Τί θα το κάνεις το Μνημόνιο ρε παλιοκομμούνι;

Ποτέ δεν το γουστάρισα το Μνημόνιο. Όχι επειδή μου ευνούχισε τον ήδη αναξιοπρεπή μισθό μου στη λαιμητόμο της προσβολής και της ξεφτίλας. Ούτε επειδή από εν δυνάμει – τρομάρα μου -επιστήμονα και ιπποκράτειο λειτουργό Υγείας με μετέτρεψε φασιστικά και γκεμπελικά σε ασήμαντο τζερεμέ, μαθητευόμενο γιατρουδάκο. Ούτε φυσικά επειδή ξάφνου, μια ωραιότατη μνημονιακή πρωία σηκωθήκαν τα μεταπολιτευτικά αγγουράκια να γ@μήσουν τον φουκαρά αριστερό μανάβη.

Το Μνημόνιο είναι δυσάρεστο και ζέχνει σαν εμετός για άλλους λόγους, διαφορετικούς από τους αυτονόητους.

Γιατί νομιμοποιεί τον πλούτο γαμώτο, όχι ως καρπό εργασίας, αλλά ως προϊόν οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας. Γιατί ευαγγελίζεται τον πρέσβη της δικαιοσύνης, αλλά το μόνο που κάνει είναι να κατανέμει δίκαια την αδικία.

Γιατί ενοχοποίησε τα αριστερά φρονήματα και έσπειρε τη διχόνοια στην πατρίδα. Γιατί στοχοποίησε χυδαία και αναίτια τους απανταχού μπολσεβίκους στην ψυχή, υποχρεώνοντάς τους να ασπαστούν έναν φαιδρό κλέφτη ψευτοσοσιαλισμό των ηλιθίων, ειδάλλως θα καούν εν ευθέτω χρόνο στα κρεματόρια του αντικομουνισμού και της ακροδεξιάς καφρίλας.

Γιατί μας ξαναχώρισε σε ομάδες, φράξιες, τάξεις, παρατάξεις και λοιπούς αναχρονιστικούς εμετικούς διαχωρισμούς, καθιστώντας μας πανεύκολους και εύπεπτους μεζέδες στις μασέλες αδηφάγων τοκογλύφων. «Δεν είναι δύσκολο να κυβερνήσεις τους Έλληνες, είναι παντελώς περιττό», λένε σπάζοντας πλάκα οι ξένοι μπάστακες. Δεν είναι μακριά ο καιρός που θα μας πούνε πως, λόγω της κακής και επιπόλαιας χρήσης της Δημοκρατίας που είχαμε, μας αξίζει μια Δικτατορία.

Γιατί στο όνομά του, κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και προβάλλουν τα γνήσια πατριωτικά τους αισθήματα, υποστηρίζοντας μετά βδελυγμίας την αγάπη για τους δικούς τους ανθρώπους , όταν το μόνο που πραγματικά τους νοιάζει είναι το μίσος τους για τους άλλους. Για όλους τους άλλους. Κι ας είμαστε όλοι Άνθρωποι, κι ας έχουμε όλοι 46 ρημάδια χρωμοσώματα, κι ας παίρνουμε όλοι 2×1 γης στο τέλος με τα υπόλοιπα να επαφίενται στον Θεό και την μυστικιστική άυλη τέταρτη διάσταση. Το μίσος τους, μίσος και μόνο αυτό.

Γιατί και πάλι μετά από αυτό, διάολε, θ’ αφήσουμε ετούτο τον κόσμο ακριβώς έτσι όπως τον βρήκαμε: ανόητο, άδικο και κακό, όπως έλεγε κι ο μέγας Βολταίρος. Γιατί μας έπεισε με τον πλέον κυνικό τρόπο ότι δεν υπάρχουν έρωτες σωματικά ερεθιστικοί, χημικά τέλειοι, γεωγραφικά ταιριαστοί, ιστορικά αθάνατοι, κι ότι όλα στη ζωή είναι νούμερα και γαμημένα μαθηματικά..

Φίλε μνημονιακέ δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να ήμουν αποδημητικό πουλί. Θα πέταγα για τα ζεστά τροπικά δάση και θα ξέχναγα με μιας τη νεοελληνική καρικατούρα.

Κι εσύ που μου θέτεις επίμονα την ερώτηση παγίδα, του ενός εκατομμυρίου ευρώ, την ερώτηση κλισέ, ερώτηση κρίσεως: «Τί θα το κάνω το Μνημόνιο; Αν θα το σκίσω ή θα το φάω;», ένα θα σου πω:

Τη χλιαρότητα, το σπίτι και τη ζωή μου μπορώ να τα καθαρίσω καλύτερα και μόνος. Κάτι που εσύ δεν έμαθες ποτέ.

Δεν είναι το φορτίο που σε συνθλίβει, αλλά ο λάθος τρόπος που το κουβαλάς..

Follow on twitter: @AlexisPolitis