Άνθρωποι – «τάμπλετ»

Η εικόνα είναι Οργουελική. Τουλάχιστον εμένα με τρομάζει – ίσως και μερικούς άλλους – που μεγαλώσαμε χωρίς «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές «τσέπης», τάμπλετ και ό,τι άλλο έχει εφεύρει η Τεχνολογία.
Εντάξει δεν είμαι «άνθρωπος των σπηλαίων». Αλλά αρνούμαι συνειδητά να γίνω τεχνολογικό υβρίδιο. ΄Ενα «ρομπότ». Οι «μηχανές» δεν μπαίνουν στη ζωή μας γιά να μας υποτάξουν και να υποκαταστήσουν τη σκέψη, την επαφή και το συναίσθημα.
Οι «μηχανές» είναι γιά να διευκολύνουν την επικοινωνία και να μας βοηθήσουν

στη δουλειά μας -αυστηρά όπου τις χρειαζόμαστε, στην Επιστήμη, στην πρόοδο της Ιατρικής και στους ειδικούς, ας πούμε γιά παράδειγμα στους κατασκευαστές ιστοσελίδων.

Και, φυσικά, μην ξεχνάμε ότι ο τομέας των εταιριών και επιχειρήσεων που έχει να κάνει με την Τεχνολογία δίνει θέσεις εργασίας σε εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Ωστόσο γιά σκεφτείτε, αν πριν από δέκα, είκοσι χρόνια συναντούσαμε στο δρόμο κάποιον που περπατούσε και μιλούσε δυνατά μόνος του, έβριζε ή γελούσε – θα τον χαρακτηρίζαμε «τρελό», «βαρεμένο», «φευγάτο», «φρικαρισμένο» δεν ξέρω τι λέξη χρησιμοποιεί η κάθε γενιά.
Σήμερα το να περπατάς, να οδηγείς, να πίνεις καφέ, να τρως στην ταβέρνα, στην παραλία τα καλοκαίρια, να είσαι στην ουρά της εφορίας και ταυτοχρόνως να φωνάζεις κρατώντας ένα καλώδιο που συνδέει το αυτί με το χέρι σου στο ύψος της μέσης σου θεωρείται «μαγκιά», «στάτους», «κυριλέ», «μοδάτο».

Υπάρχει και η «χειρότερη» κατηγορία, αυτή που μιλάει με ασύρματο ακουστικό στο αυτί και δεν φαίνεται καν κάποια τηλεφωνική συσκευή, οπότε μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι ο άνθρωπος μιλάει στο κινητό, σίγουρα πιστεύεις ότι παραμιλάει ή είναι «ψεκασμένος».

Δεν ξέρω, πλέον, πόσο λίγοι είναι οι άνθρωποι στο…σωτήριο έτος 2015 που δεν κουβαλάνε μαζί τους i pad ή lap top. Ακόμη και κάποιοι χωρίς λόγο γιά «να πουλήσουν μούρη».
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι είναι, κυριολεκτικά, εξαρτημένοι από το κινητό ή το i pad. Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που αυτές οι «μηχανές» είναι αναπόσπαστο, απαραίτητο «εργαλείο» της δουλειάς τους. Το επισήμανα παραπάνω. Φυσικά το κατανοώ και το σέβομαι. Όμως τα χάνω όταν βλέπω τις «μηχανές» να έχουν εισβάλει βίαια και στις ζωές των παιδιών. Με ό,τι αρνητικό σημαίνει αυτό γιά τον ψυχισμό και τα συναισθηματά τους.

Τα παιδιά δυστυχώς σήμερα «παίζουν» στον εικονικό κόσμο. Μέχρι και πριν από περίπου 20 χρόνια – κάπου εκεί αλλάζει εντελώς ο κόσμος – τα παιδιά στην Ελλάδα μεγάλωναν σαν παιδιά. Παίζοντας στους δρόμους, στις αλάνες, στις παιδικές χαρές και μαζί με πραγματικά …παιδιά. Όχι άβαταρ των play station ή του internet.

Όμως «σηκώνω τα χέρια» όταν ο μεροκαματιάρης προτιμά αντί να αξιοποιήσει ουσιαστικά τα λιγοστά χρηματά του, να αγοράσει το νέο υπερσύγχρονο i phone. Όμως αδυνατώ να καταλάβω όταν ο άνθρωπος αντί να βγει στην πραγματική ζωή και να γνωρίσει ανθρώπους ή να κάνει σχέση, προτιμά τους εικονικούς φίλους, το ηλεκτρονικό «φλερτ», το ψυχικό «βραχυκύκλωμα» με τα καλώδια του διαδικτύου.

Το σήμα κινδύνου το έχει στείλει καλύτερα απ όλους πριν από ογδόντα χρόνια ο μεγάλος Αλβέρτος Αινστάιν, όταν έλεγε «όλη η τεχνολογική πρόοδος είναι σαν ένα τσεκούρι, στα χέρια ενός ψυχοπαθούς». Φαντάζομαι ότι θα εννοούσε πως με ένα τσεκούρι σκοτώνεις, όμως και με ένα τσεκούρι κόβεις ξύλα γιά να ζεσταθείς το χειμώνα.

Συνεπώς, το θέμα είναι γιατί και πως χρησιμοποιείς το «τσεκούρι».