Τι θα έκανες αν ξαναγινόσουν γιά λίγο 17 ετών;

Ανοιξιάτικο απομεσήμερο στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Η λαχτάρα γιά ένα σουβλάκι ήταν ακατανίκητη. Το μοναδικό παγκάκι στην πλατεία που το έβλεπε ο ήλιος με «φώναζε» για να απολαύσω δέκα λεπτά ανείπωτης ευχαρίστησης. Και δύο μέτρα πριν την απόλυτη ευτυχία ένα ζευγαράκι (έτσι τα λέμε οι παλιοί) «τσουπ» κάθεται πρώτο.

Ευτυχώς δεν έχω γίνει (ακόμη – κι ελπίζω να μη γίνω ποτέ) κανένας «γεροπαράξενος» να τα «παρατηρήσω» κι έτσι χαμογέλασα, προσπέρασα μασώντας την πρώτη μπουκιά και κάθισα λίγα μέτρα παραπέρα σε κάτι σαν πεζούλι κοντά στην εκκλησία.

Τα παιδιά ήταν δεν ήταν

16-17 ετών (δηλαδή μάλλον δεν πρόλαβαν καν τη δραχμή, μπορείτε να το φανταστείτε;) και είχαν όλο τον κόσμο δικό τους στην ανεμελιά της εφηβείας και της άγνοιας κινδύνου. Ένα φιλί τους ήταν ο κρυμμένος θησαυρός της Γης. Μιά αγκαλιά όλα τα διαμάντια της Υφηλίου. Μιά ερωτευμένη ματιά το πιό υπέροχο γλύκισμα της ζαχαροπλαστικής.

Σας φαίνονται μήπως χαζές αυτές οι λέξεις; Αν ναι, τότε θυμηθείτε πώς νιώθατε κι εσείς στο ραντεβού μετά το σχολείο με το κορίτσι ή το αγόρι σας; Τη λαχτάρα να την – τον συναντήσετε «στα κλεφτά» , έστω και γιά δέκα λεπτά. Αν όχι, τότε σημαίνει πως ακόμη δεν έχετε χάσει την ψυχή σας. Κι αυτό σίγουρα είναι καλό μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό της ευτέλειας και την ανασφάλειας για το αύριο.

Κι αν εμείς οι «μεγάλοι» κάθε ημέρα που περνάε,ι χάνουμε όλο και πιό πολύ τον ύπνο μας, τρομοκρατημένοι βλέποντας ότι θα επαναληφθεί ο Ιούλιος του 2015, τα παιδιά στο παγκάκι αδημονούν να έρθει γρήγορα το καλοκαίρι γιά να τρέξουν στη θάλασσα, να πιούνε καμιά μπίρα με το χαρτζιλίκι των γονέων, να περπατήσουν χέρι χέρι στην αμμουδιά χωρίς ούτε ένα ευρώ στην τσέπη. Γιατί τι να το κάνουν το ευρώ, όταν στην καρδιά τους έχουν το θησαυροφυλάκιο της εφηβικής αγάπης με όλα τα καλά του Θεού; Τι τα νοιάζει τι λένε ο Τσίπρας, ο Καμμένος και ο Τζανακόπουλος…

Να λοιπόν ένα καταπληκτικό ερώτημα γιά όλους μας, που έκανα αυτό το απομεσήμερο: Θυμάσαι γιατί, πότε και σε ποιό μέρος ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος – ή γιά τελευταία φορά;

Είμαι πολύ περίεργος τι θα απαντούσατε. Εγώ πάντως ξέρω. Κι έτσι ξαναβάζω στο πικ απ των αναμνησεών μου τον Ιταλό τροβαδούρο Sergio Endrigo που ερμηνεύει το se ne cose stanno cosi από το 1963, έναν χρόνο πριν γεννηθώ.

Ακούστε το μαζί μου και δραπετεύστε γιά λίγο από αυτόν τον σκληρό κόσμο…