Το πουκάμισο Βαρουφάκη και οι μπύρες στη Βάρκιζα

Κάθε μέρα που ο Βαρουφάκης κυκλοφορεί με πουκάμισο πορτορικανού ντίλερ και ο Τσίπρας με το Σακελλαρίδη χωρίς γραβάτα, εγώ αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο, αν τα ράσα κάνουν τον παπά και αν αξίζει, τελικά, να είσαι ή να γίνεις ο παπάς.

Ποιός είναι ο παπάς της περιβόητης παρομοίας; Είναι εκείνο το μακρινό πρότυπο που έβλεπες από παιδί, το έβλεπες με τη γραβάτα του και το ατσαλάκωτο παλτό του να κυκλοφορεί φουντωμένο από περηφάνια στη Βουκουρεστίου. Είναι εκείνο το μακρινό πρότυπο που δεν κυκλοφορούσε μόνο του στη Βουκουρεστίου,

αλλά με την κυρία του κυρίου, την ξανθιά κυρία του κυρίου, την ξανθιά κυρία του κυρίου με τις Louboutin γόβες.

Και αν δεν γίνεις και συ «παπάς», η Βουκουρεστίου μπορεί να σου κλείσει την πόρτα και να σου ανοίγουν μόνο τα Εξάρχεια…
Και μπορεί να μη σε ερωτευτεί η ξανθιά κυρία με τις γόβες, αλλά μια μελαχρινή που πίνει μπύρα στα λιμανάκια της Βάρκιζας…

Η απουσία γραβάτας και το πουκάμισο πορτορικανού ντίλερ δεν μπορούν να διασφαλίσουν πως μια νέα φωτεινή μέρα ξεημερώνει. Αλλά μοιάζουν να γκρεμίζουν ένα πρότυπο που εδώ και χρόνια μοιάζει με εκείνη την «κάλπικη λίρα», που στην περιβόητη ελληνική ταινία πήγαινε από χέρι σε χέρι και που, ενώ όλοι ήθελαν να την ξεφορτωθούν, εκείνη πάντα έβρισκε τον τρόπο να επιζήσει.

Το πρότυπο της γραβάτας, της Βουκουρεστίου και του Da Capo, έμοιαζε εδώ και χρόνια θνησιγενές, κέρδιζε όμως «ζωές» κάθε φορά που κάποιος δεν τολμούσε να το πολεμήσει.

Και όχι, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όπως και οι στυλιστικές επιλογές της νεοσύστατης κυβέρνησης δεν συνεπάγονται την ανάπτυξη. Όντας, όμως, μια δεκαετία (μόνο) νεότερη από κάποια στελέχη της και αναζητώντας ακόμη τα δικά μου πρότυπα,με τα δικά μου μάτια, βλέπω νέους ανθρώπους που τολμάνε να αποτάξουν το ζυγό της κάλπικης λίρας.

Και αν αυτός ήταν ο παπάς τόσα χρόνια, ανεξάρτητα από την άποψη ή τη στάση της κυβέρνησης, πρέπει τώρα να αλλάξουμε «τροπάριο». Και αυτό τον παπά τι θα τον κάνουμε;
Όταν αυτόν τον παπά μας έδειχνε η τηλεόραση.
Όταν οι βόλτες στη Βουκουρεστίου ήταν εφηβικές Κυριακές, γεμάτες ήλιο και γέλια.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ λέω να κρατήσω ως ράσα εκείνα τα εφηβικά γέλια και τις μπύρες στα λιμανάκια της Βάρκιζας. Λέω να πάψω να βάζω ταμπέλες και σύνορα ανάμεσα σε γειτονιές που αγαπώ.
Λέω, λοιπόν, να μη βάλω εμπάργκο στο Da Capo, αλλά να συνδυάσω τη βόλτα στα βιβλιοπωλεία των Εξαρχείων με το Κολωνάκι. Και αν έλεγα πάντα ότι ως πρότυπο έχω τον πατέρα μου, δε θα πάψω να το λέω.
Λέω, όμως, να ξεκινήσω να ψάχνω εκείνα τα εφηβικά γέλια βαθιά μέσα μου.
Και ναι, σαν πρώτο βήμα κοίταξα βαθιά μέσα μου και δεν είδα την Καλογήρου. Δεν χωράνε τόσα ζευγάρια παπούτσια μέσα μου, ποτέ δεν χωρέσανε.
Και αν το πρότυπο του «παπά» θέλησε να τα κάνει να χωρέσουνε, μάλλον κάπου το παράκανε… Και η έκρηξη έγινε ακριβώς τη στιγμή που αποφάσισα να χαμηλώσω το βλέμμα μου και να κοιτάξω μέσα μου.
Ακόμη δεν είδα παπούτσια να ξεπετάγονται εν είδει έκρηξης, είδα όμως τρόπους να ξαναβρω τα εφηβικά γέλια και αυτό μου αρκεί.