Η χώρα βούλιαξε – Εμείς θα ξυπνήσουμε;

Η υπερψήφιση ή μη των οδυνηρών μέτρων, την προσεχή Τετάρτη, έφθασε να ισοδυναμεί με ψήφο για τη βιωσιμότητα της χώρας και της οικονομίας της. Ακόμα, όμως, κι αν το πακέτο των μέτρων υπερψηφιστεί και η δόση των 31,5 δισ. εκταμιευθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι τα τεράστια προβλήματα για την κοινωνία, ιδίως η επαχθής ανεργία, θα αντιμετωπισθούν.

Σήμερα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι φοβούνται ότι με τις μεγάλες αλλαγές που επέρχονται,

θα διατρέξουν τον κίνδυνο να  απολυθούν, και μάλιστα, με χαμηλότερες αποζημιώσεις από αυτές που είχαν συνηθίσει. Και μάλλον ο φόβος τους είναι δικαιολογημένος.

Ήδη η ανεργία, επισήμως, ξεπέρασε το 20% και οδεύει προς το 25%, ανεμπόδιστα δυστυχώς.

Είναι προφανές ότι σε μια οικονομία που βυθίζεται στην ύφεση, εξαιτίας της αναποτελεσματικότητάς της να προσελκύσει επενδύσεις και να διαμορφώσει πλαίσιο λειτουργίας ανταγωνιστικών συνθηκών, οι άνεργοι θα φτάσουν στο 1,5 εκατομμύριο, στο προσεχές διάστημα. Και καθώς οι δυνατότητες προστασίας των ανέργων είναι εξαιρετικά περιορισμένες, το πρόβλημα θα καταστεί εξαιρετικά
πιεστικό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη μεγάλη οικονομική θύελλα που έρχεται, οι πλέον απροστάτευτοι δεν θα είναι ούτε οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ούτε οι συνταξιούχοι -αυτοί θα συνεχίσουν να παίρνουν το μισθό και τη σύνταξή τους, έστω κουτσουρεμένους.

Αυτοί που θα βιώσουν οδυνηρά την οικονομική κατάρρευση θα είναι οι άνεργοι, που δεν θα έχουν οποιοδήποτε εισόδημα και θα κινδυνεύσουν να βρεθούν στο κοινωνικό περιθώριο. Ιδίως εκείνοι που θα απολυθούν και θα είναι άνω των 50 ετών, με ελάχιστες πιθανότητες να ξαναβρούν εργασία και δίχως να έχουν συμπληρώσει τα απαραίτητα χρόνια για να βγουν στην σύνταξη.

Όμως, εκ των πραγμάτων, το τίμημα που θα υποχρεωθούμε να πληρώσουμε για να αντιμετωπίσουμε το μείζον πρόβλημα που μας έχει φέρει ένα βήμα πριν από την καταστροφή, είναι κι η ανεργία. Χωρίς αυξημένη ανεργία τα επόμενα χρόνια δεν υπάρχει τρόπος να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να υπάρξει αφενός δημοσιονομική εξυγίανση αλλά και πλαίσιο ανταγωνιστικότερων συνθηκών στην
ιδιωτική οικονομία, που επί χρόνια έχουμε παραλείψει να την ενισχύσουμε, όπως είχαμε υποχρέωση. Και, βεβαίως, τώρα θα πληρώσουν οι άνεργοι με τον πλέον επώδυνο τρόπο.

Πρέπει, όμως, να σκεφτούμε ποιοι θα κινδυνεύσουν με απόλυση. Στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε μεγάλες βιομηχανίες με χιλιάδες εργαζόμενους. Οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι μικρές, βιοτεχνίες και καταστήματα, που απασχολούν συνήθως λιγότερους από 20 εργαζόμενους.

Αυτές οι επιχειρήσεις ήδη διέρχονται εξαιρετικά δυσχερή περίοδο και κινδυνεύουν να κλείσουν. Ενδεχομένως, αν είχαν τη δυνατότητα να απολύσουν λίγους από τους εργαζόμενους τους, να μπορούσαν να σώσουν τις εργασίες των άλλων και να επιβιώσουν.

Ας μην ξεχνάμε ότι ένας εργοδότης, αν είναι σαδιστής, απολύει κάποιον μόνον αν δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της επιχείρησής του -ή αν δεν μπορεί να τον πληρώνει, πλέον, λόγω της κρίσης.

Συνεπώς, τα μέτρα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Η κα