερο ανησυχίας και το χειρότερο αναπόφευκτου διχασμού μεταξύ του κόσμου.

Όποιος μας παρατηρεί, και νομίζω ότι πολλοί εταίροι το κάνουν, νομίζω ότι σχηματίζουν εικόνα χώρας που οι υπεύθυνοι γι αυτήν δεν μπορούν να διαχειριστούν «τα κρατούμενα». Για να προλάβω προφανείς σκέψεις παραδέχομαι ότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Αλλά γι αυτήν τη δύσκολη υπόθεση έγιναν οι εκλογές και όφειλαν να έχουν τις έτοιμες λύσεις και τα περιβόητα ισοδύναμα, επεξεργασμένα όπως έλεγαν, έτσι ώστε να μη ξύνουν κάθε μέρα τις πληγές των ανθρώπων και να προσθέτουν κι άλλες. Αλλά «άνθρακες ο θησαυρός».

Έτσι πέρασε το καλοκαίρι με τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι και έξι το
λαδόξιδο. Καλό φθινόπωρο και σωστά «κρατούμενα».