Το αθώο βλέμμα της Νικολέτας

Αυτή είναι η αληθινή ευτυχία και η χαρά στη ζωή. Τα παιδιά. Η μικρή Νικολέτα – νηπιαγωγείο πηγαίνει πιά – γιόρτασε με την οικογένειά της τα πέμπτα της γενέθλια. Πότε πέρασαν πέντε χρόνια από το πρώτο κλάμα στις 17 Οκτωβρίου 2011 κανείς δεν κατάλαβε. Ούτε οι γονείς της Μπεν και Μαριάννα, ούτε οι αδελφές της Στέλλα και Χριστίνα, ούτε ο… νονός της.

Η ιστορία μου με τη Νικολέτα και την οικογένειά της κρατάει πολλά χρόνια. Από το 1999 όταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα αντιλήφθηκα «κίνηση» στη μικρή γειτονιά μας στο Κόκκινο Λιμανάκι

της Ραφήνας. Κάποιοι θορυβήθηκαν επειδή στον δρόμο «μας» θα έμενε ένας «Αλβανός». Η υποδοχή δεν ήταν η καλύτερη στον άνθρωπο. Θυμάμαι ήμουν ο μόνος που τον χαιρέτησα ευγενικά και προσφέρθηκα να τον βοηθήσω. Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε μιά άρρηκτη φιλία με έναν καλό Άνθρωπο.
Δουλευταρά, εξαιρετικό πατέρα και οικογενειάρχη και έντιμο πολίτη. Μας «έδεσαν» πολλά με τον Μπεν, που είναι στην Ελλάδα σχεδόν 24 χρόνια.

Την πρώτη φορά που έγραψα γι αυτόν εδώ στην aixmi.gr ήταν 9 Ιουλίου 2011 και σε λίγους μήνες η Μαριάννα η σύζυγός του θα έφερνε στη ζωή το τρίτο τους κοριτσάκι, που έμελλε να γίνω νονός του. Το κείμενο εκείνο με τίτλο «ο Αλβανός Μπεν που κουρέλιασε την ξενοφοβία» ήταν από τα πιό «δημοφιλή» μου από τα περίπου 300 που έχω γράψει από το 2010.

Δυστυχώς δεν είχαν λείψει τα ρατσιστικά και χυδαία σχόλια ορισμένων που με είχαν προβληματίσει πολύ, αλλά μάλλον ήταν «προάγγελος» των «όσων βλέπουμε σήμερα σε κάποια σχολεία από γονείς που βάζουν λουκέτο στις πόρτες των σχολείων γιά να μη μπαίνουν τα «μολυσμένα» προσφυγόπουλα.

Ας είναι. Η Νικολέτα γεννήθηκε την ίδια ημέρα που έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου πλήρης ημερών. Ο Μπεν μου έδωσε ευγενικά το δικαίωμα να έχει και δεύτερο το όνομά της Ευανθία, αλλά φυσικά δεν δέχτηκα. Γιατί η Νικολέτα, απλώς κατά σύμπτωση γεννήθηκε εκείνη την ημέρα και τίποτα περισσότερο.

Στα γενέθλιά της λοιπόν ήταν πολύ χαρούμενη. Βιοπαλαιστές είναι οι γονείς της, απορώ με την αντοχή τους να εργάζονται 16ωρα κάθε μέρα και τα Σαββατοκύριακα γιά να τα φέρουν πέρα. Γι αυτό ακριβώς όμως ήταν χαρούμενη κι ευτυχισμένη.

Γιατί έχει αυτή την πελώρια αγκαλιά αγάπης. Γιατί έχει δύο θαυμάσιες αδελφές που αριστεύουν στο σχολείο (έκτη δημοτικού η Χριστίνα και τρίτη λυκείου η Στέλλα). Τα κορίτσια αυτά – γιά να μην ξεχνιόμαστε – γεννήθηκαν στην Ελλάδα, σπουδάζουν στην Ελλάδα, μιλάνε άπταιστα ελληνικά, αγαπάνε την Ελλάδα. Κι όμως δεν θεωρούνται Ελληνίδες! Γι’ αυτό το άθλιο «κράτος» δεν είναι Ελληνίδες.

Η Νικολέτα, έσβησε (δύο φορές!) τα πέντε κεράκια της όμορφης ροζ τούρτας, άκουσε το «να ζήσεις», πήρε χειροκρότημα, φιλιά και αγκαλιές, φωτογραφήθηκε όλο καμάρι και μετά φάγαμε σουβλάκια που κέρασε ο οικοδεσπότης. Πήρα ζωή εκείνο το βράδυ στα γενέθλια της βαπτιστήρας μου, που θα είμαι δίπλα της όσο μπορώ κι όσο έχω πνοή. Με την ευχή και την ελπίδα να μεγαλώσει σε μία καλύτερη χώρα τα επόμενα χρόνια με ειρήνη και μακριά από ρατσισμό.

Επίλογος: Στο μυθιστόρημα τρόμου του Γκρόμποβιτς «Oι μαγεμένοι», κάτι πλούσιοι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε ένα σπίτι για να διασκεδάσουν. Όμως εξελίσσεται σε θρίλερ, καθώς τις νύκτες ακούγονται θόρυβοι οι οποίοι τρομοκρατούν οικοδεσπότες, επισκέπτες και υπηρέτες. Η κλειστοφοβική αυτή ατμόσφαιρα τελικώς, αποδεικνύεται ότι έχει δημιουργηθεί από ένα κοκαλωμένο, κουρελιασμένο πανί το οποίο χτυπούσε ο αέρας στο τζάμι.

Ένα κουρέλι βοήθησε τα φαντάσματα του μυαλού να δραπετεύσουν. Ένα «κουρέλι» είναι πάντα η «παγίδα» του μυαλού. Που οδηγεί τους Έλληνες να φοβούνται τους Αλβανούς. Τους ξένους. Τους πρόσφυγες. Γιατί ο δικός μου Μπεν – και η οικογένειά του – είναι πιο Έλληνας από πολλούς Έλληνες.

Και αποδεικνύει ότι η αλόγιστη ξενοφοβία είναι ένα «κουρέλι» του μυαλού.