Τι περισσότερο από την Ελλάδα -εκτός από κρασί- έχει το Πόρτο;

Το Πόρτο είναι ένα μαγευτικό λιμάνι: χάρη στις αποθήκες του, που συγκεντρώνουν την παραγωγή του κρασιού της κοιλάδας του Ντούρο, γνώρισε ανάπτυξη ήδη από τον Μεσαίωνα αλλά η οικονομική του έκρηξη έγινε τον 18ο αιώνα αφού από εκεί εξάγονταν σε όλο τον κόσμο μεγάλες ποσότητες του περιβόητου κρασιού. Αυτές οι τεράστιες αποθήκες,  των οποίων τα κελάρια αποτελούν σήμερα αντικείμενο τουριστικής εκμετάλλευσης με ξεναγήσεις γευσιγνωσίας, είναι ένα από τα σημαντικά αξιοθέατα του Πόρτο.

Προφανώς

και ο κάθε τουρίστας φεύγει με μερικά μπουκάλια πόρτο, του οποίου η τιμή αυξάνεται ανάλογα με την παλαιότητα που μπορεί να φτάσει και 50 και 60 χρόνια.

Εμείς δεν έχουμε τέτοια κουλτούρα και παράδοση στην τυποποίηση και συντήρηση του κρασιού μας, το οποίο όμως είναι πολύ πιο ακριβό από αυτό της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και βεβαίως και της Ισπανίας. Γιατί άραγε;

Βεβαίως είναι μικρότερης έκτασης οι αμπελώνες μας, αλλά είναι αυτός λόγος να έχουμε πανάκριβο κρασί; Επειδή κάποιος έχει μόνο 20-30 στρέμματα πρέπει να εισπράττει τιμή που θα του επιτρέπει να ζει σαν τον Πορτογάλο, τον Γάλλο και τον Iσπανό που έχει δεκαπλάσια έκταση αλλά δουλεύει και δεκαπλάσιο χρόνο; Θυμάμαι πως πριν 20 χρόνια ακόμα, όταν θέλαμε να προσφέρουμε ένα καλό κρασί αγοράζαμε ένα γαλλικό μπουκάλι, ενώ σήμερα αγοράζουμε ένα ελληνικό που είναι ακριβότερο! Το γαλλικό, το φτηνό, που εισάγεται από τα μεγάλα καταστήματα, το πίνουμε μάλλον σε καθημερινή βάση. Και, βεβαίως, δεν μπορεί ο καταναλωτής να ψωνίζει ελληνικά όταν αυτά είναι πιο ακριβά από τα εισαγόμενα. Πότε θα αλλάξει αυτή η κατάσταση ώστε να παράγουμε και να καταναλώνουμε σε συμφέρουσες τιμές τα δικά μας προϊόντα;

Τόσο οι μεγάλες πορτογαλικές πόλεις όσο και οι ισπανικές έχουν αναπαλαιώσει, εκσυγχρονίσει, καθαρίσει το ιστορικό κέντρο τους όπου γίνονται συνεχώς έργα υποδομής και η εικόνα του ιστορικού τους παλιού κέντρου είναι αξιοζήλευτη και νοιώθεις πως οι κάτοικοί τους είναι υπερήφανοι γι’ αυτό και το πουλάνε με επιτυχία! Εκατομμύρια κόσμος πληρώνει για να περάσει μερικές μέρες εκεί, ενώ η Αθήνα δεν καταφέρνει να γίνει τόπος προορισμού ούτε για Σ/Κ.

Σου έρχεται να κλάψεις από το κακό σου γιατί  δεν βλέπεις λακκούβες στους δρομους, ούτε σκουπίδια και πληρώνεις τον καφέ στη μισή τιμή στο ιστορικό κέντρο της Μαδρίτης από ό,τι στην Αθήνα, ενώ οι ευγενέστατοι σερβιτόροι χειρίζονται πολύ καλά τουλάχιστον 2 ξένες γλώσσες . Μένεις αποσβολωμένος όταν διαπιστώνεις ότι τόσο στην Πορτογαλία (που είναι συγκρίσιμη πληθυσμιακά με την Ελλάδα) όσο και στην Ισπανία, οι υπηρεσίες είναι φθηνότερες! Γιατί;

Η χώρα μας, έχοντας ως βασικό της πλεονέκτημα το κλίμα για να γίνει τουριστικός προορισμός όλο τον χρόνο και σε μη νησιωτικές περιοχές, χρειάζεται να αγαπηθεί από τους ίδιους τους κατοίκους της. Πολύ συχνά ο αστικός χώρος και ιδίως αυτός της πρωτεύουσας, μας γεμίζει εικόνες και παραστάσεις μίσους. Την αγάπη όμως για τις πόλεις μας, την ευγένεια και το χαμόγελο, πότε και ποιος θα μας τα μάθει;

Πότε θα μάθουμε ότι η παρο